The Crow, the Owl and the Dove

Το δεύτερο single των Nightwish από το έβδομο άλμπουμ τους με τίτλο “Imaginaerum” και πρόλαβε κιόλας να κάνει μεγάλη αίσθηση φτάνοντας στο νούμερο 1 των Φινλανδικών charts. Το μαγικό με αυτό το τραγούδι είναι το ότι έχει πολύ χαλαρή μελωδία και δεν είναι και τόσο χαρακτηριστικό δείγμα συμφωνικής metal... και αυτό μπορώ να πω είναι το πράγμα που μου άρεσε περισσότερο και με έκανε να κολλήσω!

Αυτό όμως που σε κάνει να αγαπήσεις το τραγούδι είναι οι πολύ όμορφοι στίχοι του... Μιλάει για έναν άνθρωπο τον οποίο τον πλησιάζουν ξεχωριστά ένα κοράκι, μια κουκουβάγια, ένα περιστέρι και ένας κύκνος δημιουργώντας του διαφορετικά συναισθήματα το καθένα. Το κοράκι συμβολίζει την περηφάνια, η κουκουβάγια την σοφία, το περιστέρι την αγάπη και ο κύκνος την ομορφιά. Παρόλο που τον γοήτευαν οι “αρετές” του κάθε πλάσματος τις αρνιόταν καθώς δεν τις χρειαζόταν. Αν μπορούσαμε να ταυτιστούμε με τον συγκεκριμένο άνθρωπο τότε όλα αυτά τα πουλιά συμβολίζουν τις βαθύτερες μας επιθυμίες και μερικές φορές και τις σκοτεινές μας αμαρτίες...

Οι άνθρωποι είμαστε ευάλωτοι απέναντι σε αρκετά πράγματα και οι αμαρτίες είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι. Μπορούμε πολύ εύκολα να παρασυρθούμε και να δούμε τους εαυτούς μας να κάνουμε πράξεις που δεν θα μπορούσαμε σε καμία περίπτωση να φανταστούμε! Όπως λεει και ο Σοφοκλής δια στόματος Κρέοντα:

«Αδύνατο να μάθεις ανθρώπου κανενός φρόνημα, γνώμη και ψυχή, προτού να ακονιστεί στην εξουσία και στο νόμο»

Ο Ηρακλής ανάμεσα στην Αρετή και στην Κακία

Με λίγα λόγια όλοι έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε πολύ κακοί αρκεί να μας δοθεί μια ευκαιρία! Και αυτή η ευκαιρία πάντα μας φέρνει σε ένα σταυροδρόμι, μεταξύ δρόμων, της Αρετής και της Κακίας (σύμφωνα με τη μυθολογία) και τότε είναι που καλούμαστε να επιλέξουμε. Άλλοι είναι πιο δυνατοί και αποφασίζουν αν πάρουν τον δρόμο της Αρετής, ένα δρόμο δύσβατο, που θα τους φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με αρκετές δυσκολίες αλλά στο τέλος θα κερδίσουν την αναγνώριση από τους συνανθρώπους τους. Από την άλλη κάποιοι διαλέγουν να πάρουν το δρόμο της Κακίας ένα δρόμο ίσιο και φαρδύ που διαλέγοντας τον χαίρεσαι τη ζωή κάνοντας πολλές κακές πράξεις.

Ο δρόμος της Αρετής ουσιαστικά συμβολίζει το «Σωστό» που τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο να το κάνεις. Ο άνθρωπος όμως στο τραγούδι τα κατάφερε, καθώς κάθε πουλί που τον πλησίαζε του έλεγε πως δεν ήθελε κάτι απ’ αυτό... Αλλά αντίθετα ήθελε την αθωότητα του! Η αθωότητα είναι το μεγαλύτερό μας αγαθό το οποίο μας δίνεται από την πρώτη μέρα της ύπαρξης μας και στόχος μας είναι να μπορέσουμε να το κρατήσουμε όσο μπορούμε. Το ξέρω ότι αυτό πρακτικά δεν γίνεται και πως αν θες να προοδεύσεις σε αυτή την κοινωνία θα πρέπει να γίνεις ένας στυγνός εκμεταλλευτής... αλλά η αθωότητα δεν είναι συνώνυμο της αφέλειας!

Η αθωότητα είναι κάτι που όλοι θυμόμαστε πως είναι να το έχεις αλλά ποτέ δεν θα καταφέρουμε να νιώσουμε πως είναι αν το έχουμε ήδη χάσει... Αυτό είναι και το θέμα του παρακάτω video clip, που γυρίστηκε στα πλαίσια ενός διαγωνισμού, και παρουσιάζει ένα κοριτσάκι που ονειρεύεται τον εαυτό του αρκετά χρόνια μετά και προσπαθεί να βρει την αθωότητα που έχασε. Γιατί μόνο ο εαυτός σου μπορεί να σου δείξει την αλήθεια... κανείς άλλος! ;-)

 

The Un-Birthday Song

Τα γενέθλια είναι μια μέρα το χρόνο ξεχωριστή για τον καθένα μας, η μέρα που γεννηθήκαμε και όλοι σχεδόν τη γιορτάζουμε με ξεχωριστό τρόπο, καλούμε κόσμο στο σπίτι, σβήνουμε τα κεράκια της τούρτας μας κάνοντας από μέσα μας μια ευχή, δεχόμαστε δώρα και πολλά άλλα που δεν κάνουμε τις “κανονικές” μέρες…

Μήπως όμως αυτό δεν είναι σωστό; Κάθε μέρα είναι ξεχωριστή είτε πριν μερικά χρόνια γεννηθήκαμε είτε όχι. Αν από τις 365 μέρες του χρόνου γιορτάζαμε μόνο την μια τότε αυτό δεν θα ήταν και τόσο σοφή κίνηση από μέρους μας. Αυτό λοιπόν κάθισαν και φιλοσόφησαν ο Mad Hater (τρελοκαπελάς) και ο Marsh Hare (λαγός του βάλτου) από την ταινία “Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων” με αποτέλεσμα να γιορτάζουν κάθε μέρα που δεν έχουν γενέθλια αυτό που ονόμασαν Unbirthday. Η λέξη Unbirthday προέρχεται από ένα βιβλίο του Lewis Carroll “Through the Looking Glass” από το οποίο πήραν στοιχεία οι υπεύθυνοι της  Disney, τα προσθέσανε σε ένα άλλο βιβλίο του Carroll, το “Alice’s Adventures in Wonderland” και εν τέλει φτιάξανε την πασίγνωστη ταινία του 1951 “Alice In Wonderland”.

O λαγός του βάλτου (αριστερά) και ο Τρελοκαπελάς

Ποιος ο λόγος λοιπόν να γιορτάζεις τα γενέθλιά σου όταν είναι μόνο μια φορά το χρόνο ενώ μπορείς να γιορτάζεις όλες τις υπόλοιπες 364 μέρες αυτό που λέγεται Unbirthday; Πάρτε παράδειγμα εμένα… Πριν δύο μέρες είχα γενέθλια και έζησα μια πολύ όμορφη μέρα. Βγήκα έξω με μερικούς πολύ καλούς μου φίλους, περάσαμε όμορφα, έσβησα τα κεράκια μου σαν καλό παιδί και μετά κοιμήθηκα πιο χαρούμενος από ποτέ! Χθες ήταν όμως το ακριβώς αντίθετο. Δεν άντεχα να κάνω τίποτα όλη μέρα. Πήγα σχολή, γύρισα και κάθισα σπίτι χωρίς να κάνω σχεδόν τίποτα… Γιατί όμως; Τι άλλαξε; Μήπως τελικά είναι μερικές μέρες είναι που μας αναγκάζουν να είμαστε διαφορετικοί; Αν προχθές δεν ήταν τα γενέθλιά μου τι θα είχα κάνει;

Είναι ξημερώματα Τρίτης, κάθομαι και τα σκέφτομαι όλα αυτά και άκρη δεν μπορώ να βγάλω… Γιατί να δίνουμε τόση σημασία στις ταμπέλες και όχι στο περιεχόμενο; Δίνοντας την ταμπέλα γενέθλια, γιορτή, επέτειος και οτιδήποτε άλλο σε μια μέρα πιέζουμε τον εαυτό μας να κάνεις πράγματα που μπορεί υπό άλλες συνθήκες να μην έκανε. Αυτό είναι μεγάλο λάθος επειδή η ζωή μας δεν είναι μια σκοτεινή γραμμή με φωτεινά κενά που ονομάζουμε «σημαντικές μέρες» αλλά το αντίθετο… Μια φωτεινή γραμμή που κάποια γεγονότα μπορεί να την επισκιάζουν.

Το πιο σημαντικό όμως είναι να μπορούμε να αναγνωρίζουμε τη σημαντικότητα της κάθε ημέρας σαν μια μοναδική ευκαιρία για ζωή, μια νέα ευκαιρία για να κάνουμε ένα όνειρό μας πραγματικότητα… και να μην τα περιμένουμε όλα από τις ευχές! Ας φυσήξουμε όλοι τα κεριά από το Unbirthday Cake μας και ας ελπίζουμε πως κάθε μέρα που περνάει συνεχίζουμε να παραμένουμε παιδιά που διασκεδάζουμε και χαιρόμαστε ακόμα και για την μεγαλύτερη αναποδιά…

Γιατί όπως και να’χει τουλάχιστον ζούμε!

Happy Un-birthday to everyone!!! ;-)

Misery

Αυτό το pop-funk rock κομμάτι προέρχεται από τον τελευταίο δίσκο των Maroon 5 με τίτλο Hands All Over, και από πέρσι μέχρι φέτος έχει γίνει μεγάλη επιτυχία... όχι όπως το Moves Like Jagger βέβαια αλλά κατάφερε να φτάσει στην 1η θέση στο US Adult Pop Songs Chart του περιοδικού Billboard! Το τραγούδι περιστρέφεται γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις αποδεικνύοντας πως καμιά φορά οι σχέσεις βλάπτουν σοβαρά την υγεία!

Για να σας δώσω να καταλάβετε όταν είδα το βίντεο κλιπ πόνεσα πάρα πολύ... Ο βασικός του συγκροτήματος Adam Levine παίζει τον άντρα θύμα μια γυναίκας που όσο την κυνηγάει, τόσο τον φτύνει... και μάλιστα με πολύ ιδιαίτερο τρόπο! Τον βαράει, του σπάει τα πλευρά (σίγουρα...), τον πετάει κάτω από το μηχανάκι με μια αγκωνιά, του χτυπάει το κεφάλι στην πόρτα του μπάνιου, τον πετάει από ένα κτίριο και πολλά άλλα στα οποία δεν θα επιθυμούσα να επεκταθώ... Αν θέλετε βάλτε να το δείτε! Όπως δήλωσε βέβαια ο ίδιο ο Levine, το τραγούδι εκφράζει το να θες να είσαι με ένα άτομο πάρα πολύ στη ζωή σου πράγμα που στην πορεία αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο! Κι έτσι λοιπόν από κει που υπάρχει το πάθος και φιλιούνται καταμεσής το δρόμου, τα συναισθήματα αλλάζουν (όπως η άμπωτη και η παλίρροια) και τελικά τον ρίχνει στις ρόδες του πρώτου αυτοκινήτου!

Πιστεύω πως όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας βρεθήκαμε σε μια σχέση που δεν μας ωφελούσε και πολύ, αλλά συνεχίσαμε να επενδύουμε σε αυτήν μόνο και μόνο επειδή δεν είχαμε βρει κάποια καλύτερη "προσφορά". Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα καθώς για κάποιους από μας το να μείνεις single είναι σαν να μένεις άνεργος... και μερικές φορές είναι και χειρότερο! Για να πούμε όμως και του στραβού το δίκιο μια σχέση δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια συμφωνία ενηλίκων (και ανηλίκων είναι απλώς το ενηλίκων ακούγεται πιο κλασάτο...). Για να μπορέσει να λειτουργήσει καλά χωρίς προβλήματα θα πρέπει να ανταλλάσσονται ίσα ποσά αγάπης, στοργής και κατανόησης. Αν αυτό δε συμβαίνει τότε αυτά που εισπράττει ο ένας είναι είτε περισσότερα είτε λιγότερα απ' αυτά που δίνει στον άλλο με αποτέλεσμα να δημιουργούνται χάσματα! Χάσματα που αν μεγαλώνουν σταδιακά κάνουν τα δύο άτομα να χάνουν επαφή και τέλος να χωρίζουν!

Σκηνή από το βίντεο κλιπ

Σκεφτείτε τι θα κάνατε εσείς αν ήσασταν με κάποιον/α και τα δίνατε όλα στη σχέση και αυτός/ή ήταν μονίμως στον κόσμο του/της και σας υπολόγιζε πολύ λιγότερο απ' ότι εσείς. Άσχημο, έτσι δεν είναι; Και το θέμα από κει και πέρα είναι τι θα κάνεις... Θα κάτσεις να τρως το ξύλο, θα το βάλεις στα πόδια στην προσπάθεια να κάνεις μια καινούρια αρχή ή θα έβγαζες δόντια και θα διεκδικούσες το ποσοστό "αγάπης" που σου αναλογεί; Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα εφικτό καθώς μπορεί ο συνεργάτης να βαρέσει κανόνι και όλες οι "επιταγές" να μείνουν ακάλυπτες... Και δυστυχώς ο επόμενος συνεργάτης θα πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα του προήγουμενου! Τι θέλω να πω; Η σχέση που επακολουθεί μια άσχημη σχέση είναι πάντα πιο δύσκολη!

Όσο δύσκολα όμως κι αν είναι τα πράγματα δεν πρέπει να το βάλετε κάτω. Κάθε πράγμα για καλό δε λένε; Μια καινούρια σχέση αναζωογονεί και δίνει καινούριες ευκαιρίες! Δεν θα συμβούλευα κανένα να κάτσει να φάει το ξύλο... Στην τελικά άμα θέλετε πόνο υπάρχει και το Παλάτι της Οδύνης που το ευχαριστιέσαι κιόλας! ;-)

Heaven's Light / Hellfire

Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος αυτού του αφιερώματος στην “Παναγία των Παρισίων” θα αναφερθούμε στο πιο αντιφατικό αλλά παράλληλα και πιο εντυπωσιακό τραγούδι της ταινίας! Αλλά πρώτα ας συνεχίσουμε την ιστορία από κει που την αφήσαμε… Όπως είπαμε έχουμε τον Quasimodo ο οποίος αποφασίζει μια μέρα (συγκεκριμένα στις 6 Ιανουαρίου, στα Θεοφάνεια) να πάρει μέρος σε μια μεγάλη γιορτή που γίνεται κάθε χρόνο που λέγεται Πανηγύρι των Ηλιθίων (Feast of Fools). Εκεί λοιπόν γνωρίζει τυχαία την γοητευτική τσιγγάνα “μάγισσα” Εσμεράλντα η οποία αρχικά τρομάζει με την εμφάνιση του. Ο κακός όμως της υπόθεσης, ο Frollo, θέλει οπωσδήποτε να συλλάβει την Εσμεράλντα και να την κάψει ζωντανή. Τι να κάνει η καψερή και βρίσκει καταφύγιο στην Notre Dame de Paris όπου απαγορεύεται να τη συλλάβουν τα στρατεύματα του Frollo. Έτσι λοιπόν βρίσκεται φυλακισμένη μέσα στην εκκλησιά χωρίς τρόπο διαφυγής.

Και τότε είναι που ξαναβλέπει τον Quasimodo, τον γνωρίζει πραγματικά και παραβλέπει την εξωτερική του εμφάνιση. Ο Quasimodo γεμάτος με τρυφερά συναισθήματα για την όμορφη τσιγγάνα την βοηθάει να δραπετεύσει χωρίς να καταλάβουν τίποτα οι φύλακες… Και τότε είναι που της αφιερώνει το τραγούδι Heaven’s Light, μέσα από το οποίο εκφράζει την ευγνωμοσύνη που νιώθει που επιτέλους βρήκε κάποιον να νοιάζεται πραγματικά γι’ αυτόν και να μην τον πειράζει η εμφάνισή του! Πρόκειται για ένα από τα πιο τρυφερά και γλυκά τραγούδια της ταινίας που σε κάνει να σκέφτεσαι πως τελικά όλα είναι πιθανά όταν υπάρχει αληθινή αγάπη και πως καμιά φορά μπορούν και τα πιο τρελά σου όνειρα να γίνουν πραγματικότητα!

O Frollo φαντάζεται τη φιγούρα της Εσμεράλντα να
χορεύει τριγύρω του κατά τη διάρκεια του τραγουδιού

Και τότε είναι που περνάμε στο Hellfire και ξεκινάνε τα λατινικά! Α, ναι, ξέχασα να σας πω πως κατά τη διάρκεια πολλών τραγουδιών ακούγονται λατινικές εκφράσεις τις οποίες τις απαγγέλει η χορωδία (και πρέπει να σας πω πως αυτό ήταν που με τρόμαξε πραγματικά… πολύ spooky!). Την ίδια στιγμή που ο Quasimodo εξυμνεί την αγάπη του, ο Frollo έρχεται σε μια εσωτερική σύγκρουση, ίσως την μεγαλύτερη και σκοτεινότερη σύγκρουση που έχει δείξει ποτέ ταινία της Disney! Ο “σωστός” Frollo που πρέπει να πιάσει την Εσμεράλντα και να την σκοτώσει στην πυρά συγκρούεται με τον “ερωτευμένο” Frollo που την βλέπει τριγύρω του σαν ψευδαίσθηση να χορεύει και εκφράζει την επιθυμία να την κάνει δική του.

Δεν είναι λίγες οι φορές που τέτοιες εσωτερικές διαμάχες σε τρώνε μέσα σου... Όταν συγκρούεται το πρέπει με το θέλω, αυτά δηλαδή που έχει προγραμματίσει η κοινωνία από σένα να κάνεις και οι βαθύτερες σου επιθυμίες. Για τον Frollo ήταν είναι αδιανόητο να μπορέσει να αποδεχτεί ότι έχουν αρχίσει να του δημιουργούνται συναισθήματα για μια τσιγγάνα που “κανονικά” θα έπρεπε να σκοτώσει και γι’ αυτό τα αποδίδει στη μαύρη μαγεία και σε ξόρκια. Τέτοιες διαμάχες άλλες φορές μπορούν να αποδειχτούν λυτρωτικές άμα τις παλέψεις μέσα σου (καθώς μέσα από τον εσωτερικό πόνο θα έρθει η κάθαρση), είτε καταστροφικές άμα τις εκτονώσεις πάνω στους άλλους και κατ’ επέκταση στον εαυτό σου. Όπως καταλαβαίνετε ο Frollo έκανε το δεύτερο και… κατέληξε εκεί που κατέληξε!

Είναι δύσκολο λοιπόν να πούμε ότι ξέρουμε τι πραγματικά κρύβει κάποιος μέσα του κρίνοντας μόνο από μια εξωτερική εικόνα! Όσο τρομακτικός κι αν ήταν ο Quasimodo είχε μια καρδιά που το μόνο που ήθελε ήταν να βρει κάποιον να τον νοιάζεται… και δεν διαφέρει καθόλου από όλους εμάς όσο κι αν δεν το πιστεύουμε! Εσείς λοιπόν τι λέτε; Ποιος είναι τελικά ο άνθρωπος και ποιος το τέρας; Σας βοήθησα καθόλου;  ;-)

The Bells of Notre Dame

Πριν μερικές μέρες, δύο συγκεκριμένα, βρέθηκα έξω από τις πύλες του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου παρακολούθησα μια μικρή μεν αλλά πολύ όμορφη συναυλία με θέμα τα τραγούδια της Disney! Όλα ενορχηστρωμένα πάρα πολύ ωραία με αποτέλεσμα μόνο από τους ήχους να ταξιδεύω σε παιδικές αναμνήσεις, σε σκηνές από τις ταινίες που μου έμειναν αξέχαστες και να σιγοτραγουδάω στίχους από αγαπημένα τραγούδια όπως το Arabian Nights, το Circle of Life, το Reflections… και άλλα! Και αμέσως μετά ήρθε η “Παναγία των Παρισίων”… Μπορώ να πω πως ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι δεν την έχω δει αυτή την ταινία! Ξέρω, ξέρω ντροπή μου… (με το που το είπα στους φίλους μου όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό, αλλά τι να κάνω ρε παιδιά… δεν μου αρέσει ο Σάκης Ρουβάς τι κάνω! Δεν μπορώ να τον βλέπω – να τον ακούω για την ακρίβεια – να δίνει τη φωνή του στον γλυκούλη Quasimodo!)

Τέλος πάντων, με αυτά και με κείνα υπέκυψα και αποφάσισα να δω την ταινία (ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΦΥΣΙΚΑ!!!) και μπορεί από τη μια να το μετάνιωσα πικρά που δεν την είχα δει παλιότερα αλλά από την άλλη κάπως χάρηκα γιατί δεν ντρέπομαι να σας πω ότι μου φάνηκε αρκετά τρομακτική και «σκοτεινή». Αυτό το συναίσθημα βέβαια στο δημιουργεί και το εκπληκτικό soundtrack, όπου ο Alan Menken σε συνεργασία με τον Stephen Schwartz πραγματικά είναι στα καλύτερά τους (οι οποίοι βέβαια είχαν συνεργαστεί και στην Pocahontas κερδίζοντας το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού με το “Colors of the Wind”). Η ταινία λοιπόν περιγράφει την ιστορία ενός άσχημου και παραμορφωμένου καμπούρη, του Quasimodo, ο οποίος ζει κλεισμένος στο καμπαναριό της Notre Dame de Paris λόγω της αποτρόπαιης εμφάνισης του. Μέσα από την ταινία βλέπουμε το πώς καταφέρνει να δραπετεύσει από αυτό το μικρόκοσμο που ήταν παγιδευμένος, παρά τις προτροπές του Frollo, ο οποίος τον αυτός που τον είχε πάρει υπό την προστασία του αφότου σκότωσε τους γονείς του όταν ακόμα αυτός ήταν βρέφος.

Την ταινία ανοίγει αυτό το υπέροχο τραγούδι με τίτλο “The Bells of Notre Dame” το οποίο το ερμηνεύει ο Clopin, ένας τσιγγάνος γελωτοποιός σε μερικά παιδιά καθώς τους αφηγείται την ιστορία του Quasimodo, μια ιστορία “ενός ανθρώπου κι ενός τέρατος” όπως λέει κι ο ίδιος στο τραγούδι! Κι εδώ είναι που τίθεται ένα πολύ σημαντικό ερώτημα. Ποιος είναι ο άνθρωπος και ποιος το τέρας; Ο τερατόμορφος Quasimodo που έκανε τα πάντα για να βοηθήσει τους φίλους του ή ο ευπρεπής και θεοσεβούμενος Frollo που δεν έχει σε τίποτα να σκοτώσει αθώους ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή είναι τσιγγάνοι; Ε;

O Clopin [αριστερά] και ο Quasimodo [δεξιά]
στη Γιορτή των Ηλιθίων

Σχεδόν πάντα η εμφάνιση ξεγελάει… Ένα κουστούμι, η οικονομική επιφάνεια, μια καλή δουλειά, ένα όμορφο σπίτι… μια καλή ζωή! Πολλοί νομίζουν πως αυτά είναι ικανά να σε μετατρέψουν από απάνθρωπο σε άνθρωπο, από ανήθικο πλάσμα σε έναν ηθικό πολίτη. Η αλήθεια όμως δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται! Τα ζώα μπορεί να μην έχουν ηθική αλλά δεν μπορείς να τα πεις ανήθικα. Αντίθετα ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει μαθαίνοντας να είναι ηθικός μπορεί πολύ εύκολα να θεωρηθεί ανήθικος! Το ίδιο συμβαίνει και σ’ αυτή την ταινία… Η καλή καρδιά του Quasimodo κατάφερε να αλλάξει τις γνώμες όλων των κατοίκων του Παρισιού οι οποίοι στο τέλος τον αποδεχτήκαν. Ο Frollo από την άλλη κατέληξε εκεί που ανήκε και η ψυχή του, να καίγεται στις φλόγες της κολάσεως!

Αλλά ας αφήσουμε τη συνέχεια για το επόμενο άρθρο στο οποίο θα αναφερθούμε εκτενέστερα στις διαφορές των δύο αυτών ανδρών και θα δούμε ποιος είναι πραγματικά το τέρας και ποιος ο άνθρωπος… καθώς το ταξίδι στον μαγικό αλλά και σκοτεινό κόσμο της «Παναγίας των Παρισίων» συνεχίζεται… ;-)

You Will Never Know

Το τραγούδι αυτό είναι απ’ αυτά που τα ακούς τυχαία σε μια διαφήμιση ή σαν soundtrack μιας ταινίας και μετά σου κολλάνε για την υπόλοιπη μέρα! Τα σιγοτραγουδάς μόνος σου, λες κουτσά-στραβά τους στοίχους και σε περίπτωση που δεν ξέρεις πως το λένε αυτοσχεδιάζεις με τη μελωδία ενώ προσπαθείς μανιωδώς να βρεις πως το λένε! Αυτό έπαθα λοιπόν κι εγώ… Το άκουσα τυχαία μια μέρα στην τηλεόραση και από τότε δεν σταμάτησα να το στριφογυρίζω στο μυαλό μου. Με μουσική τόσο εθιστική που σε κάνει να το αγαπήσεις με το πρώτο άκουσμα!

Η Imany (γεννημένη Nadia Mladjao στα νησιά Κομόρες) είναι μια πάρα πολύ όμορφη αφρογαλλίδα με υπέροχη φωνή. Το καλλιτεχνικό της όνομα σημαίνει "Πίστη" στα σουαχίλι, πράγμα που της ταιριάζει γάντι  για το συγκεκριμένο τραγούδι, ένα τραγούδι τόσο ευαίσθητο που πιστεύω πως μπορεί να αγγίξει όποιον έχει βιώσει έναν έρωτα χωρίς ανταπόκριση!

Όλοι έχουμε νιώσει ερωτευμένοι κάποια στιγμή στη ζωή μας. Άλλες φορές μπορούμε και ζούμε αυτόν τον έρωτα ενώ άλλες φορές τον θάβουμε βαθιά μέσα μας επειδή φοβόμαστε. Φοβόμαστε την απόρριψη, φοβόμαστε να μην πέσουμε στα μάτια του άλλου, φοβόμαστε επειδή μπορεί να μην τον ξέρουμε καλά, φοβόμαστε επειδή μπορεί να μην ξέρει εμάς καλά και γενικά φοβόμαστε... Κι όσο πιο μεγάλος γίνεται ο φόβος, τόσο πιο βαθιά θάβεται αυτή η επιθυμία. Δυστυχώς όμως όσο βαθιά κι αν τη θάψουμε κάποια στιγμή θα βρει τον τρόπο και θα ξαναβγεί στην επιφάνεια... και τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα αισθήματά μας!

Υπάρχουν αυτοί που αποφασίζουν να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους και είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες, όποιες κι αν είναι αυτές, καλές ή κακές! Μέσα απ' αυτήν την κίνηση προσπαθούν ουσιαστικά να δώσουν τη χαριστική βολή σε όσα αισθάνονται. Πράγματι το να μιλάς για όλα όσα αισθάνεσαι είναι λυτρωτικό μερικές φορές... Αντίθετα, υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι δεν πρόκειται να μιλήσουν ποτέ και θα προσπαθήσουν να το ξεχάσουν αφήνοντας τον καλύτερο γιατρό (aka Χρόνος) να δράσει. Όμως όσο αποτελεσματική κι αν είναι η θεραπεία στον έρωτα δεν υπάρχει ανοσία...

Το ξέρω πως είναι δύσκολο να μιλήσεις αλλά καμιά φορά πρέπει να το κάνεις. Τουλάχιστον το οφείλεις στον εαυτό σου... γιατί αλλιώς δεν θα ησυχάσεις ποτέ! Πάντα θα σε τρώει μέσα σου. Ο έρωτας για μένα μοιάζει με αυτό το τραγούδι... Το άκουσα τυχαία, το έλεγα συνέχεια από μέσα μου, στριφογύριζε όλη την ώρα στο μυαλό μου και προσπαθούσα μανιωδώς να το ξαναβρώ! Αν μου δινόταν μια ευκαιρία να το ξανακούσω θα με έκανε πολύ ευτυχισμένο ενώ πάντα υπάρχει μια πιθανότητα να μην το βρω ποτέ...

Αν λοιπόν πετύχεις ποτέ τον έρωτα τυχαία, χρωστάς στον εαυτό σου να κάνεις τα πάντα για να τον διεκδικήσεις. Ακόμα κι αν δεν τον ξέρεις καθόλου! ;-)