Heaven's Light / Hellfire

Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος αυτού του αφιερώματος στην “Παναγία των Παρισίων” θα αναφερθούμε στο πιο αντιφατικό αλλά παράλληλα και πιο εντυπωσιακό τραγούδι της ταινίας! Αλλά πρώτα ας συνεχίσουμε την ιστορία από κει που την αφήσαμε… Όπως είπαμε έχουμε τον Quasimodo ο οποίος αποφασίζει μια μέρα (συγκεκριμένα στις 6 Ιανουαρίου, στα Θεοφάνεια) να πάρει μέρος σε μια μεγάλη γιορτή που γίνεται κάθε χρόνο που λέγεται Πανηγύρι των Ηλιθίων (Feast of Fools). Εκεί λοιπόν γνωρίζει τυχαία την γοητευτική τσιγγάνα “μάγισσα” Εσμεράλντα η οποία αρχικά τρομάζει με την εμφάνιση του. Ο κακός όμως της υπόθεσης, ο Frollo, θέλει οπωσδήποτε να συλλάβει την Εσμεράλντα και να την κάψει ζωντανή. Τι να κάνει η καψερή και βρίσκει καταφύγιο στην Notre Dame de Paris όπου απαγορεύεται να τη συλλάβουν τα στρατεύματα του Frollo. Έτσι λοιπόν βρίσκεται φυλακισμένη μέσα στην εκκλησιά χωρίς τρόπο διαφυγής.

Και τότε είναι που ξαναβλέπει τον Quasimodo, τον γνωρίζει πραγματικά και παραβλέπει την εξωτερική του εμφάνιση. Ο Quasimodo γεμάτος με τρυφερά συναισθήματα για την όμορφη τσιγγάνα την βοηθάει να δραπετεύσει χωρίς να καταλάβουν τίποτα οι φύλακες… Και τότε είναι που της αφιερώνει το τραγούδι Heaven’s Light, μέσα από το οποίο εκφράζει την ευγνωμοσύνη που νιώθει που επιτέλους βρήκε κάποιον να νοιάζεται πραγματικά γι’ αυτόν και να μην τον πειράζει η εμφάνισή του! Πρόκειται για ένα από τα πιο τρυφερά και γλυκά τραγούδια της ταινίας που σε κάνει να σκέφτεσαι πως τελικά όλα είναι πιθανά όταν υπάρχει αληθινή αγάπη και πως καμιά φορά μπορούν και τα πιο τρελά σου όνειρα να γίνουν πραγματικότητα!

O Frollo φαντάζεται τη φιγούρα της Εσμεράλντα να
χορεύει τριγύρω του κατά τη διάρκεια του τραγουδιού

Και τότε είναι που περνάμε στο Hellfire και ξεκινάνε τα λατινικά! Α, ναι, ξέχασα να σας πω πως κατά τη διάρκεια πολλών τραγουδιών ακούγονται λατινικές εκφράσεις τις οποίες τις απαγγέλει η χορωδία (και πρέπει να σας πω πως αυτό ήταν που με τρόμαξε πραγματικά… πολύ spooky!). Την ίδια στιγμή που ο Quasimodo εξυμνεί την αγάπη του, ο Frollo έρχεται σε μια εσωτερική σύγκρουση, ίσως την μεγαλύτερη και σκοτεινότερη σύγκρουση που έχει δείξει ποτέ ταινία της Disney! Ο “σωστός” Frollo που πρέπει να πιάσει την Εσμεράλντα και να την σκοτώσει στην πυρά συγκρούεται με τον “ερωτευμένο” Frollo που την βλέπει τριγύρω του σαν ψευδαίσθηση να χορεύει και εκφράζει την επιθυμία να την κάνει δική του.

Δεν είναι λίγες οι φορές που τέτοιες εσωτερικές διαμάχες σε τρώνε μέσα σου... Όταν συγκρούεται το πρέπει με το θέλω, αυτά δηλαδή που έχει προγραμματίσει η κοινωνία από σένα να κάνεις και οι βαθύτερες σου επιθυμίες. Για τον Frollo ήταν είναι αδιανόητο να μπορέσει να αποδεχτεί ότι έχουν αρχίσει να του δημιουργούνται συναισθήματα για μια τσιγγάνα που “κανονικά” θα έπρεπε να σκοτώσει και γι’ αυτό τα αποδίδει στη μαύρη μαγεία και σε ξόρκια. Τέτοιες διαμάχες άλλες φορές μπορούν να αποδειχτούν λυτρωτικές άμα τις παλέψεις μέσα σου (καθώς μέσα από τον εσωτερικό πόνο θα έρθει η κάθαρση), είτε καταστροφικές άμα τις εκτονώσεις πάνω στους άλλους και κατ’ επέκταση στον εαυτό σου. Όπως καταλαβαίνετε ο Frollo έκανε το δεύτερο και… κατέληξε εκεί που κατέληξε!

Είναι δύσκολο λοιπόν να πούμε ότι ξέρουμε τι πραγματικά κρύβει κάποιος μέσα του κρίνοντας μόνο από μια εξωτερική εικόνα! Όσο τρομακτικός κι αν ήταν ο Quasimodo είχε μια καρδιά που το μόνο που ήθελε ήταν να βρει κάποιον να τον νοιάζεται… και δεν διαφέρει καθόλου από όλους εμάς όσο κι αν δεν το πιστεύουμε! Εσείς λοιπόν τι λέτε; Ποιος είναι τελικά ο άνθρωπος και ποιος το τέρας; Σας βοήθησα καθόλου;  ;-)