Roots Before Branches

Πρέπει να ομολογήσω πως ήθελα να γράψω γι’ αυτό το τραγούδι από την αρχή αυτού του μήνα αλλά για ένα ανεξήγητο λόγο όλο το καθυστερούσα… Μόλις σήμερα κατάλαβα το γιατί! Κι αυτό γιατί σήμερα είδα το τέλος του 3^ου κύκλου της σειράς glee, ο οποίος έκλεινε με την πρωταγωνίστρια Rachel Berry να το τραγουδάει λίγο πριν μπει στο τρένο αποχαιρετώντας τους φίλους και την πόλη της για να κάνει μια καινούρια αρχή στην Νέα Υόρκη!

Την επιλογή του τραγουδιού τη θεωρώ αρκετά καλή για ποικίλους λόγους. Πρώτον γιατί το τραγούδι το έγραψαν και το ερμήνευσαν αρχικά οι Adam Anders και Nikki Anders (ως Room For Two) οι οποίοι είναι και μουσικοί παραγωγοί της σειράς και έχουν γράψει και μερικά από τα original τραγούδια που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της δεύτερης και της τρίτης σεζόν (πχ. “Get It Right”, “As long as you are there”, “Extraordinary Merry Christmas” και “Christmas Eve with You”). Και δεύτερον επειδή η μουσική και οι στίχοι ταιριάζουν πολύ με την σκηνή του αποχαιρετισμού!

Κάποιοι από εσάς που μπορεί να διαβάσετε αυτή τη δημοσίευση μπορεί να είστε φοιτητές, μπορεί να είστε μαθητές ή και να έχετε τελειώσει και να ψάχνεται για δουλειά (γιατί το να βρείτε το κόβω λίγο δύσκολο… :P). Σε όποια φάση της ζωής σας όμως και να βρίσκεστε σίγουρα θα θυμάστε πως ξεκινήσατε και πως σιγά-σιγά καταλήξατε στο σήμερα. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσει κανένας να ξεχάσει την πρώτη μέρα που πέρασε στο πανεπιστήμιο, ή την ημέρα που πήγε σχολείο (τουλάχιστον γυμνάσιο γιατί για δημοτικό δεν το πολυκόβω… εκτός πια αν έχετε τόσο καλή μνήμη!!), ή την ημέρα που σας δόθηκε η πρώτη κανονική σας δουλειά.

Υπάρχουν μέρες στη ζωή μας που σηματοδοτούν μια καινούρια εποχή, ένα νέο κύκλο που καλούμαστε να τον ολοκληρώσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Για να το καταφέρουμε αυτό θα πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι οι πόρτες που μας ανοίγονται είναι αυτές που θέλουμε να διαβούμε. Ένα στρωμένο μέλλον δεν λέει τίποτα αν δεν είναι το μέλλον που θέλουμε για εμάς, το μέλλον που θα μας ολοκληρώσει, όχι μόνο οικονομικά αλλά και ψυχικά. Αν ξέρουμε τι είναι αυτό που είμαστε, τι είναι αυτό που θέλουμε και αγαπάμε τότε θα μπορέσουμε και να το ακολουθήσουμε. Οι επιθυμίες μας είναι σαν τον ήλιο και τα λάθη μας σαν τη σκιά μας. Όταν κοιτάμε τα θέλω μας τότε τα λάθη μας δεν τα βλέπουμε παρόλο που μας ακολουθούν. Αν πάλι γυρίσουμε την πλάτη στις επιθυμίες μας τότε θα είμαστε εμείς που θα ακολουθούμε τα λάθη μας. Ας μην αφήσουμε τους εαυτούς μας να φτάσουμε ως εκεί! Ας κοιτάξουμε κατάματα τον λαμπερό ήλιο και ας πάμε προς αυτόν. Κάποια στιγμή είναι αλήθεια ότι θα δύσει, αλλά τουλάχιστον μέχρι τότε θα έχουμε κάνει τη διαδρομή που θέλουμε!

Όπως λέει λοιπόν και ο τίτλος δεν γίνεται να έχουμε κλαδιά αν δεν έχουμε ρίζες. Ξεκινάμε από την αρχή και ριζώνουμε για τα καλά σε αυτά που αγαπάμε και με τον καιρό θα δούμε πως θα αρχίσουν να μεγαλώνουν τα κλαδιά… Και ας γίνουμε ρεαλιστές, σε ένα μέλλον αβέβαιο μόνο αν αγαπάμε κάτι μπορούμε να το υπερασπιστούμε και να γίνουμε καλοί σε αυτό!

Και δεν πειράζει κι αν αργήσουμε λίγο για να το καταλάβουμε. Κάλιο αργά παρά ποτέ… Η Rachel στη σειρά το κυνήγησε από την πρώτη στιγμή. Εμένα πάλι μπορεί να μου πήρε δύο χρόνια αλλά πιστεύω πως αρχίζω να βλέπω προς τον ήλιο! Καλή ηλιοθεραπεία σε όλους! ;-)

Η τελευταία σκηνή του επεισόδιου με την Lea Michele να μπαίνει 

στο τρένο για Νέα Υόρκη 

Mean

Είναι μαθηματικά σίγουρο πως κάποια στιγμή στη ζωή μας όλοι έχει τύχει να συναντήσουμε ανθρώπους που να μας έχουν στεναχωρήσει είτε με τα λόγια τους είτε με τη συμπεριφορά τους. Εξαίρεση λοιπόν δεν είναι ούτε η τραγουδίστρια Taylor Swift η οποία λέει σε συνέντευξή της ότι αυτό το τραγούδι πρόκειται για μια απάντηση σε όλους τους ανθρώπους που κριτικάρουν με τον χειρότερο τρόπο ό,τι κάνει. Αργότερα έγινε γνωστό πως η αρνητική κριτική που πλήγωσε τόσο την 22άχρονη τραγουδίστρια της country επρόκειτο για την εμφάνισή της με την Stevie Nicks στα βραβεία Grammy το 2010. Φημολογείται ότι ο περιβόητος κριτικός είναι ο Bob Lefsetz ο οποίος σχολίασε για την ερμηνεία της:

“Μήπως η Taylor Swift κατέστρεψε την καριέρα της εν μια νυκτί; Εγώ θα πω ναι. Μονομιάς η Taylor Swift έστειλε τον εαυτό της στον σκουπιδοτενεκέ των ταλαντούχων εφήβων… Η Taylor είναι υπερβολικά νέα και χαζή για να καταλάβει τα λάθη που έκανε”

O Bob Lefsetz (αριστερά) και όλοι οι καλλιτεέχνες που κατά
καιρούς έχει σχολιάσει αρνητικά.

Είναι πολύ άσχημο να προσπαθείς για κάτι και να βλέπεις ανθρώπους να σε κατακρίνουν με τον χειρότερο τρόπο ακόμα κι αν έχεις τις καλύτερες προθέσεις του κόσμου. Δεν έχεις πειράξει κανένα αλλά παρόλα αυτά κάποιοι συνεχίζουν να σε κατακρίνουν! Είναι λογικό να μην αρέσεις σε κάποιους αλλά είναι εντελώς διαφορετικό να σε βρίζουν γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Τα λόγια πληγώνουν και καμιά φορά οι πληγές τους είναι τόσο βαθιές που δεν μπορούν να σβηστούν ποτέ δημιουργώντας εσωτερικά τραύματα… Υπάρχουν άνθρωποι που όταν δεν αρέσκονται σε κάτι έχουν την τάση να κοροϊδεύουν, να γελοιοποιούν και να χλευάζουν. Πολλές φορές αυτή η στάση περνάει και σε άλλους με αποτέλεσμα να δημιουργείται κάτι σαν κύμα αρνητισμού με αποτέλεσμα να περιθωριοποιούνται κάποιοι άνθρωποι που στην ουσία δεν έχουν κάνει τίποτα κακό.

Πολλοί νέοι τραγουδιστές έχουν γίνει στόχοι κριτικής 

με μεγαλύτερο τον Justin Bieber, ο οποίος ενώ δέχεται

πυρά από πάρα πολλούς, συνεχίζει να βλέπει τα τραγούδια

του στις κορυφές των charts. Τελικά η αρνητική διαφήμιση 

του κάνει καλό!

Είναι πραγματικά πολύ ψυχοφθόρο να νιώθεις στόχος για βελάκια με ολόκληρη ουρά ανθρώπων να περιμένουν να σε χτυπήσουν. Κάποιοι δεν αντέχουν με αποτέλεσμα να “σπάνε”  μη μπορώντας να συνεχίζουν αυτό που κάνουν. Αντίθετα υπάρχουν και αυτοί που ενώ από μέσα θέλουν να ξεσπάσουν σε κλάματα, αποφασίζουν να μην δώσουν αυτή τη χαρά στους άλλους και συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους ανεπηρέαστοι. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που όπως λέω τους τρώει το χέρι τους και αντεπιτύθονται με τον ίδιο τρόπο! Αν ρωτάτε εμένα η καλύτερη εκδίκηση είναι η απόρριψη και σε μελλοντικό βαθμό η διάψευση, πράγμα που κάνουν οι περισσότεροι καλλιτέχνες (όπως και η Taylor Swift με αυτό το τραγούδι). Πες από μέσα σου:

«Με είπε ατάλαντο; Ε και; Δε σημαίνει ότι ισχύει…»

Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι οι συνήθως οι άνθρωποι που μειώνουν τους άλλους το κάνουν για να νιώσουν αυτοί ανώτεροι…! Βρίζοντας τη δουλειά ενός ανθρώπους τις περισσότερες φορές προσπαθούν να κλέψουν λίγη από τη δόξα τους για να νιώσουν αυτοί ότι αξίζουν. Μην τους δώσεις αυτή τη χαρά! ;-)

Kidz

Αρκετά επαναστατικό αυτό το τραγούδι των Take That από τον δίσκο τους Progress (που σηματοδότησε και την επιστροφή του Robbie Williams πίσω στο συγκρότημα μετά την αποχώρησή του το 1995). Αν και με το πρώτο άκουσμα δεν συγκράτησα πολλά εκτός από τον έντονο electropop ρυθμό και την τόση πολλή ενέργεια που σε κάνει να θες να το χορεύεις με τις ώρες, όταν κάθισα και πρόσεξα τους στίχους κατάλαβα ότι τελικά υπάρχουν πολύ περισσότερα από πίσω!

Ουσιαστικά με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο σχολιάζει το σήμερα και προσπαθεί να προβλέψει το αύριο… Το σήμερα είναι όλοι αυτοί οι κυβερνήτες κρατών που δεν ξέρουμε ποτέ τι σκέφτονται και τι συνεννοούνται (και δεν θα μάθουμε ποτέ),η οικονομική κρίση, η εκμετάλλευση, οι πόλεμοι για τη δύναμη και το χρήμα και άλλα πολλά. Όταν όμως μπαίνει το ρεφρέν καταλαβαίνουμε ποιο το μέλλον… ή καλύτερα μια εκδοχή του μέλλοντος. Και αυτή είναι τα παιδιά του σήμερα! Αν εμείς τα παιδιά του σήμερα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας τότε μπορεί να το μέλλον να αποκτήσει μια πιο αισιόδοξη εκδοχή. Και κανονικά εμάς είναι που θα έπρεπε να μας νοιάζει περισσότερο. Αν το καλοσκεφτούμε μιλάμε για το δικό μας μέλλον κυρίως και για τις δικές μας ζωές. Τα παιχνίδια που παίζονται σήμερα μπορεί να επηρεάσουν όχι μόνο τη δική μας ζωή αλλά και των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας και… (ας μην συνεχίσω καλύτερα!)

Τώρα θα μου πείτε πως γίνεται να αλλάξουμε εμείς τα πράγματα; Πως γίνεται ένα τσούρμο παιδιά να φέρουν την αλλαγή; Κι όμως γίνεται! Κι αυτό γιατί έχουμε τους αριθμούς με το μέρος μας. Αν ξεσηκωθούμε και αποφασίσουμε να ζητήσουμε το μέλλον που μας αξίζει και που μας το παίρνουν όλο και πιο μακριά μέρα με τη μέρα θα δημιουργηθεί τέτοιος σάλος που σιγά-σιγά θα αρχίσουν να παίρνουν θάρρος και άλλοι. Πρόκειται δηλαδή για ένα ντόμινο. Οι ισχυροί προσπαθούν να μας στήσουν τον ένα μακριά από τον άλλο με αποτέλεσμα να νομίζουμε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Μια τέτοια πεποίθηση είναι αυτή που μπορεί να οδηγήσει τον καθένα μας ξεχωριστά στην αποτυχία. Αντίθετα, αν κάποιος κάνει την αρχή και αποφασίσει να συνεργαστεί τότε θα δούμε ότι μόνο μια κίνηση μπορεί να γκρεμίσει ολόκληρο το ντόμινο… Αυτό θα φέρει τεράστιες αλλαγές και έτσι θα μπορέσει να δομηθεί ένα καλύτερο αύριο!

Εικόνα από το βίντεο κλιπ

Πολλοί φαίνεται να μην καταλαβαίνουν την αξία της συλλογικής δουλειάς… Αυτό που έχω να πω είναι κρίμα γι’ αυτούς. Σκεφτείτε την αγαπημένη σας ποδοσφαιρική ομάδα. Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος παίχτης που θεωρείται καλύτερος από τους άλλους και μπορεί να παίρνει και περισσότερα χρήματα. Ο λόγος όμως που μπορεί και βάζει γκολ στους αγώνες δεν είναι μόνο επειδή είναι τόσο καλός αλλά επειδή έχει και την υποστήριξη των συμπαιχτών του. Αν ήταν σε μια ομάδα που ο καθένας έκανε ότι ήθελε και δεν υπήρχε συλλογική βούληση τότε δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν ούτε έναν αγώνα.

Κι αυτό γιατί μια ομάδα είναι μια γροθιά, όχι πέντε δάχτυλα! ;-) 

The Show

Μέσα απ’ αυτό το χαλαρό και μελωδικό τραγούδι η γλυκιά Αυστραλέζα Lenka μας εξηγεί πως η ζωή μας είναι στην πραγματικότητα ένα σόου. Πράγμα που πρέπει να σας πω ότι το υποστηρίζω κι εγώ!

Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ έχω πιάσει τον εαυτό μου άπειρες φορές να ονειροπολεί. Συνήθη θέματα με τα οποία ασχολούμαι είναι: α) πως θα ήταν η ζωή μου αν ήμουν πετυχημένος, β) πως θα μπορούσα να το καταφέρω χωρίς να προσπαθήσω ιδιαίτερα, γ) πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα υπερδυνάμεις και δ) πως θα ήμουν αν είχα ετήσια συνδρομή στο γυμναστήριο (τι να κάνουμε, καλοκαίρι πλησιάζει…). Εκτός από το τελευταίο που ακόμα δεν έχω μπορέσει να δω τίποτα ικανοποιητικό, για όλα τα άλλα μπορώ να πω πως ήταν μια ευχάριστη τσάρκα στο φανταστικό! Σε μια απ’ αυτές τις τσάρκες λοιπόν φαντάστηκα τι θα έκανα αν ήμουν θεός (όχι ότι δεν είμαι αλλά μη βγει παραέξω…). Αυτό που μου ήρθε πρώτο ήταν να κάνω ότι μπορώ για να διασκεδάσω γιατί πως αλλιώς θα περνούσε κοτζάμ αιωνιότητα; Και τι θα με διασκέδαζε περισσότερο από ένα reality;

Κι εδώ έρχομαι και θέτω το αρχικό ερώτημα του άρθρου… Ποιος μας λέει ότι στην πραγματικότητα η Γη και η ζωή μας δεν είναι ένα reality show το οποίο το βλέπει μια ανώτερη δύναμη και γελάει με τα χάλια μας; Σε όσους το έχω πει μου απάντησαν ευθέως πως πρέπει να σταματήσω να ονειροπολώ! Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που το βρήκαν διασκεδαστικό… Οτιδήποτε και να ισχύει όμως το γεγονός δεν αλλάζει και η ερώτηση για το τι είναι ζωή συνεχίζει να υπάρχει. Κανείς δεν ξέρει τι υπάρχει μετά και δυστυχώς όποιος μαθαίνει δεν μπορεί να το πει στους άλλους! Το μόνο που είναι σίγουρο και δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε είναι το τώρα, το σήμερα, το παρόν! Και αυτό είναι που καλούμαστε να ζήσουμε.

Στο θεατρικό Όπως Σας Αρέσει (As You Like It), ο 

Σαιξπηρ γράφει τους εξής στίχους:

"Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή

Κι όλοι εμείς, άντρες και γυναίκες, 

οι ηθοποιοί που μπαίνουν και βγαίνουν" 

Ένας ηθοποιός όταν είναι πάνω στο θέατρο και υποδύεται ένα ρόλο ουσιαστικά αλλάζει ταυτότητα για μερικές ώρες και στο τέλος της παράστασης ξαναγυρίζει στον πραγματικό του εαυτό. Αυτό λοιπόν είναι και οι άνθρωποι… Ηθοποιοί που καλούνται για τη διάρκεια μιας παράστασης που λέγεται «ζωή» να υποδυθούν ένα ρόλο, να δράσουν, να ερωτευτούν, να πληγωθούν, να γελάσουν, να φτάσουν ένα βήμα πριν το θάνατο… Στη διάρκεια όμως της παράστασης είναι εκεί και ζουν το κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο τους. Γιατί να μην κάνουμε κι εμείς αυτό; Μας απασχολούν τόσα πολλά θέματα, τόσοι φόβοι μου τελικά μας εμποδίζουν να παίξουμε το ρόλο μας. Πολλοί μπορεί να υποστηρίξουν πως και οι φόνοι είναι μέρος του ρόλου και θα με βρουν σύμφωνο. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν και άνθρωποι που πέρα από τον φόβο τους δεν βλέπουν τίποτ’ άλλο και αντί να βγουν να παίξουν το ρόλο τους είτε μένουν στα παρασκήνια είτε κρύβονται στα καμαρίνια τους!

Η συμβουλή μου είναι να ανεβείτε στο σανίδι και να απολαύσετε την παράσταση. Καλό το να είσαι θεατής αλλά είναι άλλο πράγμα να παίζεις στη σκηνή! Ρωτήστε και τους ηθοποιούς… όλο και κάτι παραπάνω ξέρουν! ;-)

Shake It Out

Ceremonials είναι ο τίτλος του δεύτερου δίσκου του βρετανικού συγκροτήματος Florence + the Machine και από τον δίσκο αυτό προέρχεται ένα αισιόδοξο αλλά και λυπητερό τραγούδι, το Shake it out. Το ιδιαίτερο αυτού το τραγουδιού είναι το γεγονός ότι ενώ πρόκειται για ένα baroque pop τραγούδι περιέχει στοιχεία gospel και πιο συγκεκριμένα το εκκλησιαστικό όργανο στην αρχή του τραγουδιού το οποίο σου τραβάει αμέσως την προσοχή (τουλάχιστον τράβηξε τη δική μου)!

Πως γίνεται όμως ένα κομμάτι να είναι αισιόδοξο και λυπητερό ταυτοχρόνως; Πιστέψτε με, η χαρά με τη λύπη όπως η αισιοδοξία με τη μελαγχολία όσο διαφορετικά κι αν ακούγονται στην πραγματικότητα είναι όλα συναισθήματα τα οποία κάνουν τον κύκλο τους! Το γέλιο βγαίνει μέσα από το δράμα και τότε είναι μάλιστα που το χαίρεσαι πραγματικά. Η ζωή δεν είναι άσπρο / μαύρο, υπάρχουν άπειρες άλλες αποχρώσεις μεταξύ της τέλειας ύπαρξης και της απόλυτης ανυπαρξίας. Κι εδώ έρχεται να συμπληρώσει μια λαϊκή φράση που λεει πως δεν υπάρχει γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο!

Όλοι κάποια στιγμή είχαμε τις άσχημες στιγμές μας και μπορεί και να λυγίσαμε και να ξεσπάσαμε... αλλά η ζωή είναι εδώ και μας περιμένει να συνεχίσουμε το ταξίδι. Αν αργήσουμε πολύ όμως μπορεί να χάσουμε το τρένο και να ξεμείνουμε στον σταθμό με βαλίτσες γεμάτες αναμνήσεις. Δεν λεω καλό το να θυμάσαι, αλλά μην αφήνεις το παρελθόν να σε τραβάει προς τα κάτω. Άμα δεις ότι το τρένο φεύγει σε λίγη ώρα και δεν μπορείς να φτάσεις εγκαίρως στο σταθμό, τι θα κάνεις; Υπάρχουν αυτοί που διαλέγουν να συνεχίσουν κανονικά την πορεία τους κουβαλώντας τις βαλίτσες με αποτέλεσμα να χάσουν το τρένο. Άλλοι πάλι διαλέγουν να πάρουν μόνο τα πιο σημαντικά μαζί τους ενώ υπάρχουν και αυτοί που πετάνε κάτω τις βαλίτσες και αρχίζουν να τρέχουν προτού το τρένο σφυρίξει για τρίτη φορά...

Εγώ αν μου επιτρέπετε μπορώ να πω ότι ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Το μέλλον είναι μπροστά μας αλλά το παρελθόν είναι αυτό που σε υποστηρίζει... Μπορεί να πόνεσες παλιά αλλά αυτός ο πόνος είναι που σε έκανε αυτό που είσαι σήμερα! Αν μη τι άλλο πρέπει να έχεις κάτι που να σου θυμίζει τα λάθη του παρελθόντος, γιατί αυτό είναι που θα σε βοηθήσει να μην τα ξανακάνεις. Η τραγουδίστρια του συγκροτήματος Florence Welch είπε σε συνέντευξή της ότι ο στίχος “Shake it out, shake it out…” σου λεει ουσιαστικά να τινάξεις από πάνω σου όλες τις ανησυχίες, όλα όσα σε στοιχειώνουν και να κάνεις μια καινούρια αρχή! Η ίδια η Welch βέβαια δήλωσε επίσης πως ένα ακόμα πράγμα που ήθελε να τινάξει από πάνω της ήταν ο πονοκέφαλος που ένιωθε όταν έγραφε το κομμάτι!

Σκηνή από το video clip με την Florence Welch να χορεύει

Ένας πονοκέφαλος για την Florence, μια σχέση του παρελθόντος, ένα παλιό λάθος, ένα καλά κρυμμένο μυστικό... Αυτά και άλλα πολλά κάποια στιγμή όλοι θελήσαμε ή θα θελήσουμε να τα τινάξουμε από πάνω μας. Και άντε πες για τον πονοκέφαλο υπάρχει το Panadol, για τα υπόλοιπα; Η επιστήμη δεν έχει φτάσει στο επίπεδο να δημιουργήσει φάρμακα για να ξεχνάμε... και πραγματικά εύχομαι να μην δημιουργήσει ποτέ! Οι αναμνήσεις μας είναι που μας κάνουν να προχωράμε παρακάτω και παρόλο που καμιά φορά μας πονάνε στην πραγματικότητα μας βοηθάνε!

Και να λοιπόν πως συνδυάζεται η χαρά με τη λύπη...  ;-)

Man In The Mirror

Αρκετά επίκαιρο μπορώ να πω αυτό το κομμάτι του Michael Jackson όσον αφορά το θέμα των εκλογών στην Ελλάδα! Μια μέρα που όλοι αποφασίζουν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα με στόχο να αλλάξουν το μέλλον της χώρας με ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Πάντα είχα όμως μια απορία, αφού όλοι θέλουν να βοηθήσουν για τη δημιουργία μιας πιο ανθρώπινης κοινωνίας γιατί δεν προσπαθούν να συνεργαστούν αντί να προσπαθούν να φάνε ο ένας τον άλλο; Υπάρχουν βέβαια πολλά που δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα αλλά συνεχίζω να ελπίζω πως μια μέρα θα μπορέσω να διαβάσω πίσω από τις γραμμές…

Αλλά ας ξεκινήσουμε με μια μικρή αναδρομή της ημέρας που πέρασε… Οι περισσότεροι (δεν μπορώ να πω όλοι καθώς πάντα υπάρχει κι ένας αριθμός απόντων) πήραμε τις ταυτότητές μας, πήγαμε στο εκλογικό κέντρο που ψηφίζαμε, βάλαμε το χαρτάκι στον φάκελο, ρίξαμε τον φάκελο στο γυάλινο κουτί με τη σχισμή στην πάνω έδρα, ξαναγυρίσαμε σπίτι μας σπιτάκι μας και κάτσαμε χαλαρουίτα στον καναπέ παρακολουθώντας τα exit poll μέχρι το βράδυ που βγαίνουν τα αποτελέσματα! Αυταααααααα! Το ασκήσαμε το δικαίωμά μας και φέτος… Άντε, σε τέσσερα χρόνια πάλι (στην καλύτερη περίπτωση).

Αλλά αυτό ήταν όλο; Δυστυχώς μια ψήφος δεν πρόκειται να αλλάξει τον κόσμο κι αυτό έρχεται από έναν άνθρωπο σαν εμένα που καμιά φορά με πιάνουν κρίσεις μεσσιανισμού! Αν περιμένουμε τη βοήθεια να έρθει από τους ουρανούς τότε θα περιμένουμε αρκετό καιρό… Ένα μάννα εξ ουρανού έπεσε σύμφωνα με την Αγία Γραφή κι αυτό πριν πόσα χρόνια! Με λίγα λόγια αν αυτό που περιμένεις να πέσει από τον ουρανό δεν είναι βροχή, χιόνι ή χαλάζι τότε θα πιαστεί ο σβέρκος! Αν δεν αποφασίσεις εσύ να αλλάξεις δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα.

Όπως λέει και ο βασιλιάς της pop στο συγκεκριμένο τραγούδι, αν θες να αλλάξεις τον κόσμο καλύτερα κοίταξε στον καθρέφτη και άλλαξε αυτό που βλέπεις… δηλαδή τον εαυτό σου! Οι άνθρωποι πάντα έχουμε άποψη για το οτιδήποτε και ειδικά άμα πρόκειται για τις ζωές των άλλων τότε είναι που μας έρχεται όλος ο οίστρος! Ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουν οι φίλοι μας αλλά όταν το μπαλάκι έρχεται στα χέρια μας και πρέπει να πάρουμε μια απόφαση πετάμε την μπάλα μακριά και δίνουμε τη σειρά μας στον επόμενο! Φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας προβλήματα με αποτέλεσμα να θέλουμε να λύσουμε των άλλων επειδή μας φαίνονται πιο εύκολα!

Κάποια στιγμή όμως θα βρούμε όλα αυτά τα προβλήματα μπροστά μας και αν τα αφήσουμε άλυτα μπορεί να χρειαστεί στο τέλος να λύσουμε το γόρδιο δεσμό! Και πόσες είναι οι πιθανότητες να έχουμε την τύχη του Μεγαλέξανδρου; Εκεί που θέλω λοιπόν να καταλήξω είναι πως για να αλλάξει ο κόσμος δεν χρειάζονται θαύματα… Οι άνθρωποι έχουμε τρομερή δύναμη μέσα μας για να καταφέρουμε απίστευτα πράγματα.

Άμα ο καθένας αποφασίσει να αλλάξει προς το καλύτερο τότε με ένα μαγικό τρόπο θα αλλάξει και ο κόσμος! Γιατί ο κόσμος είμαστε εμείς!! ;-) 

Run

Φτάσαμε με αυτά και με κείνα στον Μάιο και ξεκινάμε με το εξαιρετικό κομμάτι των Snow Patrol "Run". Αν και πρωτοβγήκε το 2004 το ανακάλυψα αρκετά πρόσφατα και πρέπει να αποκαλύψω πως με μάγεψε μέσα σε μία στιγμή! Η μουσική, οι στίχοι, οι ερμηνείες... Αν και το τραγούδι είναι των Snow Patrol (ένα alternative rock συγκρότημα), το έχουν διασκευάσει και η Leona Lewis και η Katherine McPhee για τις ανάγκες της σειράς Smash και θα πρέπει να ομολογήσω πως δεν υπάρχει εκδοχή που να μην την ερωτεύτηκα!

Πρόκειται για ένα τραγούδι που μιλάει για δύο πολύ αντιφατικά συναισθήματα που όμως τις περισσότερες φορές συνυπάρχουν. Αγάπη και φόβος! Είναι πολύ συνηθισμένο δύο άτομα να νιώθουν πράγματα ο ένας για τον άλλο αλλά ποτέ να μην το πουν ο ένας στον άλλο επειδή φοβούνται την απόρριψη. Αυτός ο φόβος είναι που καμιά φορά τους αναγκάζει να προχωρήσουν παρακάτω ενώ μέσα τους βαθιά θέλουν να τρέξουν να πούνε στον άλλο τι νιώθουν! Αντ’ αυτού όμως τρέχουν για να γλιτώσουν από τα συναισθήματά τους...

Παρόλα αυτά όμως ο ένας είναι πάντα εκεί για τον άλλο και αυτό μπορώ να πω είναι που το κάνει τόσο τρομακτικό! Προσπαθούν να δείξουν ο ένας στον άλλο την αγάπη που νιώθουν αλλά χωρίς ο άλλος να μπορεί να το δει και συνήθως δεν περιμένουν και ανταπόκριση. Για ένα περίεργο λόγο είναι σίγουροι πως δεν θα υπάρχει ανταπόκριση με αποτέλεσμα το μόνο που θέλουν είναι να βλέπουν τον άλλο ευτυχισμένο.. και στα μάτια τους είναι ευτυχισμένος, αν και στην πραγματικότητα μαραζώνει... Πρόκειται για ένα απρόσωπο παιχνίδι όπου τα φωτεινά συναισθήματα κρύβονται στο σκοτάδι ενώ η σκοτεινή πλευρά έρχεται στο φως! Και έτσι ο κύκλος δεν τελειώνει ποτέ... Όπως λένε και οι στίχοι είναι σαν ο ένας να ξέρει ότι ο άλλος δεν ακούει τη φωνή του άλλου, αλλά δεν μπορεί και να καταλάβει γιατί ο άλλος δεν φωνάζει... Και δυστυχώς αν δεν μιλήσει ποτέ δεν θα καταλάβει ποτέ!

“Light up, light up As if you have a choice Even if you cannot hear my voice I'll be right beside you dear”

“Louder louder And we'll run for our lives I can hardly speak I understand Why you can't raise your voice to say”

Το να λεει κάποιος ανοιχτά τα συναισθήματα του δεν είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να ντρέπεται! Του αρέσει μια κοπέλα... ε και; Θα της το πει... Το χειρότερο που μπορεί να του πει είναι «όχι», πράγμα που όλοι κάποια στιγμή έχουμε πει στη ζωή μας! Η άρνηση δεν συμβολίζει και το τέλος. Στην τελική μπορεί να σου είπε όχι για τώρα αλλά το μέλλον ποτέ δεν ξέρεις πως μπορεί να εξελιχθεί... Υπάρχουν τόσες υπέροχες στιγμή στη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου που άμα κολλάμε σε τόσο απλά πράγματα τότε δεν θα μπορέσουμε να πάμε παρακάτω και να αντιμετωπίσουμε τα πιο σύνθετα!

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σου αρέσει κάποιος/κάποια πάνε και πες το. Δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Το αντίθετο μάλιστα... θα κερδίσεις πολύ περισσότερα! ;-)