The Crow & The Butterfly

Το αντίο είναι απλώς μια λέξη… Την λέμε σε κάποιον όταν πρέπει να φύγουμε, χωρίς να προσδιορίσουμε που… Αυτό που δεν ξέρατε όμως είναι πως σε μερικές γλώσσες η λέξη «Αντίο» χρησιμοποιείται μόνο όταν τον άλλο πρόκειται να τον ξαναδούμε στον… άλλο κόσμο…

Πολλοί λένε πως το συγνώμη είναι η πιο δύσκολη λέξη (ο Elton John και έπειτα οι Blue για την ακρίβεια)… Εγώ πάλι θεωρώ πως η πιο δύσκολη λέξη είναι το “Αντίο” και ειδικά όταν ξέρουμε γιατί το χρησιμοποιούμε… Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι αφιερωμένο σε ένα Αντίο, στο πιο δύσκολο Αντίο… Όταν ένας γονιός χάνει το παιδί του. Ο Brent Smith, τραγουδιστής των Shinedown, έγραψε το “The Crow & the Butterfly” όταν ένα βράδυ είδε στον ύπνο του μια μάνα που έχασε το γιό της.

Το ξέρω πως δεν μπορώ να γράψω αντικειμενικά για ένα τέτοιο θέμα καθώς δεν ξέρω τι πάει να πει να έχεις παιδιά… Ξέρω όμως τι σημαίνει να χάνεις κάτι που αγαπάς πολύ, τον πόνο που νιώθεις, το πόσο άδειος αισθάνεσαι, το πόσο μίσος αισθάνεσαι που δεν μπορούσες να κάνεις κάτι εσύ… Αυτά που νιώθω εγώ όμως είναι πταίσματα μπροστά στην αγάπη ενός γονιού για το παιδί του. Μια αγάπη ανιδιοτελής, που εκφράζεται συνέχεια, με διάφορους τρόπους, με διάφορες μορφές και που δυστυχώς μερικές φορές παρεξηγείται…

Άμα ένας γονιός έχανε το παιδί του, τι θα έκανε;

Μια φορά ρώτησα τους δικούς μου τους γονείς τι θα έκαναν και μου είπαν πως θα τρελαίνονταν… Το βρήκα κάπως λογικό αν και κατά βάθος έλεγα πως «σιγά μωρέ σε κάνα χρόνο θα είναι μια χαρά και ούτε που θα με θυμούνται…». Τελικά όμως δεν είναι έτσι… Η αγάπη ενός γονέα αυξάνεται κυβικά όσο περνάνε τα χρόνια και είναι αντιστρόφως ανάλογη του βαθμού ανεξαρτησίας του παιδιού. Δηλαδή όσο πιο πολύ τους χρειάζεσαι, τόσο πιο πολύ σε αγαπάνε και σε φροντίζουν. Επειδή όμως η αγάπη τους τείνει στο άπειρο, αυτή η διαφορά αγάπης τείνει στο μηδέν… Αγαπάνε τόσο πολύ όλα τους τα παιδιά που ποτέ δεν θα μπορέσουν να πουν πιο αγαπάνε περισσότερο! Και γι αυτό πονάνε όταν χάσουν ένα παιδί…

Είναι σαν να χάσανε ένα κομμάτι του εαυτού τους, σαν να πέθανε κάτι μέσα τους. Και παρόλο που μπορεί φαινομενικά να το έχουν ξεπεράσει κατά βάθος πονάνε… Πονάνε κάθε μέρα και κάθε ώρα… Προσπαθούν να το ξεπεράσουν αλλά δεν τα καταφέρνουν.

Όπως ένα κοράκι που κυνηγάει μια πεταλούδα,

όπως ένας γονέας κυνηγάει το παιδί του και δυστυχώς δεν θα μπορέσει ποτέ να τα καταφέρει να το πιάσει…

Όπως ένα κοράκι που κυνηγάει μια πεταλούδα,

όπως ένας γονέας προσπαθεί να ξεπεράσει το θάνατο του παιδιού του, κάτι που παρόλο που το κυνηγάει, δεν θέλει και ούτε μπορεί να καταφέρει!

Σαν να κυνηγάς το ουράνιο τόξο που συνέχεια απομακρύνεται… Πότε θα το φτάσεις άραγε; Λένε πως στην άκρη του ουράνιου τόξου υπάρχει ένα καζάνι με χρυσό… Μήπως τελικά ο λόγος που δεν φτάνουμε το ουράνιο τόξο είναι επειδή φοβόμαστε πως αν πάρουμε τον χρυσό δεν θα ξαναδούμε το ουράνιο τόξο; Μήπως τελικά αυτό φοβάται και μια μάνα κι ένας πατέρας; Διαγράφοντας όμως μια ανάμνηση από τη μνήμη σου δε σημαίνει πως τη διαγράφεις και από τη ψυχή σου…

Όσα δεν θυμόμαστε, υπάρχουν…

Όσα δεν υπάρχουν, δεν τα ξέρουμε…

Και όσα ξέρουμε, τα θυμόμαστε…

;-)