Brave / Say

Δύο πραγματικά εμπνευσμένα τραγούδια τα οποία μόνο με το πρώτο άκουσμα σε κάνουν να θες να αλλάξεις, να θες να γίνεις καλύτερος, να γίνεις αυτό που πάντα ήθελες και ήλπιζες να γίνεις! Το “Brave” της Sara Bareilles και το “Say” του John Mayer θίγουν το γεγονός ένα μεγάλος μέρος των ανθρώπων σήμερα προτιμούν να κρατάνε κάποια από τα συναισθήματα κρυφά μέσα τους ενώ ταυτόχρονα καταπιέζουν πολλά απ’ αυτά που θέλουν να πουν και να κάνουν.

Είναι αλήθεια πως όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, κάποια στιγμή στη ζωή μας δειλιάσαμε να μιλήσουμε. Κάποιοι δεν είπαμε σε κάποιον ότι νομίζουμε πως είναι ο μεγάλος μας έρωτας. Κάποιοι άλλοι δεν προλάβαμε να πούμε σε κάποιον φίλο ή συγγενή μας πόσο τον αγαπάμε προτού τον χάσουμε από τη ζωή μας για πάντα… Άλλοι πάλι, όπως και μια φίλη της Sara Bareilles, δεν είπαμε την αλήθεια για την σεξουαλική μας ταυτότητα στους φίλους και στον εαυτό μας (πράγμα που ενέπνευσε και την ίδια να γράψει το τραγούδι)! Για να λέμε και του στραβού το δίκιο είναι πολύ δύσκολο να βρεις όλη αυτή τη ψυχική δύναμη και να πεις σε κάποιον την αλήθεια με τον φόβο να τσαλακώσεις την εικόνα σου κι αυτό γιατί λίγο πολύ όλοι ενδιαφερόμαστε για τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για εμάς.

Πόσο εύκολα όμως είναι να ζεις συνέχεια με αυτόν το φόβο; Ερωτήσεις όπως “Τι είπε ο ένας; Γιατί με σχολίασε ο άλλος; Και τι θα πει ο κόσμος αν κάνω αυτό;” είναι συνηθισμένο φαινόμενο και μη μου πείτε πως κι εσείς οι ίδιοι δεν έχετε ρωτήσει ποτέ τον εαυτό σας (ή τον φίλο σας) κάτι παρόμοιο. Ζούμε σε μια κοινωνία που ο λόγος του άλλου πολλές φορές πιστεύουμε ότι μετράει πιο πολύ από εμάς. Δε λέω, να ακούμε τι έχουν να πουν οι άλλοι για εμάς, αλλά όχι να δίνουμε βάση και στα λόγια του πρώτου τυχόντα! Οι γνώμες τις οποίες αξίζει να λάβουμε υπόψη είναι αυτές των φίλων μας και όλων αυτών που ενδιαφέρονται πραγματικά για εμάς. Όταν κάποιος μας αγαπάει και θέλει να μας δει να βελτιωνόμαστε τότε δεν θα φοβηθεί να μας πει την γυμνή αλήθεια, η οποία όμως στοχεύει στο να μας κάνει καλύτερους και όχι απλώς και μόνο στο να μας κατακρίνει!

Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τις πράξεις μας. Εγώ για παράδειγμα όποτε προχωράω στον δρόμο μ’ αρέσει να ακούω μουσική και να ανοιγοκλείνω το στόμα μου σαν να τραγουδάω ενώ καμιά φορά μπορεί και να χορεύω ελαφρά με τον ρυθμό. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό φυσιολογικό αλλά είναι κάτι το οποίο το αγαπώ όταν το κάνω και μου βγαίνει φυσικά! Δεν ενοχλώ κανένα (εφόσον ούτε γκαρίζω αλλά ούτε και χτυπάω τον κόσμο τριγύρω με τις χορευτικές φιγούρες μου) και παρόλα αυτά ο κόσμο στο δρόμο συνεχίζει να με κοιτάω σαν το παρτσακλό που το έσκασε από το τρελοκομείο της Σταυρούπολης! Από ένα σημείο και μετά αρχίζω απλώς να αδιαφορώ και συνεχίζω να απολαμβάνω τη βόλτα μου…! (Παρακάτω είναι το video clip του "Brave" στο οποίο συμβαίνει κάτι παρόμοιο!!!)

Υπάρχουν βέβαια και άλλες καταστάσεις οι οποίες έχουν την τάση να μας βυθίζουν σε βαθιά μουγκαμάρα… Ας πούμε είστε σε ένα café και βλέπετε στο απέναντι τραπέζι κάποιον και σας γυαλίζει; Μέχρι που είστε διατεθειμένη να φτάσετε για να τον γνωρίσετε; Θα τολμούσατε να τον ακολουθήσετε μέχρι το σπίτι του; Θα τολμούσατε να του αφήσετε μήνυμα στην εξώπορτα; Θα τολμούσατε να του πείτε κατάματα ότι σας ενδιαφέρει; Όλα αυτά σας τα λέω έχοντας γνώση ανθρώπου που τα έκανε και πιστέψτε με, δεν είναι και τίποτα στην τελική!

Πρέπει απλώς να μάθουμε να βγαίνουμε από το προστατευτικό καβούκι της σιωπής και να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Να πούμε αυτά που έχουμε να πούμε, να κάνουμε αυτά που θέλουμε να κάνουμε, να νιώσουμε ότι πρέπει να νιώσουμε! Γιατί αν δεν παίξεις λίγο με τις πιθανότητες, αν δεν σπάσεις, αν δεν τσαλακωθείς και τελικά αν δεν χάσεις δεν θα μάθεις ποτέ το πόση σημασία έχει η νίκη! ;-)