The Bells of Notre Dame

Πριν μερικές μέρες, δύο συγκεκριμένα, βρέθηκα έξω από τις πύλες του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου παρακολούθησα μια μικρή μεν αλλά πολύ όμορφη συναυλία με θέμα τα τραγούδια της Disney! Όλα ενορχηστρωμένα πάρα πολύ ωραία με αποτέλεσμα μόνο από τους ήχους να ταξιδεύω σε παιδικές αναμνήσεις, σε σκηνές από τις ταινίες που μου έμειναν αξέχαστες και να σιγοτραγουδάω στίχους από αγαπημένα τραγούδια όπως το Arabian Nights, το Circle of Life, το Reflections… και άλλα! Και αμέσως μετά ήρθε η “Παναγία των Παρισίων”… Μπορώ να πω πως ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι δεν την έχω δει αυτή την ταινία! Ξέρω, ξέρω ντροπή μου… (με το που το είπα στους φίλους μου όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό, αλλά τι να κάνω ρε παιδιά… δεν μου αρέσει ο Σάκης Ρουβάς τι κάνω! Δεν μπορώ να τον βλέπω – να τον ακούω για την ακρίβεια – να δίνει τη φωνή του στον γλυκούλη Quasimodo!)

Τέλος πάντων, με αυτά και με κείνα υπέκυψα και αποφάσισα να δω την ταινία (ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΦΥΣΙΚΑ!!!) και μπορεί από τη μια να το μετάνιωσα πικρά που δεν την είχα δει παλιότερα αλλά από την άλλη κάπως χάρηκα γιατί δεν ντρέπομαι να σας πω ότι μου φάνηκε αρκετά τρομακτική και «σκοτεινή». Αυτό το συναίσθημα βέβαια στο δημιουργεί και το εκπληκτικό soundtrack, όπου ο Alan Menken σε συνεργασία με τον Stephen Schwartz πραγματικά είναι στα καλύτερά τους (οι οποίοι βέβαια είχαν συνεργαστεί και στην Pocahontas κερδίζοντας το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού με το “Colors of the Wind”). Η ταινία λοιπόν περιγράφει την ιστορία ενός άσχημου και παραμορφωμένου καμπούρη, του Quasimodo, ο οποίος ζει κλεισμένος στο καμπαναριό της Notre Dame de Paris λόγω της αποτρόπαιης εμφάνισης του. Μέσα από την ταινία βλέπουμε το πώς καταφέρνει να δραπετεύσει από αυτό το μικρόκοσμο που ήταν παγιδευμένος, παρά τις προτροπές του Frollo, ο οποίος τον αυτός που τον είχε πάρει υπό την προστασία του αφότου σκότωσε τους γονείς του όταν ακόμα αυτός ήταν βρέφος.

Την ταινία ανοίγει αυτό το υπέροχο τραγούδι με τίτλο “The Bells of Notre Dame” το οποίο το ερμηνεύει ο Clopin, ένας τσιγγάνος γελωτοποιός σε μερικά παιδιά καθώς τους αφηγείται την ιστορία του Quasimodo, μια ιστορία “ενός ανθρώπου κι ενός τέρατος” όπως λέει κι ο ίδιος στο τραγούδι! Κι εδώ είναι που τίθεται ένα πολύ σημαντικό ερώτημα. Ποιος είναι ο άνθρωπος και ποιος το τέρας; Ο τερατόμορφος Quasimodo που έκανε τα πάντα για να βοηθήσει τους φίλους του ή ο ευπρεπής και θεοσεβούμενος Frollo που δεν έχει σε τίποτα να σκοτώσει αθώους ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή είναι τσιγγάνοι; Ε;

O Clopin [αριστερά] και ο Quasimodo [δεξιά]
στη Γιορτή των Ηλιθίων

Σχεδόν πάντα η εμφάνιση ξεγελάει… Ένα κουστούμι, η οικονομική επιφάνεια, μια καλή δουλειά, ένα όμορφο σπίτι… μια καλή ζωή! Πολλοί νομίζουν πως αυτά είναι ικανά να σε μετατρέψουν από απάνθρωπο σε άνθρωπο, από ανήθικο πλάσμα σε έναν ηθικό πολίτη. Η αλήθεια όμως δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται! Τα ζώα μπορεί να μην έχουν ηθική αλλά δεν μπορείς να τα πεις ανήθικα. Αντίθετα ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει μαθαίνοντας να είναι ηθικός μπορεί πολύ εύκολα να θεωρηθεί ανήθικος! Το ίδιο συμβαίνει και σ’ αυτή την ταινία… Η καλή καρδιά του Quasimodo κατάφερε να αλλάξει τις γνώμες όλων των κατοίκων του Παρισιού οι οποίοι στο τέλος τον αποδεχτήκαν. Ο Frollo από την άλλη κατέληξε εκεί που ανήκε και η ψυχή του, να καίγεται στις φλόγες της κολάσεως!

Αλλά ας αφήσουμε τη συνέχεια για το επόμενο άρθρο στο οποίο θα αναφερθούμε εκτενέστερα στις διαφορές των δύο αυτών ανδρών και θα δούμε ποιος είναι πραγματικά το τέρας και ποιος ο άνθρωπος… καθώς το ταξίδι στον μαγικό αλλά και σκοτεινό κόσμο της «Παναγίας των Παρισίων» συνεχίζεται… ;-)