The Scientist

Χωρισμός. Υπάρχουν πολλοί λόγοι οι οποίοι μπορούν να μας χωρίσουν από τα άτομα που αγαπάμε. Κάποιοι απ’ αυτούς, όπως η απόσταση ή μια ερωτική απιστία, μπορούν να θεωρηθούν ως προσωρινοί ή αναστρέψιμοι λόγοι. Αντίθετα υπάρχουν και άλλοι που είναι μη αναστρέψιμοι και μόνιμοι. Δεν υπάρχει λόγος να εξηγήσω ποιος είναι αυτός ο μη αναστρέψιμος ε; Όλοι έχουμε χάσει αγαπημένους ανθρώπους και ξέρουμε πως είναι το να γνωρίζει κανείς πως δεν θα έχει άλλη ευκαιρία να μιλήσει, να αγκαλιστεί, να γελάσει με τον άλλον. Θα θέλαμε πάρα πολύ να είχαμε τη δύναμη να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να αλλάζαμε κάποια πράγματα, να βλέπαμε αναδρομικά μια σχέση και να μην κάναμε τα ίδια λάθη… Μια τέτοια κατάσταση βιώνει και ο Chris Martin (τραγουδιστής των Coldplay) στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού “The Scientist” όπου τον βλέπουμε ένα γεγονός από τη ζωή του σε rewind, γνωρίζοντας το τέλος αλλά όχι την αρχή.

Τον βλέπουμε διασχίζει δρόμους, να περπατάει παράλληλα με σιδηρογραμμές, να τρέχει στο δάσος, να προσπερνάει δέντρα και τελικά καταλαβαίνουμε πως κατέληξε εκεί έπειτα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο οποίο σκοτώθηκε η κοπέλα του. Λίγο πριν το τέλος του βίντεο κλιπ καταλαβαίνουμε ότι η κοπέλα έβγαλε τη ζώνη της για να μπορέσει να φορέσει το σακάκι της. Αυτή η κίνηση είναι το χαρακτηριστικό σημείο “καμπής” που ουσιαστικά μπορεί να αλλάξει όλη τη ροή της ιστορίας. Αν δεν είχε βγάλει τη ζώνη της τότε θα ζούσε… Αν ο Chris μπορούσε να γυρίσει στην αρχή θα είχε καταφέρει να αλλάξει την τροπή των γεγονότων και η κοπέλα θα επιζούσε. 



 

Διάγραμμα από τις χρονικές γραμμές που διέσχισαν οι χαρακτήρες στην
 ταινία επιστημονικής φαντασίας "Looper" που αφορά ταξίδια στο χρόνο.



Τέτοια σημεία “καμπής” υπάρχουν σε όλους τους χωρισμούς, άλλες φορές αρκετά ευδιάκριτα (όπως η ζώνη) και άλλες φορές λιγότερο. Ένας ανατρέψιμος χωρισμός δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να μπορέσουν, αφού εντοπίσουν τα σημεία “καμπής”, να διαγράψουν ένα διαφορετικό μέλλον διορθώνοντας τα λάθη τους. Με αυτόν τον τρόπο έρχονται και πάλι κοντά με το άτομο από το οποίο χώρισαν έχοντας πλέον τη γνώση να μην κάνουν τα ίδια λάθη ξανά. Δυστυχώς οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές και φοβόμαστε να ρίξουμε τα μούτρα μας και καταλήγουμε να μένουμε πληγωμένοι και μόνοι μέχρις ότου είτε κάνει ο άλλος την πρώτη κίνηση συμφιλίωσης είτε βρούμε τον επόμενο που θα ανοίξει την αγκαλιά του για μας. Μ’ αυτόν τον τρόπο είναι σαν να μετατρέπουμε έναν ανατρέψιμο χωρισμό σε μη ανατρέψιμο.

Είναι τόσο δύσκολο να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε; Δηλαδή γιατί πρέπει να χάσουμε κάτι για να αρχίσουμε να το εκτιμούμε; Σκεφτείτε πως το άτομο με το οποίο χωρίσατε πέθαινε ξαφνικά… Πραγματικά πως θα νιώθατε που τα τελευταία λόγια που ανταλλάξατε ήταν για το πως δεν θέλετε να τον ξαναδείτε; Ε λοιπόν όντως, δεν θα τον ξαναδείτε… κι αυτό επειδή το είχατε δεδομένο πως κάποια στιγμή όλο αυτό το θέμα θα ξεχαστεί και θα συνεχίσετε παρακάτω αμφότεροι.

Μην χάνετε χρόνο αφήνοντας την ιστορία να γραφτεί μόνη της. Αν ήσασταν επιστήμονες μπορεί να προσπαθούσατε να κατασκευάσετε μια χρονομηχανή για να πάτε το παρελθόν και να αλλάξετε το παρόν. Η τέχνη της αγάπη όμως δεν είναι επιστήμη. Είναι πράγματα που νιώθεις και θες να κάνεις… Θέλεις να είσαι μαζί με τον άνθρωπο που αγαπάς; Κάνε την κίνηση εσύ. Γιατί αν κάποια στιγμή αποδειχτεί πως είναι πολύ αργά, τότε δεν υπάρχει επιστροφή! ;-)

Little Talks

Το "Little Talks" αποτελεί το πρώτο single του Ισλανδικού
συγκροντήματος "Of Monsters and Men" και του έφερε
παγκόσμια αναγνωρισιμότητα.

Ανάμνηση. Παρόλο που δεν είναι η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό με το που ακούς αυτό το τραγούδι, πρόκειται για αυτήν που το αντιπροσωπεύει καλύτερα! Έχει αρμονικά και πιο ήρεμα κουπλέ ενώ τη στιγμή που μπαίνει το ρεφρέν θέλεις να σηκωθείς να χορέψεις. Ωστόσο όμως οι στίχοι κάνουν τη διαφορά και μας βάζουν σε σκέψεις οι οποίες περιστρέφονται γύρω από τη μαγική λέξη κλειδί “ανάμνηση”.

Όπως αποκάλυψε και η ίδια η τραγουδίστρια και μια εκ των συνθετών του τραγουδιού Nanna Hilmarsdottir, η βασική έμπνευση για το “Little Talks” ήταν ένα παλιό σπίτι στο οποίο μετακόμισε παλιά. Μια έκφραση λέει «Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τ’ αυτιά μας τοίχους» πράγμα που δένει απόλυτα με το τραγούδι. Ένα σπίτι παλιό σίγουρα έχει να σου πει πράγματα και ιστορίες ανθρώπων που ζήσανε και περάσανε μέσα απ’ αυτό. Το ερώτημα είναι όμως αν είμαστε εμείς σε θέση να ακούσουμε. Συνήθως, όσον αφορά τα σπίτια, το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη φαντασία ώστε να μπορέσουμε να υποθέσουμε βασισμένοι στο μυαλό μας τι μπορεί να συνέβη πριν χρόνια εδώ μέσα και στο πάτωμα έχει κόκκινες κηλίδες…!

Αυτά τα σημάδια που παρατηρούμε σε ένα παλιό σπίτι παίρνουν τη μορφή φωνών άμα περάσουμε στα βάθη του εγκέφαλου μας. Φωνές που σαν σειρήνες προσπαθούν να μας θυμίσουν πράγματα που παρόλο που ήδη γνωρίζουμε προτιμούμε να ξεχνούμε. Κι αυτό επειδή μας πονάνε… Είναι αυτές οι μικρές εσωτερικές φωνές που καμιά φορά μας εκνευρίζουν επειδή προσπαθούν μας θυμίσουν το παρελθόν. Με το να αγνοούμε τις φωνές όμως δεν καταφέρνουμε τίποτα. Συνήθως όταν μια ανάμνηση μας “ανοίγει διάλογο” συχνά αυτό σημαίνει πως μέσα δεν την έχουμε ξεπεράσει πραγματικά. Συνεχίζει να μας πονάει και με την διαδικασία της άρνησης θέλουμε να την απωθήσουμε στο χώρο του υποσυνείδητου ώστε να μπορούμε να τη βλέπουμε μόνο στα όνειρά μας!

Αν και οι στίχοι του τραγουδιού προτείνουν να μην ακούμε ούτε κουβέντα από όσα έχει να μας πει μια ανάμνηση του παρελθόν, εγώ θα έρθω να διαφωνήσω. Είναι το ίδιο με το να κρατάς ένα σκελετό στην ντουλάπα σου επειδή φοβάσαι τις συνέπειες τις αποκάλυψης… Πολλοί σκέφτονται πως αν κρατήσουν το μυστικό για πάντα θα πονάνε πολύ λιγότερο σε σχέση με τον αν βγει στο φως και έρθουν αντιμέτωποι με τις ποινές. Αυτό που δεν σκέφτονται όμως είναι ότι ο συνολικός πόνος στην πρώτη περίπτωση είναι κατά πολύ περισσότερος από τον δεύτερο. Σκεφτείτε και απαντήστε μόνοι σας…  Τι είναι χειρότερο; Το να πονάς λίγο για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου ή το να πονέσεις πολύ για λίγο και τελικά να απελευθερωθείς από την αιώνια τιμωρία της σιγανής αυτοκαταστροφής.

Τι λέτε λοιπόν; Μήπως μετά απ’ όλα αυτά αποφασίσατε να κάνετε την πολυπόθητη κουβέντα με το μυαλό σας; Κάντε την όσο προλαβαίνετε… προτού οι πληγές μείνουν για πάντα ανοιχτές!   ;-)