Little Talks

Το "Little Talks" αποτελεί το πρώτο single του Ισλανδικού
συγκροντήματος "Of Monsters and Men" και του έφερε
παγκόσμια αναγνωρισιμότητα.

Ανάμνηση. Παρόλο που δεν είναι η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό με το που ακούς αυτό το τραγούδι, πρόκειται για αυτήν που το αντιπροσωπεύει καλύτερα! Έχει αρμονικά και πιο ήρεμα κουπλέ ενώ τη στιγμή που μπαίνει το ρεφρέν θέλεις να σηκωθείς να χορέψεις. Ωστόσο όμως οι στίχοι κάνουν τη διαφορά και μας βάζουν σε σκέψεις οι οποίες περιστρέφονται γύρω από τη μαγική λέξη κλειδί “ανάμνηση”.

Όπως αποκάλυψε και η ίδια η τραγουδίστρια και μια εκ των συνθετών του τραγουδιού Nanna Hilmarsdottir, η βασική έμπνευση για το “Little Talks” ήταν ένα παλιό σπίτι στο οποίο μετακόμισε παλιά. Μια έκφραση λέει «Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τ’ αυτιά μας τοίχους» πράγμα που δένει απόλυτα με το τραγούδι. Ένα σπίτι παλιό σίγουρα έχει να σου πει πράγματα και ιστορίες ανθρώπων που ζήσανε και περάσανε μέσα απ’ αυτό. Το ερώτημα είναι όμως αν είμαστε εμείς σε θέση να ακούσουμε. Συνήθως, όσον αφορά τα σπίτια, το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη φαντασία ώστε να μπορέσουμε να υποθέσουμε βασισμένοι στο μυαλό μας τι μπορεί να συνέβη πριν χρόνια εδώ μέσα και στο πάτωμα έχει κόκκινες κηλίδες…!

Αυτά τα σημάδια που παρατηρούμε σε ένα παλιό σπίτι παίρνουν τη μορφή φωνών άμα περάσουμε στα βάθη του εγκέφαλου μας. Φωνές που σαν σειρήνες προσπαθούν να μας θυμίσουν πράγματα που παρόλο που ήδη γνωρίζουμε προτιμούμε να ξεχνούμε. Κι αυτό επειδή μας πονάνε… Είναι αυτές οι μικρές εσωτερικές φωνές που καμιά φορά μας εκνευρίζουν επειδή προσπαθούν μας θυμίσουν το παρελθόν. Με το να αγνοούμε τις φωνές όμως δεν καταφέρνουμε τίποτα. Συνήθως όταν μια ανάμνηση μας “ανοίγει διάλογο” συχνά αυτό σημαίνει πως μέσα δεν την έχουμε ξεπεράσει πραγματικά. Συνεχίζει να μας πονάει και με την διαδικασία της άρνησης θέλουμε να την απωθήσουμε στο χώρο του υποσυνείδητου ώστε να μπορούμε να τη βλέπουμε μόνο στα όνειρά μας!

Αν και οι στίχοι του τραγουδιού προτείνουν να μην ακούμε ούτε κουβέντα από όσα έχει να μας πει μια ανάμνηση του παρελθόν, εγώ θα έρθω να διαφωνήσω. Είναι το ίδιο με το να κρατάς ένα σκελετό στην ντουλάπα σου επειδή φοβάσαι τις συνέπειες τις αποκάλυψης… Πολλοί σκέφτονται πως αν κρατήσουν το μυστικό για πάντα θα πονάνε πολύ λιγότερο σε σχέση με τον αν βγει στο φως και έρθουν αντιμέτωποι με τις ποινές. Αυτό που δεν σκέφτονται όμως είναι ότι ο συνολικός πόνος στην πρώτη περίπτωση είναι κατά πολύ περισσότερος από τον δεύτερο. Σκεφτείτε και απαντήστε μόνοι σας…  Τι είναι χειρότερο; Το να πονάς λίγο για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου ή το να πονέσεις πολύ για λίγο και τελικά να απελευθερωθείς από την αιώνια τιμωρία της σιγανής αυτοκαταστροφής.

Τι λέτε λοιπόν; Μήπως μετά απ’ όλα αυτά αποφασίσατε να κάνετε την πολυπόθητη κουβέντα με το μυαλό σας; Κάντε την όσο προλαβαίνετε… προτού οι πληγές μείνουν για πάντα ανοιχτές!   ;-)