Brave / Say

Δύο πραγματικά εμπνευσμένα τραγούδια τα οποία μόνο με το πρώτο άκουσμα σε κάνουν να θες να αλλάξεις, να θες να γίνεις καλύτερος, να γίνεις αυτό που πάντα ήθελες και ήλπιζες να γίνεις! Το “Brave” της Sara Bareilles και το “Say” του John Mayer θίγουν το γεγονός ένα μεγάλος μέρος των ανθρώπων σήμερα προτιμούν να κρατάνε κάποια από τα συναισθήματα κρυφά μέσα τους ενώ ταυτόχρονα καταπιέζουν πολλά απ’ αυτά που θέλουν να πουν και να κάνουν.

Είναι αλήθεια πως όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, κάποια στιγμή στη ζωή μας δειλιάσαμε να μιλήσουμε. Κάποιοι δεν είπαμε σε κάποιον ότι νομίζουμε πως είναι ο μεγάλος μας έρωτας. Κάποιοι άλλοι δεν προλάβαμε να πούμε σε κάποιον φίλο ή συγγενή μας πόσο τον αγαπάμε προτού τον χάσουμε από τη ζωή μας για πάντα… Άλλοι πάλι, όπως και μια φίλη της Sara Bareilles, δεν είπαμε την αλήθεια για την σεξουαλική μας ταυτότητα στους φίλους και στον εαυτό μας (πράγμα που ενέπνευσε και την ίδια να γράψει το τραγούδι)! Για να λέμε και του στραβού το δίκιο είναι πολύ δύσκολο να βρεις όλη αυτή τη ψυχική δύναμη και να πεις σε κάποιον την αλήθεια με τον φόβο να τσαλακώσεις την εικόνα σου κι αυτό γιατί λίγο πολύ όλοι ενδιαφερόμαστε για τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για εμάς.

Πόσο εύκολα όμως είναι να ζεις συνέχεια με αυτόν το φόβο; Ερωτήσεις όπως “Τι είπε ο ένας; Γιατί με σχολίασε ο άλλος; Και τι θα πει ο κόσμος αν κάνω αυτό;” είναι συνηθισμένο φαινόμενο και μη μου πείτε πως κι εσείς οι ίδιοι δεν έχετε ρωτήσει ποτέ τον εαυτό σας (ή τον φίλο σας) κάτι παρόμοιο. Ζούμε σε μια κοινωνία που ο λόγος του άλλου πολλές φορές πιστεύουμε ότι μετράει πιο πολύ από εμάς. Δε λέω, να ακούμε τι έχουν να πουν οι άλλοι για εμάς, αλλά όχι να δίνουμε βάση και στα λόγια του πρώτου τυχόντα! Οι γνώμες τις οποίες αξίζει να λάβουμε υπόψη είναι αυτές των φίλων μας και όλων αυτών που ενδιαφέρονται πραγματικά για εμάς. Όταν κάποιος μας αγαπάει και θέλει να μας δει να βελτιωνόμαστε τότε δεν θα φοβηθεί να μας πει την γυμνή αλήθεια, η οποία όμως στοχεύει στο να μας κάνει καλύτερους και όχι απλώς και μόνο στο να μας κατακρίνει!

Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τις πράξεις μας. Εγώ για παράδειγμα όποτε προχωράω στον δρόμο μ’ αρέσει να ακούω μουσική και να ανοιγοκλείνω το στόμα μου σαν να τραγουδάω ενώ καμιά φορά μπορεί και να χορεύω ελαφρά με τον ρυθμό. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό φυσιολογικό αλλά είναι κάτι το οποίο το αγαπώ όταν το κάνω και μου βγαίνει φυσικά! Δεν ενοχλώ κανένα (εφόσον ούτε γκαρίζω αλλά ούτε και χτυπάω τον κόσμο τριγύρω με τις χορευτικές φιγούρες μου) και παρόλα αυτά ο κόσμο στο δρόμο συνεχίζει να με κοιτάω σαν το παρτσακλό που το έσκασε από το τρελοκομείο της Σταυρούπολης! Από ένα σημείο και μετά αρχίζω απλώς να αδιαφορώ και συνεχίζω να απολαμβάνω τη βόλτα μου…! (Παρακάτω είναι το video clip του "Brave" στο οποίο συμβαίνει κάτι παρόμοιο!!!)

Υπάρχουν βέβαια και άλλες καταστάσεις οι οποίες έχουν την τάση να μας βυθίζουν σε βαθιά μουγκαμάρα… Ας πούμε είστε σε ένα café και βλέπετε στο απέναντι τραπέζι κάποιον και σας γυαλίζει; Μέχρι που είστε διατεθειμένη να φτάσετε για να τον γνωρίσετε; Θα τολμούσατε να τον ακολουθήσετε μέχρι το σπίτι του; Θα τολμούσατε να του αφήσετε μήνυμα στην εξώπορτα; Θα τολμούσατε να του πείτε κατάματα ότι σας ενδιαφέρει; Όλα αυτά σας τα λέω έχοντας γνώση ανθρώπου που τα έκανε και πιστέψτε με, δεν είναι και τίποτα στην τελική!

Πρέπει απλώς να μάθουμε να βγαίνουμε από το προστατευτικό καβούκι της σιωπής και να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Να πούμε αυτά που έχουμε να πούμε, να κάνουμε αυτά που θέλουμε να κάνουμε, να νιώσουμε ότι πρέπει να νιώσουμε! Γιατί αν δεν παίξεις λίγο με τις πιθανότητες, αν δεν σπάσεις, αν δεν τσαλακωθείς και τελικά αν δεν χάσεις δεν θα μάθεις ποτέ το πόση σημασία έχει η νίκη! ;-)

Wide Awake

Το τελευταίο κεφάλαιο στον δίσκο της “Teenage Dream” έκανε η Katy Perry μέσα από το τραγούδι “Wide Awake”. Λέγεται ότι το κομμάτι γράφτηκε και ηχογραφήθηκε συνολικά μέσα σε 4 μέρες ενώ ταυτόχρονα αποτελεί ίσως το πιο ώριμο και πιο μελωδικό στον δίσκο της. Από κει που είχες συνδυάσει την Katy με εύθυμα κλαμπο-τραγουδάκια, ξαφνικά ακούς το “Wide Awake” και μένεις για λίγο έχοντας μια φάτσα αποσβολωμένη ενώ περιμένεις να πεταχτεί από κάπου ο Μπονάτσος και να φωνάξει «Καλώς ορίσατε στα “Άλλα Κόλπα”»!

Μέσα απ’ αυτήν την κατά τ’ άλλα ανορθόδοξη εισαγωγή προσπαθώ να εξηγήσω πως η Katy Perry τόλμησε να γράψει ένα κάπως διαφορετικό τραγούδι και τελικά της πέτυχε δίνοντας έτσι τέλος σ’ αυτό το δισκογραφικό της ταξίδι που ξεκίνησε με το CD “Teenage Dream” και έληξε με την ταινία “Katy Perry: Part of Me” (για την οποία κιόλας το έγραψε). Και κατά γενική ομολογία ένας καλός επίλογος θέλει τόση μαεστρία και φαντασία όσο και σοφία. Και η σοφία αποκτιέται μόνο με την πείρα!

Όπως λένε και οι στίχοι του τραγουδιού, μπορεί όλοι να βρισκόμαστε στα μαγικά μας σύννεφα και η ζωή να είναι πιο ροζ και από το φόρεμα της Marilyn Monroe στο “Οι Άντρες Προτιμούν τις Ξανθιές” αλλά συνήθως αυτή η απόχρωση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα! Ο δρόμος για την ευτυχία δεν μπορεί να είναι μια ευθεία γραμμή που μας οδηγεί από το υπόγειο στην ψηλότερη κορυφή. Στη διαδρομή ίσως εξαφανιστεί το κουράγιο μας, ίσως πάψουμε να βλέπουμε καθαρά τον στόχο, ίσως χάσουμε την ισορροπία μας και πέσουμε… Σύμφωνα μ’ όλα αυτά η γραμμή που μας οδηγεί στην ευτυχία έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα και τρομερά μεγάλες μεταπτώσεις! Μπορεί λίγο πριν φτάσεις στον στόχο σου να αφαιρεθείς και να πέσεις στο κενό χωρίς κάτι να σε κρατάει… Το αποτέλεσμα; Βρίσκεσαι ένα με το πάτωμα!

Η ζωή είναι σαν να παίζεις «Φιδάκι». Σε κάθε σου βήμα μπορεί να συνατήσεις φίλους (σκάλες) οι οποίοι θα σε βοηθήσουν να ανέβεις με όποιο τρόπο μπορούν ενώ από την άλλη μπορεί να βρεθείς αντιμέτωπος με ανταγωνιστές (φίδια) οι οποίοι θα κάνουν ότι μπορούν για να σε ρίξουν κάτω! Εσύ με τη σειρά σου αυτά που μπορείς να κάνεις είναι 2 πράγματα…

Πρώτον, προσπάθησε να μπορείς να ξεχωρίσεις τα φίδια από τις σκάλες. Στην ζωή τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα από το «Φιδάκι» μιας και υπάρχουν άπειρα “φίδια” που μεταμφιέζονται σε “σκάλες” μόνο και μόνο για να βασιστούμε πάνω τους και τελικά να μας πετάξουν κάτω! Αλλά εντάξει ας μην φτάνουμε και στα άκρα. Υπάρχουν άνθρωποι που αποφασίζουν να μην εμπιστεύονται κανέναν από φόβο μήπως προσδοθούν. Δεν υπάρχει λόγος να χάσεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους απλώς επειδή μερικοί σε κορόιδεψαν. Γιατί μπορεί έτσι να αποφεύγεις κομμάτια απογοήτευσης, αλλά ταυτόχρονα χάνεις και μεγάλα κομμάτια συντροφικότητας!

Δεύτερον, μην αποδεχτείς ποτέ τη θέση που σου δώσανε εκτός κι αν είναι αυτή στην οποία ήθελες να φτάσεις. Μέχρι να φτάσεις στο τέρμα του παιχνιδιού προσπάθησε να μην το βάλεις κάτω… Μην μένεις σε ένα ψηλό κουτάκι (ροζ σύννεφο) επειδή είναι ψηλά και φοβάσαι να ρισκάρεις για να μην πέσεις. Μην περιμένεις σε ένα χαμηλό κουτάκι (πάτωμα) επειδή έχεις συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα είσαι πάντα στα χαμηλά! Πάρε το ζάρι, ρίξε και προχώρα παρακάτω…! Παίζοντας θα συνειδητοποιήσεις τελικά τι είναι η ζωή και θα την δεις με τα μάτια ανοιχτά…!

Only then you’ll be Wide Awake… ;-)

Don't Forget Me / The Goodbye Song

Συνεχίζουμε με το Smash ολοκληρώνοντας αυτό το αφιέρωμα σ’ αυτή τη σειρά που με έναν μαγικό τρόπο μας φανέρωσε όλα όσα γίνονται επί σκηνής αλλά ακόμα περισσότερο αυτά που γίνονται στα παρασκήνια. Όπως καταλάβατε σ’ αυτό το άρθρο τα δύο τραγούδια αποτελούν τα κύκνεια άσματα των δύο musical. Με τη βοήθεια του “Don’t Forget Me” από το musical “Bombshell” και του “The Goodbye Song” από το “Hit List” θα ολοκληρώσουμε αυτό το ταξίδι στη σειρά Smash!

Προσπαθώντας να βρω τα κοινά ανάμεσα στα δύο φινάλε αυτών των musical κατέληξα στο εξής: και στα δύο έχουμε τον θάνατο μια γυναίκας (η οποία ήταν φυσικά η πρωταγωνίστρια και είχε αρκετή δόξα) και η οποία θέλει ακόμα και μετά θάνατον να είναι μείνει γνωστή και να μην την ξεχάσουν όσοι την αγαπούσαν! Ένα ακόμα κοινό είναι ότι και οι δύο αυτές γυναίκες, η Marilyn Monroe και η Amanda, χρησιμοποιούσαν τους άντρες για να καταφέρουν να γίνουν γνωστές. Η βασική διαφορά ωστόσο είναι πως η Marilyn αυτοκτόνησε (όπως λένε) ενώ την Amanda την “έφαγε” η Diva (η βασική της ανταγωνίστρια). Το γενικό μήνυμα ωστόσο μπορούμε να πούμε πως είναι κάτι του στυλ «Η φήμη σκοτώνει» ή «Γδύθηκα για να ανέβω και εκεί πάνω πέθανα απ’ το κρύο».

Παρόλα αυτά παρακολουθώντας τα τελευταία δύο επεισόδια της σειράς μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω πως σε καμία περίπτωση οι δημιουργοί της σειράς δεν ήθελαν ένα τέτοιο τέλος για την σειρά αυτή καθ’ αυτή! Άλλα στη ζωή και άλλα στο θέατρο. Και ίσως αυτό είναι και το σημείο στο οποίο θέλουν να μας κλείσουν το μάτι. Μπορεί η ζωή να είναι γεμάτη από “είδωλα” στα οποία θέλουμε όλοι να μοιάσουμε αλλά τελικά κατά πόσο αξίζει να πετυχαίνουμε πάντα αυτά που θέλουμε; Οι στόχοι μας είναι κατά κύριο λόγο όνειρα που άμα τα πραγματοποιήσουμε θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Πόσο όμως ευτυχισμένες ήταν η Marilyn και η Amanda που τα κατάφεραν; Μήπως τελικά η ευτυχία δεν κρύβεται στα μακρινά όνειρα αλλά στις στιγμές που είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο άλλαξαν τη πορεία της ζωής μας;

Πάνω: η Ivy Lynn ως Marilyn που τραγουδάει
το "Don't Forget Me"
Κάτω: η Karen Cartwright ως Amanda που      
τραγουδάει το "The Goodbye Song"

Μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, μια επιστροφή, μια ξαφνική και αυθόρμητη απόφαση… Όλα αυτά είναι γεγονότα τα οποία συνέβησαν σε διάφορους χαρακτήρες στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς αλλά θα μπορούσαν να συμβούν και στον καθένα μας. Από κει και πέρα είναι στο χέρι μας το πώς θα τα χειριστούμε! Μπορούμε είτε να κλείσουμε την πόρτα αμέσως και να μείνουμε εκεί που βρισκόμαστε έχοντας σταθερά το βλέμμα μας στον στόχο που έχουμε θέσει, είτε παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και διασχίζουμε το κατώφλι προς αναζήτηση μιας άλλης ζωής! Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαλέξει όποιον δρόμο θέλει εκείνος και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω αν κάποιος είναι σωστός ή λάθος! Αυτό είναι προσωπική απόφαση και την παίρνει καθένας μόνος του για τη ζωή του.

Μια τέτοια απόφαση όμως είναι σαν ένα σημείο καμπής! Ξέρεις πως δεν θα έχει γυρισμό είτε πας από τη μία, είτε πας από την άλλη. Αυτό που σου μένει να κάνεις είναι το κόλπο με τη ζυγαριά… Τα βάζεις όλα πάνω (θετικά/αρνητικά) και βλέπεις προς τα πού γέρνει! Αν πάλι δεν θες πάρε μια απόφαση της στιγμής και μείνε πιστός σ’ αυτήν μέχρι το τέλος της ζωής σου! Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως ό,τι κι αν διαλέξεις θα πρέπει να νιώθεις εσύ εντάξει με τον εαυτό σου.

Το τραγούδι "Big Finish" (δηλαδή "Μεγάλο Φινάλε") είναι αυτό με το οποίο κλείνει η σειρά δίνοντάς μας μια γεύση του πως θα είναι η ζωή των ηρώων μας ύστερα από τις αποφάσεις που πήρανε. Για λοιπές πληροφορίες μπορείτε να δείτε το επεισόδιο!

Με το που θα πάρεις την απόφαση θα νιώσεις ένα μικρό μούδιασμα ενώ για κάμποσο καιρό θα τριγυρνάει στο μυαλό σου η σκέψη “πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα διαλέξει το άλλο;”. Μετά από λίγο ωστόσο θα το ’χεις ξεχάσει και θα συνεχίσεις κανονικά τη ζωή σου. Λίγο πριν όμως το “μεγάλο φινάλε” σου θα διαπιστώσεις αν τελικά έκανες καλά ή κακά που πήρες αυτή την απόφαση κι όχι την άλλη… Μπορεί να το μετανιώσεις ή να ευγνωμονείς τον πανάγαθο για την απόφαση αυτή! Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως ότι κι αν διαλέξεις να απολαύσεις αυτή την απόφαση! Το τέλος είναι μια στιγμή, ένα απλό πέρασμα μέσα απ’ το οποίο αφήνεις όλη την ύπαρξή σου να ζει στις μνήμες όσων σε ήξεραν και σε αγαπούσαν. Αντίθετα, η ζωή είναι ένας συνεχής δρόμος μέσα από τον οποίο δημιουργείς με την παρουσία σου μνήμες στους άλλους! Φρόντισε να αφήσεις τις καλύτερες εντυπώσεις! ;-)

Don't Let Me Know

Μια ακόμη πολύ όμορφη σειρά έφτασε στο τέλος της σήμερα και πρέπει να ομολογήσω ότι στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Αυτή η σειρά ακούει στο όνομα “Smash” και αφηγείται τη δημιουργία ενός musical βασισμένου στη ζωή της Marilyn Monroe.  Βρε σε τι διαδικτυακές καμπάνιες συμμετείχα, σε πόσα polls ψήφησα για να σωθεί η σειρά από το “τσεκούρι” αλλά τελικά οι προσπάθειες βρήκαν στο κενό με αποτέλεσμα η σειρά να προβάλει το τελευταίος της επεισόδιο σήμερα! Πολλοί ηθοποιοί, πολλοί τραγουδιστές, πολλοί αστέρες (Uma Thurman, Bernadette Peters, Jennifer Hudson, Liza Minnelli) ενώ ακούστηκα αναρίθμητα πρωτότυπα τραγούδια που γράφτηκαν στα πλαίσια της σειράς. Το “Don’t Let Me Know” είναι ένα απ’ αυτά και θα το έλεγα ίσως ως το αγαπημένο μου.

Προέρχεται από το musical “Hit List” το οποίο γράφει ένα νέο δίδυμο δύο φίλων που εμφανίζονται στον δεύτερο κύκλο της σειράς και ταράσσουν τα νερά, με την καλή έννοια! Η ιστορία ακολουθεί τον Jesse, έναν νέο και φιλόδοξο μουσικό που γνωρίζει την Amanda, μια επικίνδυνα όμορφη κοπέλα. Την ερωτεύεται, κάνουν έρωτα και τελικά η Amanda τον παρατάει αφού πρώτα όμως του κλέβει όλα τα τραγούδια. Το συγκεκριμένο τραγούδι μας εισάγει στη σκηνή που ενώ αυτός είναι ακόμα ερωτευμένος μαζί της αυτή τον εκμεταλλεύεται για να γίνει διάσημη.

Αν προσέξουμε καλά τους στίχους θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για ένα ουσιαστικά τραγούδι που δείχνει πόσο σκληρή μπορεί να γίνει μια γυναίκα (ή γενικά ένας άνθρωπος) όταν θέλει να φτάσει στην κορυφή χρησιμοποιώντας άλλους ανθρώπους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βλέπουμε την Amanda η οποία εύχεται να μπορούσε να ξεκόψει εντελώς από την ζωή της τον Jesse κι αυτό επειδή ενώ θέλει να προχωρήσει παρακάτω καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί καθώς τα συναισθήματά της πλέον έχουν αλλάξει! Εξωτερικά μοιάζει με ένα τραγούδι χωρισμού ή με ένα τραγούδι «μίσους» αν μπορούμε να το πούμε έτσι… Στην πραγματικότητα όμως βλέπουμε πως έχουμε να κάνουμε με έναν μεγάλο έρωτα! Καμιά φορά όταν νιώθεις πράγματα για κάποιον που πιστεύεις πως δεν πρέπει, κατηγορείς τον εαυτό σου και εύχεσαι να μπορούσες να γύριζες τον χρόνο και να μην τον γνώριζες ποτέ. Εύχεσαι να εξαφανιζόταν ξαφνικά από τη ζωή σου και να μην τον ξανάβλεπες ποτέ σου ενώ την ίδια στιγμή τον βλέπεις να προσπαθεί να γυρίσει πίσω σε εσένα. Χρησιμοποιώντας την μάσκα της αδιαφορίας τον διώχνεις όπως η Amanda τον Jesse:

“Don’t let me know if it hurts you

I don’t wanna be your friend that you turn to”

 Η Amanda και ο Jesse, σε σκηνή από την παράσταση "Hit List"

από τη σειρά "Smash" του NBC

Τα συναισθήματα, με λίγα λόγια, είναι σαν μια παράσταση. Την χτίζεις επειδή νιώθεις αυτή την ανάγκη, την αναπτύσσεις επειδή την αγαπάς και την “κατεβάζεις” όταν αρχίζεις να βλέπεις ότι πλέον δεν υπάρχει και μεγάλη ζήτηση. Όπως μια παράσταση, έτσι και τα συναισθήματα ποτέ δεν παραμένουν τα ίδια αλλά αλλάζουν, τροποποιούνται και εξελίσσονται. Για να πάρει μια παράσταση την τελική της μορφή θα περάσει από πολλούς πειραματισμούς. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα συναισθήματά μας. Μέχρι να κατασταλάξουμε τι νιώθουμε περνάμε από όλους τις πιθανούς συναισθηματικούς συνδυασμούς. Η Amanda προσπαθεί να απαρνηθεί το αίσθημα έλξης που νιώθει για τον Jesse διώχνοντας τον από κοντά της. Αργότερα όμως θα καταλάβει πως στην πραγματικότητα αυτή η έλξη είναι που θα την καθοδηγήσει πάλι πίσω του.

Όλοι οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε μάσκες όπως όλοι έχουμε πει ψέματα στον εαυτό μας για τα συναισθήματά μας! Ποιος ο λόγος όμως; Εάν έχουμε ως δεδομένο πως αργά ή γρήγορα τα αληθινά συναισθήματα θα βγουν στο φως γιατί δεν τα παρουσιάζουμε εξ αρχής από μόνοι μας (για να γλυτώσουμε και τα πολλά-πολλά δράματα). Τι φοβόμαστε; Μήπως η ταινία της ζωής μας δεν βγει πολλά λεπτά μετά το post-production; ;-)

Once Upon a Time (Rescue Me)

Και ναι… Σε λίγες μέρες ο δεύτερος κύκλος της ομώνυμης αμερικανικής σειράς φτάνει στο τέλος του, αφήνοντας προφανώς ακόμα αναπάντητα ερωτήματα και plotlines που ελπίζουμε κάποια μέρα να ολοκληρωθούν! Μέχρι τότε ωστόσο μπορούμε να απολαύσουμε όλη αυτή τη φαντασία αλλά και (καλή) διαστροφή με την οποία η Χιονάτη είναι κολλητή με την Κοκκινοσκουφίτσα, η Ωραία Κοιμωμένη σώζεται από τη Μουλάν, οι 7 νάνοι ήταν στην πραγματικότητα 8 και ο μαγικός καθρέφτης της κακιάς μάγισσας είναι στην πραγματικότητα το Τζίνι του λυχναριού!

Σήμερα όμως δεν θα σχολιάσω αποκλειστικά το τι συμβαίνει στη σειρά (καθώς πάνω κάτω όσοι την παρακολουθείτε γνωρίζεται τι παίζει) αλλά θα προτιμήσω να επικεντρωθώ στο πολύ δυνατό τραγούδι που γράφτηκε για να πλαισιώσει τη σειρά και τελικά χρησιμοποιήθηκε μόνο για τα promo της σειράς! Το “Once Upon a Time (Rescue Me)” εμπεριέχει στους στίχους του όλη την ουσία του πρώτου κύκλου της σειράς που είχε να κάνει αποκλειστικά με την προσπάθεια μιας γυναίκας να εκπληρώσει την προφητεία και να σπάσει την κατάρα η οποία εμποδίζει όλους τους ήρωες των κλασικών παραμυθιών από το να έχουν «χαρούμενο τέλος». Σύμφωνα με την Χιονάτη το «χαρούμενο τέλος» είναι κάτι για το οποίο όλοι ελπίζουν και δεν θα πάψουν ποτέ να ελπίζουν μέχρι να το καταφέρουν…

"Μια φορά κι έναν καιρό..." είναι
η κλασική φράση με την οποία
ξεκινάνε όλα τα παραμύθια

Είναι όμως καλό να βασίζουμε όλη μας την ύπαρξη στην πεποίθηση πως μια μέρα θα έρθει το happy end και πως από κει και πέρα όλα θα είναι ρόδινα; Τελικά υπάρχει το happy end ή είναι απλώς ένας μηχανισμός που έχει εφεύρει ο άνθρωπος για να μην προσπαθεί ο ίδιος για τη ζωή του; Αν όντως πιστεύεις πως μια μέρα όλοι θα νιώσουμε ένα χαρούμενο τέλος γιατί άραγε να προσπαθείς όλη σου τη ζωή;

Κι εδώ κολλάει απίστευτα η χιλιοειπωμένη και κλισέ πλέον φράση, “Σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι…”. Αν είχε σημασία ο προορισμός τότε θα εναποθέταμε όλοι τις ελπίδες μας στο πολυπόθητο happy end και θα σταματούσαμε την οποιαδήποτε προσπάθεια για να πετύχουμε κάτι καλύτερο στη ζωή μας! Αντίθετα όμως η ζωή είναι 100% το ταξίδι μέσα από το οποίο μαθαίνεις, πειραματίζεσαι, τολμάς, πέφτεις και τελικά βγαίνεις ανανεωμένος και πιο ζωντανός από ποτέ. Γι’ αυτόν τον λόγο λοιπόν ακόμα και οι παραμυθικοί χαρακτήρες της σειράς αυτής δείχνουν έτοιμοι να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, κάτι που σπάνια το έκαναν οι περισσότεροι παραδοσιακοί τους χαρακτήρες! Αυτή βέβαια η έντονη αντίθεση γίνεται πιο φανερή στις συμπεριφορές των γυναικών οι οποίες όχι απλώς είναι δυναμικές αλλά είναι και πιο αντράκια από τους πρίγκιπες τους! Θα ξεχάσω εγώ εκείνη την επική σκηνή στο τρίτο επεισόδιο που η Χιονάτη σώσει τον πρίγκιπα από μερικά άγρια τρολ χρησιμοποιώντας τη μαγική σκόνη;

To επίσημο poster του δεύτερου κύκλου της σειράς

Δεν είναι εύκολο να μπορέσεις να γράψεις τη δική σου ιστορία, και μ’ αυτή τη φράση εννοώ να καταφέρεις να εκπληρώσεις το καθήκον σου κάνοντας αυτά που αγαπάς και νιώθοντας πραγματικά ζωντανός! Δεν έχει σημασία αν αυτό που κάνεις είναι κάτι που όλοι θα ζηλεύαν ή αν η ζωή σου είναι γεμάτη δράση και κίνδυνο… Το πιο βασικό είναι να είσαι εσύ σε θέση να εκτιμήσεις αυτό που έχεις, να ζήσεις μια ζωή γεμάτη που να σε αντιπροσωπεύει και να βρεθείς τελικά στο δικό σου «χαρούμενο τέλος»! Και μην ξεχνάτε το πιο βασικό… Το «τέλος» μπορεί να έρθει στη ζωή ανά πάσα στιγμή! Γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε κάθε στιγμή μας χαρούμενη… Έτσι το «χαρούμενο τέλος» όποτε και να ’ρθει δεν θα μας πιάσει απροετοίμαστους! ;-)