Torn

Μια γραμμή χωρίζει το δεξιά με το αριστερά, το σωστό από το λάθος, το σήμερα και το αύριο… Πρόκειται για μια τόσο λεπτή και εύθραυστη γραμμή που ανά πάσα στιγμή μπορεί να κοπεί και να μας δείξει μια πλευρά που τόσο καιρό αποφεύγαμε επειδή τη θεωρούσαμε εκτός ορίων. Κάποιοι λένε πως τα όρια είναι για να τα ξεπερνάμε και να βλέπουμε μέχρι που είμαστε ικανοί να φτάσουμε. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως τα όρια μας βοηθούν να μην παραφερόμαστε. Εσείς τι πιστεύετε;

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε βρεθεί μπροστά σε διλήμματα. Σίγουρα θα κοιτάξατε κάποια στιγμή τις διάφορες γεύσεις παγωτού και αμέσως ξύσατε το κεφάλι σας σαν ένδειξη αδυναμίας να πάρετε μια γρήγορη απόφαση. Θέλετε και καραμέλα, και μπισκότο, και σοκολάτα, και φράουλα, και μπαμπάνα και τιραμισού και βανίλια…

Πρόβλημα Νο 1: δεν χωράνε όλα σε ΕΝΑ χωνάκι, θα χρειαστείτε πιατέλα.

Πρόβλημα Νο 2: δεν ξέρω αν πολυταιριάζουν όλα μαζί (τα σκέφτηκα επιτόπου οπότε σίγουρα δεν ταιριάζουν – δεν το ’χω στο συνδυασμό γεύσεων!)

Πρόβλημα Νο 3: καλύτερα να πάρετε τούρτα… θα κοστίσει λιγότερο!!!

Με λίγα λόγια πρέπει να διαλέξετε ΜΟΝΟ δύο γεύσεις! Ποιες λοιπόν θα είναι αυτές; Δύσκολο ε; Και να φανταστείτε το δίλημμα που σας έθεσα είναι το ευκολάκι για το πρώτο μαξιλάρι των 1000 €. Για να περάσουμε στις 10.000 € το παιχνίδι απαιτεί πολύ περισσότερα! Μέσα από τα διλήμματα ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, αναθεωρεί αυτά που θεωρούσε δεδομένα και αρχίζει σιγά-σιγά να ανακαλύπτει τα πραγματικά του όρια. Κάθε δύο πόρτες που ανοίγονται μπροστά σου σε οδηγούν σε εντελώς διαφορετικούς προορισμούς, και με τον ένα να βρίσκεται στη μια μεριά της γραμμής και με τον άλλον στην άλλη. Ξέρεις που σε πάει αυτή η πόρτα… εκεί όμως που θα βρεθείς δεν ξέρεις αν είναι από την μέσα ή από την έξω μεριά της γραμμής. Και δυστυχώς ο μόνος τρόπος για να το ανακαλύψεις είναι να την πααβιάσεις!

Στο τέλος του βίνεο κλιπ παρατηρούμε πως τελικά το σπίτι δεν ήταν παρά μόνο ένα στούντιο!

Αυτή όμως δεν είναι και η ομορφιά της ύπαρξης; Ζεις κάθε μέρα και αυτό που θες είναι να εξελίσσεσαι, να επαναπροσδιορίζεσαι και να ξαναγεννιέσαι. Μια εσωτερική αλλαγή μπορεί να μην σημαίνει τίποτα για κάποιον άλλον αλλά εσένα μπορεί να σε κάνει να δεις τη ζωή με άλλο μάτι! Καμιά φορά ίσως χρειαστεί να ξεπεράσεις τα όρια και τότε είναι που θα βρεθείς απέναντι σε ένα καθρέφτη να κοιτάς τον εαυτό σου και να συνειδητοποιείς πως αυτή είναι η πρώτη φορά που σε βλέπεις πραγματικά! Έχεις χτίσει μια εικόνα για τον εαυτό σου που είναι πολύ πιθανό να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Σε μια ταινία μπορεί να βλέπουμε μια εκπληκτικά όμορφη σκηνογραφία που να θέλουμε κι εμείς να βρούμε ένα σπίτι σαν εκείνο που έμενε ο πρωταγωνιστής. Πως θα νιώσετε όμως αν σας πω πως το όμορφο αυτό σπίτι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα στούντιο που το έχουν γεμίσει με ψεύτικα ντουβάρια και πατώματα;

Γκρεμίστε τα ψεύτικα ντουβάρια που σας περικλείουν και μείνετε για λίγο γυμνοί, σαν ένα στούντιο χωρίς ντεκόρ… Μην περιορίζετε τους εαυτούς σε ένα μόνο πράγμα! Είστε ικανοί να κάνετε τα πάντα αρκεί και μόνο να επιτρέψετε στον εαυτό σας να ξεπεράσει αυτή τη λεπτή γραμμή! Όπως λέει και το τραγούδι των Ednaswap (που έγινε ιδιαίτερα γνωστό από την Natalie Imbruglia) “ο τέλειος ουρανός είναι σκισμένος στα 2”… ;-)

Living Life

H αφίδα της ταινίας

Τελειώνει ο Ιανουάριος και οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) φοιτητές βρίσκονται είτε κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους είτε στριμωγμένοι σε αναγνωστήρια μαζί με άλλους πολλούς κι αυτό επειδή διανύουμε εξεταστική περίοδο! Όσοι είστε ή και υπήρξατε φοιτητές μπορείτε να καταλάβετε αυτή την έντονη επιθυμία να καλυφθεί η απαραίτητη ύλη για να μπορέσουμε να πάρουμε τον πολυπόθητο βαθμό που πρέπει οπωσδήποτε να κυμαίνεται από 5 και πάνω! Επειδή όμως το πολύ το διάβασμα το βαριέται και το φυτό (βασικά δεν το βαριέται αλλά λέμε τώρα…), πάνω σε μια κρίση μπουχτίσματος πήρα την απόφαση να ξεσκάσω βλέποντας καμιά ταινία. Και πέτυχα την ΠΙΟ κατάλληλη… Το μοναδικό, ρομαντικό και γλυκό “Before Sunrise”

Δύο νέοι συναντιούνται στο τρένο και έπειτα από μια αρκετά μεγάλη κουβέντα με γενική θεματολογία αποφασίζουν να κάνουν μια στάση στη Βιέννη… Εκεί έχουν μόλις μια μέρα στο τέλος της οποίας το αγόρι (Jesse) θα πάρει το αεροπλάνο για Αμερική ενώ το κορίτσι (Celine) θα επιβιβαστεί στο τρένο της γραμμής για Παρίσι! Μέσα από ατελείωτες βόλτες ακόμα και στα πιο απόκρυφα σοκάκια της πόλης κατάφεραν να μάθουν ο ένας τον άλλο τόσο καλά που ήταν σαν να γνωρίζονται χρόνια. Ξέρουν ότι με το που θα ανατείλει ο ήλιος θα χωριστούν για πάντα και δεν θα ξαναϊδωθούν ποτέ. Ίσως γι’ αυτό και αποφάσισαν να ανοίξουν τις καρδιές τους τόσο εύκολα ο ένας στον άλλον…



Το κομμάτι ανήκει στο δίσκο της Kathy McCarty "Dead Dog's
Eyeball" που περιλαμβάνει τραγούδια του Daniel Johnson



Στην αρχή της ταινίας, μέσα από ένα διάλογο της Celine και του Jesse μαθαίνουμε πως η Celine φοβάται τον θάνατο και γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορεί να ταξιδέψει με αεροπλάνο. Ειδικά όταν σκέφτεται εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που μπορεί να ξέρεις ότι θα πεθάνεις πάνω στο αεροπλάνο και νιώθεις ανήμπορος. Αν το καλοσκεφτούμε αυτή η παροδική σχέση τους είναι σαν ένα αεροπλάνο που ξέρανε εξ αρχής ότι θα πέσει… Παρόλα αυτά όμως διάλεξαν να πάρουν την πτήση και να ταξιδέψουν προς άγνωστο προορισμό χωρίς να υπολογίζουν το αύριο. Το σήμερά τους ήταν μια υπέροχη μέρα στη Βιέννη που κανένας από τους δύο δεν είχε στο πρόγραμμά του. Απλώς συνέβη…

Έτσι συμβαίνουν τα πράγματα στη ζωή! Όταν ζεις και όχι απλώς υπάρχεις ξέρεις πως το ρίσκο πάντα είναι μέρος του παιχνιδιού. Ξέρεις πως μπορεί το αεροπλάνο που θα πάρεις να πέσει αλλά τι προτιμάς; Να δοκιμάσεις την τύχη σου και να δεις τι θα συμβεί ή να αποδεχτείς πως θα μείνεις κλειδωμένος σπίτι σου επειδή φοβάσαι να ζήσεις. Όπως λένε και οι στίχοι του τραγουδιού “Living Life” που ακούγεται στους τίτλους τέλους της ταινίας:

“Hold me like a mother would, like I’ve always known somebody should, Although tomorrow don’t look that good”

Ακόμη κι αν το αύριο δεν φαίνεται όπως το θέλουμε δεν πειράζει… Προσπάθησε να διαμορφώσεις το σήμερα και κάν’ το όπως θα το ήθελες. Αν το κάνεις αυτό κάθε μέρα δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς για το αύριο!

O Jesse (Ethan Hawke) και η Celine (Julie Delpy) σε σκηνή από
την ταινία.

Ο Jesse στην ταινία πήρε την απόφαση και άλλαξε το “σήμερα” του ζητώντας από την Celine να γίνει η συνοδός του σ’ αυτήν την υπέροχη εξερεύνηση της Vienna By Night! Μπορεί να μην της είχε μιλήσει ποτέ, να μην είχαν γνωριστεί ποτέ και τελικά να περνούσε την χειρότερη και πιο μοναχική μέρα της ζωής του! Ανταυτού προτίμησε να κάνει κάτι. Προτίμησε να μιλήσει! Το χειρότερο που μπορούσε να του πει η Celine ήταν «όχι». Ευτυχώς και για τους δύο απάντησε «ναι». Εσείς; Θα την κάνατε την ερώτηση…;    ;-)

Spectrum

Οι Florence + the Machine σε υπνωτίζουν με αυτό το “περίεργο” κομμάτι το οποίο σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο όμορφα, χωρίς όμως να ξέρεις γιατί! Γι’ αυτό το λόγο πολλοί θεώρησαν πως το “Spectrum” (που στα ελληνικά σημαίνει “φάσμα”) κάνει αναφορά στις ναρκωτικές ουσίες που σε κάνουν να αφήνεσαι σαν παιδί που ξαπλώνει σε έναν απέραντο ωκεανό ένα γλυκό πρωινό που τα νερά είναι λάδι και το μοναδικό πράγμα στο οπτικό σου πεδίο είναι τα σύννεφα που αλλάζουν μορφές και σχήματα… Αχχ το ξέρω, τι ωραία που θα ήταν. Αλλά πίσω στην πραγματικότητα και πάλι!

Από μια άλλη οπτική γωνία θα έλεγα πως δεν αναφέρεται τόσο στα ναρκωτικά άλλα τόσο στην αίσθηση που σου προκαλούν αυτά… Είναι εκείνο το σημείο ύπαρξης που θες να απολαμβάνεις τα πάντα από την αρχή ως το τέλος, να γεύεσαι κάθε απόχρωση της ζωής – από το ψυχρό ιώδες μέχρι το θερμό ερυθρό - χωρίς να παραλείψεις τίποτα με αποτέλεσμα ακόμα κι όταν έρθει το τέλος να μπορείς να είσαι σε θέση να το αντιμετωπίσεις. Ουσιαστικά αυτός δεν είναι ο λόγος που φοβόμαστε το θάνατο; Φοβόμαστε μήπως έρθει πριν προλάβουμε να πραγματοποιήσουμε όλα αυτά που θέλουμε και είμαστε προορισμένοι να κάνουμε. Αν λοιπόν αποφασίσουμε να δούμε όλα τα χρώματα στο φάσμα της ζωής δεν θα έχει μείνει τίποτ’ άλλο να δούμε και θα μπορέσουμε να αποδεχτούμε πιο εύκολα τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή τη φθορά της.

“When we first came here, We were cold and we were clear

With no colors on our skin, till you let the spectrum in”



Σκηνή από το video clip



Όταν μπαίνουμε στον κύκλο της ζωής είμαστε σαν μια άγραφη άσπρη σελίδα έτοιμη να μουτζουρωθεί… Μετά από τις πρώτες μουτζούρες αρχίζουμε να κάνουμε γράμματα στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τη γλώσσα. Στη συνέχεια κάνουμε λέξεις για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε και καταλήγουμε να φτιάχνουμε προτάσεις και φράσεις για να καταφέρουμε να εξηγήσουμε τον κόσμο που μας περιτριγυρίζει. Αυτό το βιβλίο είναι που μας χαρακτηρίζει και που μας έχει κάνει τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα. Στις σελίδες του είναι γραμμένες όλες μας οι περιπέτειες, όλα μας τα καρδιοχτύπια και όλες αυτές οι εμπειρίες που είτε θέλουμε να θυμόμαστε είτε θέλουμε να ξεχάσουμε. Ο στόχος μας είναι μέχρι το τέλος να έχουμε καταφέρει να γράψουμε ένα best seller που να μας γεμίζει εσωτερικά ακόμα κι αν δεν έχει ένα φαινομενικά happy end!

Αυτό το βιβλίο είναι το φάσμα μας πάνω στο οποίο παρουσιάζουμε τον εαυτό μας, όλα μας τα χρώματα. Είναι δύσκολο να καταφέρουμε να τα παρουσιάσουμε όλα αλλά όχι ακατόρθωτο! Η ζωή είναι εδώ για όσους θέλουν να τη ζήσουν, για όσους μπορούν να δουν τα χρώματά της…

Γέμισε τις σελίδες του βιβλίου σου και φτάσε αυτή την ιστορία μέχρι το τέλος. Το καλό με αυτό είναι πως όταν φτάσεις να γράψεις την τελευταία σελίδα θα το ξέρεις και δεν θα αισθάνεσαι φόβο, αλλά μόνο χαρά για όλα αυτά που σου δόθηκε η ευκαιρία να δεις! Κι έτσι το βιβλίο της ζωής δεν γίνεται παρά να έχει happy end…! ;-)

Hall of Fame

Μπορεί το καινούριο έτος να έχει μπει εδώ και 18 μέρες αλλά εμένα τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να σας δώσω τις ευχές μου οπότε χρόνια πολλά κι από μένα λοιπόν. Να έχετε ένα ευτυχισμένο 2013 μέσα από το οποίο να δείτε τα όνειρά σας να πραγματοποιούνται! Ξέρω, ξέρω… μεγάλες κουβέντες και χιλιοειπωμένες. Τι να κάνουμε, που και που μ’ αρέσουν και τα κλισέ. Κι ως γνήσιος οπαδός των κλισέ πρέπει να συνεχίσω λέγοντας πως τα όνειρά μας δεν είναι εκπομπή στην τηλεόραση που απλώς πατάμε ένα κουμπί και τα βλέπουμε να πραγματοποιούνται μπροστά μας. Μπορούμε να περιμένουμε ένα ολόκληρο έτος χωρίς να κουνήσουμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι περιμένοντας την επιτυχία να έρθει να μας χτυπήσει την πόρτα… όπως μας ευχήθηκαν όλοι!

Ευχές όπως: «Καλή χρονιά και όλα καλά να σου ’ρθουνε», «Ευτυχισμένο το νέο έτος και να σου φέρει ότι επιθυμείς κούκλα μου» και άλλα παρόμοια είναι κουβέντες που ανταλλάσουμε με οποιονδήποτε δούμε (ή ακόμα και πετύχουμε) τυχαία στο δρόμο εντός του πρώτου 10ημέρου μετά την Πρωτοχρονιά. Με τόσα “χρόνια πολλά” κάθε χρόνο αιωνόβιοι θα καταντούσαμε. Τις ευχές πρέπει να τις βλέπουμε σαν ένα μικρό κίνητρο για να αποφασίσουμε να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας κι όχι σαν υποκατάστατο των ίδιων των ονείρων μας. Σε τέτοια φάση περίπου βρίσκονται και οι πρωταγωνιστές του βίντεο κλιπ του τραγουδιού “Hall of Fame” των Ιρλανδών The Script σε μια συνεργασία τους με τον Will.I.Am. Ο τραγουδιστής των The Script, ο Danny O’Donoghue καθώς κι ο Will.I.Am είναι κριτές στο βρετανικό The Voice κι έτσι γνωρίστηκαν κι αποφάσισαν να συνεργαστούν σ’ αυτό το κομμάτι. Προέρχεται από τον τρίτο δίσκο των The Script με τίτλο “3” και αναφέρεται κυρίως στη δύναμη της θέλησης μου μπορεί είτε να σε αναδείξει και να σε σώσει είτε να σε χαντακώσει και να σε καταστρέψει…

Από τη μια, έχουμε στο βίντεο κλιπ τη ζωή ενός αδύναμου παιδιού που αποφασίζει να σηκωθεί και να πολεμήσει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και μιας κοπέλας που θέλει να γίνει μπαλαρίνα παρόλο που είναι κουφή. Μέχρι το τέλος του βίντεο κλιπ τους βλέπουμε να μην το βάζουνε κάτω και να συνεχίζουν μέχρι το τέλος σε βαθμό να φτάσουν να ζούνε μέσα στα όνειρά τους. Να πω την αλήθεια αυτό με παραπέμπει σε μια ταινία που είδα πρόσφατα (μόλις προχθές). Πιστεύω πως πολλοί γνωρίζεται τη κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου “The Life of Pi” που παίζεται ακόμα και σήμερα στις αίθουσες. Πρόκειται για την περιπέτεια ενός νεαρού αγοριού από την Ινδία που μετά από ένα φρικτό ναυάγιο μένει σε μια βάρκα στον Ειρηνικό παρέα με μια τίγρη για 227 μέρες…

Η θέληση είναι κάτι που όλοι το έχουμε… Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να βρούμε έναν τρόπο να την ενεργοποιήσουμε. Το μεγαλύτερο κίνητρο είναι η επιβίωση, κάτι που συνέβη στην περίπτωση του Pi. Αν τον ρώταγε κάποιος αν θα μπορούσε να μείνει μόνος στη μέση του Ειρηνικού σε μια βάρκα με μοναδική παρέα μια άγρια τίγρη θα έλεγε ασφαλώς όχι (Δεν τον έκοψα τόσο τρελό μέσα απ’ την ταινία τουλάχιστον)! Όταν όμως προέκυψε η ανάγκη τότε άρχισε να βλέπει κι ο ίδιος πως αυτά που έκανε ήταν πέρα απ’ οτιδήποτε μπορούσε ποτέ να φανταστεί, όπως ας πούμε να μάθει να ψαρεύει μόνος του, να εξημερώσει μια τίγρη και εν τέλει να φτάσει ζωντανός στη στεριά…!

Για να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε πρέπει να πιστέψουμε στις δυνατότητες μας οι οποίες είναι σαν το σύμπαν. Δεν πρόκειται να τελειώσουν ποτέ…! ;-)