Once Upon A December

Το τελευταίo άρθρο για το 2011 και ήθελα να το κάνω κάπως επετειακό! Μιας και διανύουμε τον Δεκέμβρη σκέφτηκα να αφιερώσω αυτό το άρθρο σε ένα τραγούδι που φέρει το όνομά του! Το Once Upon a December είναι ένα πανέμορφο κομμάτι από την ταινία κινουμένων σχεδίων του 1997, Anastasia! Αυτή η ταινία μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια και μπορώ να πω πως έχω τρομερές αναμνήσεις… Αλλά θα ήταν καλό αρχικά να σας εξηγήσουμε τι συμβαίνει στην ταινία.

Όλα ξεκινάνε στη Ρωσία, τον Οκτώβρη του 1917, όταν η οικογένεια των Ρομανόφ δολοφονείται από τους επαναστάτες Μπολσεβίκους. Δολοφονούνται όλοι… εκτός από την μικρότερη κόρη του Τσάρου την Αναστασία η οποία γλυτώνει από την εκτέλεση και καταλήγει σε ένα ορφανοτροφείο για τα επόμενα 10 χρόνια της χωρίς καμία μνήμη της προηγούμενης ζωής της και με μοναδικό στοιχείο ένα μενταγιόν με την επιγραφή «Μαζί στο Παρίσι». Αυτό το μενταγιόν ήταν δώρο της γιαγιά της Maria Feodorova η οποία τόσα χρόνια ζει στο Παρίσι και ψάχνει να βρει την μονάκριβη εγγονή της έναντι 10 εκατομμυρίων ρουβλιών. Η νεαρή, πλέον, Anya αποφασίζει να πάει στο Παρίσι και να δει τι την περιμένει εκεί. Σε αυτό το ταξίδι θα τη βοηθήσουν ο Dimitri και ο Vladimir, οι οποίοι είναι μικροαπατεώνες που ψάχνουν μανιωδώς μια σωσία της Αναστασίας και στο πρόσωπο της Anya βρίσκουν αυτό που αναζητούσαν! Σε αυτό το ταξίδι βέβαια θα έχουν αντίπαλο τον «κακό» Ρασπούτιν ο οποίος προσπαθεί να ολοκληρώσει την κατάρα του και για να τα καταφέρει πρέπει να σκοτώσει την τελευταία απόγονο των Ρομανόφ, την Αναστασία!

Το μουσικό κουτί που έπαιζε την εισαγωγή του
Once Upon a December, δώρο στην Αναστασία από
τη γιαγιά της στην ταινία! 

Αν και η ιστορία είναι πολύ χαριτωμένη δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην πραγματικότητα… Από πολλές απόψεις! Πρώτ’ απ’ όλα οι Ρομανόφ δεν είναι τόσο αθώοι και τόσο ψυχούλες όπως τους παρουσιάζουν. Δεύτερος ο Γκρέγκορι Ρασπούτιν δεν ήταν ακριβώς εχθρός των Ρομανόφ. Αντίθετα και τα πέντε παιδιά του Τσάρου (η Όλγα, η Τατιάνα, ο Αλεξέι, η Μαρία και η Αναστασία) τον αγαπούσαν πολύ και τον θεωρούσαν πολύ καλό τους φίλο κυρίως επειδή είχε σώσει τον Αλεξέι από βέβαιο θάνατο (έπασχε από αιμοφιλία - την όπως αποκαλούσαν τότε "Βασιλική Ασθένεια"). Και τρίτον και κυριοτέρον… η Αναστασία δεν γλύτωσε από την εκτέλεση. Μια εκτέλεση πολύ βίαιη αν θέλετε τη γνώμη. Όπως διάβασα κάπου τη νύχτα της εκτέλεσης κάποιοι ξύπνησαν όλη την οικογένεια και τους είπαν να ντυθούν γιατί θα πρέπει να φύγουν από το παλάτι για να είναι πιο ασφαλείς μιας και ο Λευκός Στρατός πλησίαζε. Αφού λοιπόν ντύθηκαν όλοι τους πήγαν όλους σε ένα ημιυπόγειο χώρο του παλατιού και τους είπαν να περιμένουν. Λίγα λεπτά αργότερα οι εκτελεστές μπήκαν μέσα με τα όπλα και τους σκότωσαν όλους ξεκινώντας με τον Τσάρο και την αυτοκράτειρα και έπειτα με τα παιδιά τους… Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ όταν το διάβασα ανατρίχιασα!

Η οικογένεια των Ρομανόφ!

Και τώρα θα μου πείτε πως ξεκίνησε αυτή η φήμη ότι η Αναστασία επέζησε από την εκτέλεση; Βασικός λόγος της ύπαρξης αυτής της φήμης ήταν επειδή για πολλές δεκαετίες ο χώρος ταφής της νεότερης διαδόχου των Ρομανόφ παρέμεινε άγνωστος. Μερικά χρόνια μετά την εκτέλεση μια γυναίκα εμφανίστηκε στο προσκήνιο, η Anna Anderson η οποία και ισχυριζόταν πως ήταν η Αναστασία που κατάφερε να ξεφύγει. Μετά το θάνατό της βέβαια μια εξέταση DNA απέδειξε πως τελικά δεν είχε καμία σχέση με την οικογένεια των γαλαζοαίματων. Παρόλα αυτά πολλές ιστορίες και πολλά έργα γράφτηκαν γύρω από το μύθο αυτό με πιο γνωστές το μιούζικαλ του Broadway ANYA (1965), την ταινία Anastasia του 1956 με την Ingrid Bergman και τέλος αυτή την ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων.

Το τραγούδι αυτό (για να ασχοληθούμε και λίγο με το τραγούδι :Ρ) το τραγουδάει η Anya τη στιγμή που μπαίνει στο παλάτι Catherine, στο οποίο μεγάλωσε (χωρίς να το θυμάται) στην Αγία Πετρούπολη και αισθάνεται πως όλα εκεί μέσα τα έχει δει σε κάποιο όνειρο! Αυτό το υπέροχο τραγούδι συνοδεύεται με μια πολύ όμορφη χορογραφία που θυμίζει παλιό χορό με φιγούρες «φαντάσματα» να ξεπηδάνε από τοίχους και από πορτρέτα σε μια όμορφη μουσικοχορευτική πανδαισία! Το αποκορύφωμα δε είναι τα τελευταία δευτερόλεπτα του τραγουδιού στα οποία η (πριγκίπισσα πλέον) Αναστασία χορεύει με τον πατέρα της.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, το Once Upon a December (“Κάπου, Κάποιο Χειμώνα” είναι η ελληνική μεταγλώττιση) είναι ένα εξαιρετικό τραγούδι που μιλάει για το πώς οι αναμνήσεις σου μπορεί να σε στοιχειώσουν όσο αμυδρές κι αν είναι! Η Anya στην ταινία ήθελε πάρα πολύ να μάθει ποια είναι η οικογένειά της και αν λείπει σε κανένα. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να είσαι μόνος, να μην έχεις οικογένεια ή φίλους. Όσο αυτόνομοι κι αν θέλουμε να είμαστε πάντα υπάρχουν στιγμές που θέλουμε να ακουμπήσουμε σε ένα ώμο, να στηριχτούμε σε κάποιον ή ακόμα να ξέρουμε πως υπάρχουν άνθρωποι που απλώς μας αγαπάνε!

Οι περισσότεροι από μας έχουμε σπίτι, οικογένεια και φίλους! Αυτά που για μας είναι δεδομένα για κάποιον άλλον μπορεί να είναι ανέφικτα. Αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν ας βοηθήσουμε αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη και ας μην σπαταλήσουμε τόσο χρόνο και χρήμα για να ανταλλάξουμε δώρα! ;-)

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!

Happy Ending

Ο τίτλος αυτού του τραγουδιού παραπλανά αρκετά! Μπορεί να λέγεται Happy Ending αλλά στην πραγματικότητα ο Mika μιλάει για ένα χωρισμό που δεν έχει ξεπεράσει… Το μαγικό όμως με αυτό το τραγούδι είναι πως αν ακούσεις μόνο την μελωδία χωρίς τους στίχους δημιουργείς όμορφες εικόνες στο μυαλό σου.

Ροζ μπαλόνια να πετάνε στο διάστημα και ανάμεσά τους εσύ, να χορεύεις μαζί με μερικά άσπρα γάντια που τραγουδάνε ένα τραγούδι! Δεν φοβάσαι να πέσεις και δεν σε νοιάζει για πιο λόγο βρίσκεσαι εκεί. Σου αρκεί μόνο που περνάς καλά. Αρχίζεις να χορεύεις ανάμεσα στα γάντια και ξαφνικά ακούς έναν ήχο που σου θυμίζει ξυπνητήρι!! Όχι, αυτό δεν είναι το όνειρό που είδα χθες το βράδυ (πίστεψέ με αυτά που βλέπω εγώ είναι πολύ πιο περίπλοκα…) αλλά το video clip του τραγουδιού και είναι αρκετά σχετικό με το θέμα του τραγουδιού! Όταν περνάς καλά σε μια σχέση αισθάνεσαι σαν να πετάς στον ουρανό και σαν όλα να είναι σαν μια βόλτα ανάμεσα στα σύννεφα. Ζεις εκείνη τη στιγμή σαν να είσαι αποκομμένος από τον υπόλοιπο και ξεχνάς τα προβλήματά σου για λίγο. Όπως όμως και στα όνειρα έτσι και στις σχέσεις, κάποια στιγμή χτυπάει το ξυπνητήρι και από το όνειρο μεταφέρεσαι στην πραγματική ζωή…

Σκηνή από το video clip

Δεν μπορείς όμως να κάνεις κι αλλιώς… Όλα τα πράγματα έχουν αρχή, μέση και τέλος και το θέμα είναι να τελειώνουν με όμορφο τρόπο! Και αυτό δεν το λέω εγώ, το είπε ο Σόλωνας στον Κροίσο μέσω της φράσης «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε» (εγώ έκανα ουσιαστικά μια ελεύθερη μετάφραση!). Μια καλή σχέση δεν την κρίνεις από το πόσο κράτησε… Την κρίνεις από το πώς περνούσες όσο καιρό τη ζούσες αλλά επίσης από το πώς τελείωσε! Ένας ήρεμος χωρισμός είναι πάντα κάτι καλό, μόνο που είναι σπάνια εφικτό. Δεν θέλουμε να χάσουμε τον άνθρωπο που αγαπάμε, φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι και γι’ αυτό τη στιγμή του χωρισμού χάνουμε την μπάλα και αντιδρούμε συνήθως περίεργα και υπερβολικά.

Όπως είπε και ο Πυθαγόρας:

“ο άνθρωπος είναι θνητός με τους φόβους του και αθάνατος με τις επιθυμίες του”

Δεν πρέπει να βάζουμε μπροστά τους φόβους και τις ανασφάλειές μας και να μην τις αφήσουμε ποτέ να μας πάρουνε τον έλεγχο των αποφάσεών μας. Ό,τι κάνουμε (αλλά και ό,τι δεν κάνουμε) το υποκινεί συνήθως κάποιος φόβος! Τι πρέπει να κάνουμε εμείς με τη σειρά μας; Να μη δώσουμε σημασία και να επικεντρωθούμε σε αυτά που πραγματικά έχουν σημασία! Γιατί υπάρχει κάτι που είναι χειρότερο από ένα Τέλος… Ένα άσχημο τέλος! ;-)

Smoke & Mirrors

Είναι πολλές φορές δύσκολο να διαχωρίσεις τι είναι πραγματικότητα από το τι είναι ψέμα… Νιώθεις ότι γνωρίζεις μια κατάσταση, ότι ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί! Τελικά όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει και εσύ πρέπει να ξαναρχίσεις από την αρχή!

Ο τίτλος αυτού του τραγουδιού του alternative συγκροτήματος Lifehouse, που επίσης είναι και ο τίτλος του πρόσφατου δίσκου τους, μιλάει για μια σχέση που ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές και τελικά κατέληξε να διαλυθεί. Ο λόγος; Οι δυσκολίες τις καθημερινότητας που φθείρουν όλες τις ανθρώπινες σχέσεις! Πολλές φορές οι άνθρωποι αποφασίζουν να μπουν σε αυτό το τριπάκι που ονομάζεται “σχέση” επειδή θέλουν να μοιραστούν κάποια συναισθήματα και κάποιες στιγμές με ένα άτομο αλλά και επειδή δε αντέχουν τη μοναξιά… Ποια η αξία να τα έχεις όλα αν δεν έχεις να τα μοιραστείς με κάποιον; Δυστυχώς όμως δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ανθρώπων που αισθάνονται υπερβολικά μόνοι ακόμα και μέσα σε μια σχέση. Για την ακρίβεια αισθάνονται μόνοι μόνο μέσα σε μια σχέση! Ο χωρισμός δεν αργεί να έρθει και ο καθένας τραβάει το δρόμο του… Μήπως όμως τελικά δεν ισχύει τίποτα απ’ όλα αυτά;

Smoke & Mirrors σημαίνει Καπνός & Καθρέφτες. Οι ταχυδακτυλουργοί στα κόλπα τους κάνουν ανθρώπους να εξαφανίζονται και να εμφανίζονται κάτω από σεντόνια, μαχαίρια να πετάγονται και άλλα πολλά… Όλα αυτά όμως δεν θα μπορούσαν να κάνουν αν δεν είχαν πέπλα καπνού και καθρέφτες! Ουσιαστικά σου παρουσιάζουν οφθαλμαπάτες για πραγματικότητα… Μήπως λοιπόν και η ζωή μας είναι σαν ένας δεξιοτέχνης ταχυδακτυλουργός; Χρησιμοποιεί διάφορα γεγονότα της καθημερινότητας και μας πείθει μερικές φορές πως μια ψευδαίσθηση είναι η πραγματική μας ζωή! Δεν είναι λίγες οι φορές που δεν ξέρουμε τι πραγματικά θέλουμε… Οι επιλογές μας είναι επιπόλαιες και της τελευταίας στιγμής και τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε αν πραγματικά θέλουμε να κάνουμε κάτι! Το ίδιο συμβαίνει και σε μια σχέση. Πως μπορείς να λες ότι είσαι με κάποιον όταν αρχικά δεν ξέρεις ποιος είσαι εσύ;

Μήπως ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να δούμε ξεκάθαρα τη ζωή μας είναι να κοιτάξουμε πέρα από τους καθρέφτες και τον καπνό; Είναι δύσκολο να το κάνεις αυτό καθώς ποτέ η αλήθεια δεν είναι μία. Πάντα αλλάζει και είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο! Το βασικό είναι να βρούμε τη δική μας αλήθεια και να την υποστηρίζουμε ό,τι κι αν γίνει! Είναι δύσκολο και θα πάρει καιρό (πολύ καιρό για την ακρίβεια) αλλά τουλάχιστον όταν την ανακαλύψουμε θα είμαστε σίγουροι πως επιτέλους βλέπουμε τη ζωή μας κατάματα! Όπως έκανε και η Laura Wingfield, θρυμμάτισε αυτόν τον “Γυάλινο Κόσμο” που την περιτριγύριζε και πάτησε γερά με τα πόδια στην πραγματικότητα!

Κανείς δεν είπε πως το να απαλλαγείς από τις ψευδαισθήσεις της ζωής σου είναι εύκολο! Αλλά τουλάχιστον τότε θα μπορείς να είσαι σίγουρος για τις επιλογές σου, για τις σχέσεις σου… για τη ζωή σου! ;-)

Dance Ten, Looks Three

Πρόκειται για το πιο χιουμοριστικό κομμάτι σε ολόκληρη την ταινία / παράσταση!! Για όσους δεν το ξέρουν μιλάω για το πολύ γνωστό μιούζικαλ του Broadway “A Chorus Line”! Μέσα από την ιστορία βλέπουμε μια ομάδα ατόμων πως κατάφεραν να διακριθούν μέσα από μια οντισιόν για μια θεατρική παραγωγή του Broadway!

Όλοι νέοι, όλοι φιλόδοξοι, με όνειρα για μεγάλες διακρίσεις αποφάσισαν να πάρουν μέρος σε μια οντισιόν με απώτερο σκοπό τη συμμετοχή σε ένα μιούζικαλ! Αρχικά είναι η πρώτη εντύπωση που σε κάνει από αουτσάιντερ φαβορί… Από φαβορί όμως για να γίνεις τελικός νικητής θέλει πολύ κουπί! Σύμφωνα με το σενάριο λοιπόν όλοι οι υποψήφιοι βρίσκονται διατεταγμένοι σε μια σειρά (Chorus Line – από κει πήρε το όνομά της η παράσταση) και ένας-ένας αρχίζουν να αφηγούνται ιστορίες και να ξετυλίγουν την προσωπικότητά τους μπροστά στον σκηνοθέτη της παράστασης (τον οποίο στην ταινία παίζει ο Michael Douglas)!

Άλλος δεν μπορεί να τραγουδήσει, άλλος δεν μπορεί να χορέψει καλά, άλλος είναι gay, άλλη είναι μάνα, άλλη είναι κοντή… Κανείς δεν είναι τέλειος… Η ατέλεια είναι όμως που τους κάνει διαφορετικούς! Και αυτό είναι κάτι που δεν πρεσβεύει η νεαρή και τσαχπίνα Val η οποία είναι άψογη χορεύτρια και με πλούσια “θέα” (αν με πιάνεται αγαπητά μου παιδιά…) Το θέμα όμως είναι πως η Val δεν ήταν πάντα έτσι… Μετά το παθε… Τι εννοώ ε; Ε λοιπόν θα σας εξηγήσω! Η Val είχε πάρει μέρος σε πολλές οντισιόν αλλά την κόβανε συνέχεια – τι κρίμα το κορίτσι… Τέλος πάντων, μια μέρα μετά την οντισιόν και την ακόμα μια χυλόπιτα, είδε κρυφά την καρτέλα με τη βαθμολογία της! ΣΟΚ! Της είχανε βάλει για το χορό 10 και για την εμφάνιση 3… Μέσος όρος 6,5 και κόπηκε…

H Audrey Landres ως Val

Τι να σου κάνει το καψερό, είδε κι απόειδε και αποφάσισε να βάλει ένα τέλος σε όλα αυτά! Πως; Με τον κλασικό τρόπο της σιλικόνης! Και να σου η Val που από μπιμπίκι της έγινε πεπόνι! Και τότε είναι που ρίχνει και το τραγούδι που εξηγεί πως άλλαξε στήθος και ποπό... και όπως σας είπα και στην αρχή είναι μια από τις πιο αστείες σκηνές της παράστασης (που όμως η Audrey Landres στην ταινία την έκανε και εξίσου σέξι!!! – όπως μόνο αυτή ξέρει άλλωστε!!). Γιατί όμως πρέπει ο κόσμος του θεάματος να είναι τόσο σκληρός; Γιατί πρέπει η εμφάνιση να μετράει τόσο πολύ και όχι το ταλέντο; Γιατί πρέπει η ανάδειξη κάποιου να απαιτεί το πέρασμα από το κρεβάτι κάποιου άλλου;

Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα και για να μπορέσεις να αναδειχτείς πρέπει να υπακούσεις στα καπρίτσια των ανωτέρων σου για να έχεις κάποια ελπίδα να σε προωθήσουν! Και βασικά αυτό είναι το δύσκολο, να κάνεις μια δυναμική εκκίνηση! Αν καταφέρεις να ταρακουνήσεις τα νερά τότε θα μπορέσεις να περάσεις εύκολα από το ρόλο του θηράματος στο ρόλο του κυνηγού και να θέσεις τους δικούς κανόνες! Από την άλλη βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που αρνιούνται να πέσουν τόσο χαμηλά και προτιμούν να παραμείνουν στην αφάνεια από το δώσουν αυτή την ικανοποίηση στους ανωτέρους τους!

Είναι του καθενός δική του η απόφαση τι θα κάνει αν αποφασίσει να μπει στη showbiz! Ένα πράγμα βέβαια είναι σίγουρο… Αν αποφασίσεις να μπεις πρέπει να είσαι έτοιμος για ΟΛΑ!! ;-)

Et S'il Fallait Le Faire

Ατμοσφαιρικό, γοητευτικό, ερωτικό, έντονο, συγκινητικό… και πολλά άλλα το τραγούδι αυτό της Patricia Kaas από τον δίσκο της Kabaret, και με το οποίο διαγωνίστηκε το 2009 στο διαγωνισμό της Eurovision στη Ρωσία τερματίζοντας στην 8^η με 107 βαθμούς. Η δικιά μου ταπεινή άποψη είναι πως δεν αδικήθηκε στα αποτελέσματα, απλώς δεν ανήκει σε ένα τέτοιο διαγωνισμό… Είναι κατά πολλά επίπεδα ανώτερο! Ερμηνευμένο εξαιρετικά από την Patricia Kaas εκπέμπει αμέτρητα συναισθήματα… Αγάπης, πόνου, απόγνωσης!

Οι στίχοι μιλάνε για μια γυναίκα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το χωρισμό της από τον άντρα που τη σημάδεψε! Προσπαθεί να βρει τρόπους να τον κρατήσει κοντά της, τρόπους όπως να σταματήσει τη Γη και να παγώσει το χρόνο έτσι ώστε το αύριο να παραμείνει στο χθες για να μη φύγει ποτέ από κοντά της και τα λόγια του να παραμείνουν ζωντανά! Μετά προσπάθησε να τον κρατήσει κοντά της φέρνοντας ξανά την Άνοιξη στη ζωή του εμποδίζοντας τον ερχομό του χειμώνα… Δυστυχώς όμως ούτε αυτό μπορεί να γίνει… και μόλις έρχεται ο χειμώνας το αηδόνι πρέπει να πετάξει! Και τότε είναι που προσπαθεί να τον σταματήσει με δυνατές ριπές ανέμου... που όμως ούτε αυτές πιάνουν! Και τελικά βλέπει πως ο μόνος τρόπος για να μην τον χάσει είναι να τον ακολουθήσει, χωρίς όμως να μπορεί να αντέξει για πολύ κι έτσι τον χαιρετάει για πάντα…

H "Άνοιξη" και ο "Χειμώνας"!

Όλοι οι στίχοι είναι γεμάτοι εικόνες και ξεχειλίζουν συναισθήματα. Συναισθήματα γυναικών που θέλουν απεγνωσμένα να κρατήσουν τον έρωτα της ζωής της κοντά τους και είναι διατεθειμένες να κάνουν τα πάντα! Πρώτα προσπαθούν και οι ίδιες να το αποδεχτούν… Πολλές γυναίκες αποτυγχάνουν να το ξεπεράσουν αυτό το στάδιο και επιθυμούν να συνεχίσουν να πιστεύουν πως ο αγαπημένος τους θα είναι μαζί τους για πάντα! Είναι σαν να σταματάνε για λίγο το χρόνο κρατώντας, για μια αιωνιότητα, ζωντανή μια στιγμή… Την πιο ευτυχισμένη στιγμή που περάσανε μαζί! Μετά περνάνε στο επόμενο στάδιο στο οποίο συνειδητοποιούν πως όντως ο αγαπημένος τους θα φύγει και προσπαθούν να τον πείσουν να αλλάξει γνώμη! Του θυμίζουν πως ήταν η σχέση τους αρχικά, πόσο ευτυχισμένοι ήταν τότε οι δυο τους και υπόσχονται πως αυτές οι μέρες θα ξαναγυρίσουν… όπως οι εποχές που κάνουν κύκλους! Όταν δουν όμως πως ούτε έτσι πείθεται βάζουν τα μεγάλα μέσα και φτάνουν σε ακρότητες! Αφήνουν τα επιχειρήματα στην άκρη και προσπαθούν να τον εμποδίσουν να φύγει… με κάθε τρόπο! Όπως στην παροιμία με το αηδόνι όπου το παιδί τραυμάτισε το φτερό της μητέρας του για να μη φύγει από τη φωλιά, έτσι κι αυτές!

Κι εδώ είναι που φαίνεται ποιες γυναίκες είναι πραγματικά ερωτευμένες! Άλλες τον εμποδίζουν να φύγει αλλά τον πληγώνουν με αποτέλεσμα να τον χάσουν για πάντα… Άλλες πάλι δεν αντέχουν να βλέπουν τον αγαπημένο τους να πονάει και τον αφήνουν να πετάξει γιατί ξέρουν πως τουλάχιστον θα είναι καλά ακόμα και μακριά τους… ενώ το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ελπίζουν πως κάποια μέρα θα ξαναγυρίσει! Όπως λέει και ο τίτλος του τραγουδιού "Αν έπρεπε να γίνει" είναι κάτι που σιγά-σιγά αρχίζουν να συνειδητοποιούν!

Ο έρωτας με την αγάπη διαφέρουν… Ο έρωτας κρύβει μέσα του το στοιχείο του εγωισμού! Θες ο άλλος να είναι ευτυχισμένος αλλά θες να είναι ευτυχισμένος μαζί σου! Από την άλλη η αγάπη είναι ένα αγνό συναίσθημα στο οποίο σε νοιάζει ο άλλος και μόνο ο άλλος! Και γι’ αυτό πονάει… επειδή είναι λίγες στιγμές τις οποίες δεν σκέφτεσαι εσένα!  ;-)

Last Friday Night (T.G.I.F)

Και με αυτό το άρθρο κλείνει μια τριλογία που ανοίξαμε με το Blame it (on the Alcohol) και συνεχίστηκε επάξια με το Tik Tok. Ε ναι λοιπόν, το τελευταίο άρθρο της Τριλογίας του Party Animal είναι εδώ… Και ποιο πιο κατάλληλο από το Last Friday Night της Katy Perry; Ε;

Ένα τραγούδι που έχει ακουστεί αρκετά τον τελευταίο καιρό και έχει ένα πολύ φαντασμαγορικό βίντεο κλιπ! Δεν το έχετε δει; Κρίμα… :( Δεν πειράζει όμως γι αυτό είμαι εγώ. Θα σας το περιγράψω με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια! Λοιποοοοοοοον… θυμάστε σαν παιδιά που καμιά φορά φεύγανε οι γονείς σας τις Παρασκευές από το σπίτι και έβγαιναν με φίλους τους; Ε λοιπόν έτσι ξεκινάει το βίντεο κλιπ, με την ασχημούλα πλην διαβαστερή πρωταγωνίστρια Kathy Beth Terry να κάθεται παρέα με τα τεράστια ματογυάλια και τα αστραφτερά σιδεράκια της ενώ η γειτόνισσα της Rebecca κάνει πάρτι [ναι, ναι η Rebecca Black με την καραμουζοφωνή που έλεγε Friday, Friday… και τρίζαν τα μωσαϊκα – πάλι καλά ο σκηνοθέτης σ’ αυτό το βίντεο κλιπ της έδωσε βουβό ρόλο (πόσο να αντέξει και το έρμο το τύμπανο)].

Το TGIF που είναι στον τίτλο και στους στοίχους του
τραγουδιού προέρχεται από τη γνωστή αλυσίδα
εστιατορίων Friday's

Αλλά πάρτι χωρίς μουσική γίνεται; Δε γίνεται! Κι έτσι η ασχημούλα πλην διαβαστερή πρωταγωνίστρια πάει να παραπονεθεί για τα ντεσιμπέλ! Τελικά όμως μόλις είδε εκεί τον συμμαθητή με το πακετάκι των έξι φόρα παρτίδα της καλάρεσε στο πάρτι της Rebecca και αποφάσισε να κάτσει και να το απολαύσει! Αλλά σιγά μην την άφηνε η Rebecca να κυκλοφορεί με τις διόπτρες… Τι βγάζει τα γυαλιά, τις σκίζει τα ρούχα του κατηχητικού και τη μεταμορφώνει από σπασικλάκι στην ψυχή του πάρτι! Αν και από στόρι δε λέει πολλά έχει τη φάση του. Είναι κάτι σαν παρωδία σεξουαλικής αμερικάνικης φαρσοκωμωδίας (χωρίς τις σκηνές σεξ)!

Πάρτι στο σπίτι!!!

Αλλά για να πούμε και του στραβού το δίκιο, έτσι δεν είναι τα πάρτι; Όλα συμβαίνουν ξαφνικά! Πίνεις, ξεδίνεις, χορεύεις με άτομα που μπορεί να έχεις μόλις γνωρίσει, καταλήγεις να κοιμηθείς σε άλλο σπίτι (ακόμα κι όταν το πάρτι γίνεται στο δικό σου σπίτι…) και γενικά δεν σκέφτεσαι. Ένα πάρτι έχει την μοναδική ικανότητα, ακόμα και για μερικές μόνο ώρες, να σε κρατήσει στα αδιαβατικά του τοιχώματα, απομονωμένο από το εξωτερικό περιβάλλον. Δεν σε νοιάζει τίποτα αρκεί να περνάς καλά εκείνη τη δεδομένη στιγμή! Α, όλα κι όλα… Μπορεί να μας τα κόψουν όλα σ’ αυτή τη χώρα αλλά όχι κι αυτό! Μας κόβουν την παιδεία, μας κόβουν το χαρτζιλίκι, μας κόβουν… ,όχι θα το πω, το σεξ, τα πάρτι όμως δεν θα μας τα κόψουν!

Γι’ αυτό λοιπόν την επόμενη φορά που θα θελήσετε να κάνετε κάτι για να ξεχαστείτε, έχετε το πάρτι κατά νου! Δεν θέλει τίποτα… Μερικά ποτά, λίγη δυνατή μουσικούλα και πολύ πολύ διάθεση… Γιατί αν κάνεις πάρτι κάθε μέρα είναι σαν να είναι Παρασκευή!!! ;-)

The Crow & The Butterfly

Το αντίο είναι απλώς μια λέξη… Την λέμε σε κάποιον όταν πρέπει να φύγουμε, χωρίς να προσδιορίσουμε που… Αυτό που δεν ξέρατε όμως είναι πως σε μερικές γλώσσες η λέξη «Αντίο» χρησιμοποιείται μόνο όταν τον άλλο πρόκειται να τον ξαναδούμε στον… άλλο κόσμο…

Πολλοί λένε πως το συγνώμη είναι η πιο δύσκολη λέξη (ο Elton John και έπειτα οι Blue για την ακρίβεια)… Εγώ πάλι θεωρώ πως η πιο δύσκολη λέξη είναι το “Αντίο” και ειδικά όταν ξέρουμε γιατί το χρησιμοποιούμε… Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι αφιερωμένο σε ένα Αντίο, στο πιο δύσκολο Αντίο… Όταν ένας γονιός χάνει το παιδί του. Ο Brent Smith, τραγουδιστής των Shinedown, έγραψε το “The Crow & the Butterfly” όταν ένα βράδυ είδε στον ύπνο του μια μάνα που έχασε το γιό της.

Το ξέρω πως δεν μπορώ να γράψω αντικειμενικά για ένα τέτοιο θέμα καθώς δεν ξέρω τι πάει να πει να έχεις παιδιά… Ξέρω όμως τι σημαίνει να χάνεις κάτι που αγαπάς πολύ, τον πόνο που νιώθεις, το πόσο άδειος αισθάνεσαι, το πόσο μίσος αισθάνεσαι που δεν μπορούσες να κάνεις κάτι εσύ… Αυτά που νιώθω εγώ όμως είναι πταίσματα μπροστά στην αγάπη ενός γονιού για το παιδί του. Μια αγάπη ανιδιοτελής, που εκφράζεται συνέχεια, με διάφορους τρόπους, με διάφορες μορφές και που δυστυχώς μερικές φορές παρεξηγείται…

Άμα ένας γονιός έχανε το παιδί του, τι θα έκανε;

Μια φορά ρώτησα τους δικούς μου τους γονείς τι θα έκαναν και μου είπαν πως θα τρελαίνονταν… Το βρήκα κάπως λογικό αν και κατά βάθος έλεγα πως «σιγά μωρέ σε κάνα χρόνο θα είναι μια χαρά και ούτε που θα με θυμούνται…». Τελικά όμως δεν είναι έτσι… Η αγάπη ενός γονέα αυξάνεται κυβικά όσο περνάνε τα χρόνια και είναι αντιστρόφως ανάλογη του βαθμού ανεξαρτησίας του παιδιού. Δηλαδή όσο πιο πολύ τους χρειάζεσαι, τόσο πιο πολύ σε αγαπάνε και σε φροντίζουν. Επειδή όμως η αγάπη τους τείνει στο άπειρο, αυτή η διαφορά αγάπης τείνει στο μηδέν… Αγαπάνε τόσο πολύ όλα τους τα παιδιά που ποτέ δεν θα μπορέσουν να πουν πιο αγαπάνε περισσότερο! Και γι αυτό πονάνε όταν χάσουν ένα παιδί…

Είναι σαν να χάσανε ένα κομμάτι του εαυτού τους, σαν να πέθανε κάτι μέσα τους. Και παρόλο που μπορεί φαινομενικά να το έχουν ξεπεράσει κατά βάθος πονάνε… Πονάνε κάθε μέρα και κάθε ώρα… Προσπαθούν να το ξεπεράσουν αλλά δεν τα καταφέρνουν.

Όπως ένα κοράκι που κυνηγάει μια πεταλούδα,

όπως ένας γονέας κυνηγάει το παιδί του και δυστυχώς δεν θα μπορέσει ποτέ να τα καταφέρει να το πιάσει…

Όπως ένα κοράκι που κυνηγάει μια πεταλούδα,

όπως ένας γονέας προσπαθεί να ξεπεράσει το θάνατο του παιδιού του, κάτι που παρόλο που το κυνηγάει, δεν θέλει και ούτε μπορεί να καταφέρει!

Σαν να κυνηγάς το ουράνιο τόξο που συνέχεια απομακρύνεται… Πότε θα το φτάσεις άραγε; Λένε πως στην άκρη του ουράνιου τόξου υπάρχει ένα καζάνι με χρυσό… Μήπως τελικά ο λόγος που δεν φτάνουμε το ουράνιο τόξο είναι επειδή φοβόμαστε πως αν πάρουμε τον χρυσό δεν θα ξαναδούμε το ουράνιο τόξο; Μήπως τελικά αυτό φοβάται και μια μάνα κι ένας πατέρας; Διαγράφοντας όμως μια ανάμνηση από τη μνήμη σου δε σημαίνει πως τη διαγράφεις και από τη ψυχή σου…

Όσα δεν θυμόμαστε, υπάρχουν…

Όσα δεν υπάρχουν, δεν τα ξέρουμε…

Και όσα ξέρουμε, τα θυμόμαστε…

;-)

Not Ready To Make Nice

Οι Dixie Chicks είναι ένα πολύ γνωστό αμερικάνικο country συγκρότημα που μέσα σε μια νύχτα είδαν την καριέρα τους να διαλύεται! Κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας τους στο Λονδίνο το 2003 (εν μέσω του πολέμου στο Ιράκ) μια από τις τραγουδίστριες του συγκροτήματος, η Nathalie Maines, δήλωσε πως δεν υποστηρίζουν  αυτόν τον πόλεμο, πως είναι ενάντια της βίας και πως ντρέπονται που ο πρόεδρος Bush κατάγεται από το Texas.

  

Αυτό ήταν… Τα νέα ταξίδεψαν γρήγορα και τελικά η πορεία του συγκροτήματος άρχισε να παίρνει την κατιούσα, με τα τραγούδια τους να απαγορεύονται να ακούγονται από ραδιοφωνικούς σταθμούς. Αυτό το τραγούδι τους αποτελεί κάτι σαν τρόπο έκφρασης τους για το πώς νιώθουν για όλη αυτή την κατάσταση… Πολλές φορές όλοι έχουμε βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις. Δεν έχουμε έρθει αντιμέτωποι με τον πρόεδρο των ΗΠΑ αλλά με άτομα που κάποια στιγμή θίξαμε με τα λόγια μας.

Σκηνή από το βίντεο κλιπ
(που δείχνει την ανελευθερία του  λόγου) 

Πολλές φορές λέμε πράγματα που δεν εννοούμε… ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε! Στο μεγαλύτερο ποσοστό, όταν λέμε κάτι σε ένα καβγά πάνω στα νεύρα μας δυστυχώς το εννοούμε! Είναι κάτι που έχουμε μέσα μας, το καταπιέζαμε και απλώς δεν το λέγαμε, είτε επειδή φοβόμασταν ότι θα πληγώσουμε το άτομο που θα του το λέγαμε είτε επειδή μερικές φορές ακόμα και οι ίδιοι ελπίζαμε να μην το πιστεύαμε. Κανείς δεν είπε ότι αυτό που θα πούμε είναι αλήθεια, ή αν ισχύει… Εκείνη όμως τη στιγμή για μας ισχύει!

Τα λόγια πονάνε και καμιά φορά πονάνε περισσότερο και από εξωτερικά τραύματα… Ο χρόνος λένε πως τα γιατρεύει όλα! Μπορείς όμως να γιατρέψεις μια πληγή που αντί να κλείνει καθημερινά ανοίγει όλο και περισσότερο; Μήπως σε μερικές πληγές ο χρόνος είναι εχθρός; Για κακή μας τύχη ο χρόνος είναι μονόδρομος και δεν υπάρχει τρόπος να τον φέρεις πίσω. Κάθε δευτερόλεπτο πεθαίνει για να δώσει τη θέση του στο επόμενο… Κάθε πεθαμένο δευτερόλεπτο ανήκει στο παρελθόν και δεν υπάρχει τρόπος να το επαναφέρεις στη ζωή! Καταλήγουμε λοιπόν πως τα λόγια άπαξ και τα πεις δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω… Και οι πληγές που θα ανοίξεις πρέπει να ελπίζεις πως επουλώνονται με τον χρόνο! Αλλιώς…

Μήπως όμως υπάρχει κάτι που να λειτουργεί σαν αντίδοτο και να μπορούμε να πάθουμε ανοσία στα λόγια των άλλων; Για πολλούς ανθρώπους είναι η ειλικρίνεια η οποία λειτουργεί κατασταλτικά και προληπτικά ταυτόχρονα. Αν λες στους ανθρώπους την αλήθεια τότε δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι. Αντίθετα κάποιοι προτιμούν άλλο τρόπο προστασίας, καθαρά προληπτικό… Τον περιορισμό της ελευθερίας λόγου (όπως έγινε και με τις Dixie Chics έτσι κι αλλιώς…). Διαλέξτε και πάρτε…

Στις Dixie Chicks πρότειναν να σκάσουν και να τραγουδήσουν (“Shut Up and Sing” που είναι και στίχος του τραγουδιού και τίτλος του ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε με αφορμή αυτή τους τη διαμάχη). Εγώ πάλι θα πρότεινα απλώς τη σκέψη! Έτσι κι αλλιώς  «το να μιλάς χωρίς να σκέφτεσαι είναι σαν να πυροβολείς χωρίς να σημαδεύεις»… Ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα πάρουν όμως τα σκάγια… ;-)

Drops Of Jupiter

Διαστημικό το κομμάτι αυτό των Train καθώς περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια το ταξίδι μιας γυναίκας σε ολόκληρο το γαλαξία! Πως κατάφερε να πάει από τη Γη στη Σελήνη, να κάτσει μερικές μέρες, να πλεύσει μπροστά από τον ήλιο και να εξερευνήσει και άλλα ηλιακά συστήματα, να ερωτευτεί ένα πεφταστέρι, να γνωρίσει την Αφροδίτη και τελικά να γυρίσει πίσω στη Γη έχοντας σταγόνες από το Δία στα μαλλιά της…

Ένα ταξίδι που σίγουρα κι εσύ θα ήθελες να κάνεις και που πραγματικά θα σου έμενε αξέχαστο! Ο κόσμος είναι γεμάτος με τόσα θαύματα που μπορείς να εξερευνήσεις που κάνουν τη ζωή σου να μοιάζει υπερβολικά μικρή… Το βασικό όμως με τα ταξίδια είναι πως σε αλλάζουν! Δεν είναι απλές μετακινήσεις αλλά συλλογές εμπειριών, εικόνων, γνώσεων και άλλων πολλών που μπορούν να σε ωριμάσουν και να φέρουν αντιμέτωπο με τον άνθρωπο που είσαι πραγματικά! Όσο μαθαίνεις, ανακαλύπτεις περισσότερες πτυχές του εαυτού σου που μέχρι πρόσφατα μπορεί και να μην είχες φανταστεί. Σκέψου, λες πως κάτι σου αρέσει… Υπάρχει πιθανότητα αυτό το κάτι να σου αρέσει απλώς και μόνο επειδή το γνωρίζεις ενώ απορρίπτεις οτιδήποτε άγνωστο. Ταξιδεύοντας όμως αρχίζεις σιγά-σιγά να γνωρίζεις περισσότερα και τελικά μπορείς να διαπιστώσεις τι είναι αυτό που πραγματικά σου αρέσει!

Τις περισσότερες φορές σε ένα ταξίδι είσαι είτε μόνος σου είτε με άλλα άτομα, ενώ πάντα υπάρχουν κάποιοι που αφήνεις πίσω… Στο συγκεκριμένο τραγούδι ο τραγουδιστής είναι ο άντρας που άφησε πίσω η …“γυναίκα του διαστήματος”! Η απορία του σε ολόκληρο το τραγούδι είναι αν η γυναίκα τον σκεφτότανε καθόλου κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της κι αν χωράει πάλι στη ζωή της. Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση… καθώς η απάντηση ποτέ δεν είναι μια και ούτε είναι απόλυτη! Έχει να κάνει με τον άνθρωπο καθώς και με τον τρόπο που έχει μάθει η καρδιά του να αγαπάει! Υπάρχουν αυτοί που δένονται συναισθηματικά με κάποια άτομα και τις περισσότερες επιστρέφουν πίσω από το ταξίδι μόνο και μόνο γι’ αυτά! Υπάρχουν όμως και άλλοι που με το τέλος ενός ταξιδιού αποφασίζουν να κάνουν καινούρια αρχή, μια πιο βαθιά βουτιά στη ζωή τους που έχει χώρο μόνο για νέες εμπειρίες και νέα άτομα! Να γυρίσουν σελίδα με λίγα λόγια…

Η ζωή μας είναι σαν ένα βιβλίο! Ζεις την περιπέτεια που έχεις γραφτεί να ζήσεις και από κει και πέρα, όταν τελειώσει μπορείς είτε να αρχίσεις μια καινούρια είτε να ξαναδιαβάσεις την ίδια για να την μάθεις καλύτερα! Πολλοί θέλουν να διαβάσουν όσα περισσότερα βιβλία μπορούν και να έχουν λίγες γνώσεις για πολλά πράγματα. Άλλοι πάλι προτιμούν να αποστηθίσουν το βιβλίο που τους δόθηκε και να έχουν τις γνώσεις που τους παρέχει στο 100%! Το τι θα κάνεις και το τι θα επιλέξεις είναι δικό σου θέμα… και το ωραίο είναι πως στον κόσμο υπάρχει ποικιλία!

Δική σου απόφαση είναι να γυρίσεις όλο τον κόσμο, δική σου και να μείνεις εκεί που είσαι και να συνεχίσεις τη ζωή σου! Ένα είναι το μόνο σίγουρο… όποιο δρόμο και να διαλέξεις έχεις να τραβήξεις γερά ζόρια! Δυστυχώς ο δρόμος για να ανακαλύψεις τη ζωή δεν είναι στρωμένος με άσφαλτο… Θέλει γερό αμορτισέρ για να παραμείνεις στην ίδια πορεία χωρίς απόλυες! Κι εκεί είναι που ξεχωρίζουν οι ταξιδιάρες ψυχές από τους σπιτόγατους!! ;-)