The Show

Μέσα απ’ αυτό το χαλαρό και μελωδικό τραγούδι η γλυκιά Αυστραλέζα Lenka μας εξηγεί πως η ζωή μας είναι στην πραγματικότητα ένα σόου. Πράγμα που πρέπει να σας πω ότι το υποστηρίζω κι εγώ!

Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ έχω πιάσει τον εαυτό μου άπειρες φορές να ονειροπολεί. Συνήθη θέματα με τα οποία ασχολούμαι είναι: α) πως θα ήταν η ζωή μου αν ήμουν πετυχημένος, β) πως θα μπορούσα να το καταφέρω χωρίς να προσπαθήσω ιδιαίτερα, γ) πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα υπερδυνάμεις και δ) πως θα ήμουν αν είχα ετήσια συνδρομή στο γυμναστήριο (τι να κάνουμε, καλοκαίρι πλησιάζει…). Εκτός από το τελευταίο που ακόμα δεν έχω μπορέσει να δω τίποτα ικανοποιητικό, για όλα τα άλλα μπορώ να πω πως ήταν μια ευχάριστη τσάρκα στο φανταστικό! Σε μια απ’ αυτές τις τσάρκες λοιπόν φαντάστηκα τι θα έκανα αν ήμουν θεός (όχι ότι δεν είμαι αλλά μη βγει παραέξω…). Αυτό που μου ήρθε πρώτο ήταν να κάνω ότι μπορώ για να διασκεδάσω γιατί πως αλλιώς θα περνούσε κοτζάμ αιωνιότητα; Και τι θα με διασκέδαζε περισσότερο από ένα reality;

Κι εδώ έρχομαι και θέτω το αρχικό ερώτημα του άρθρου… Ποιος μας λέει ότι στην πραγματικότητα η Γη και η ζωή μας δεν είναι ένα reality show το οποίο το βλέπει μια ανώτερη δύναμη και γελάει με τα χάλια μας; Σε όσους το έχω πει μου απάντησαν ευθέως πως πρέπει να σταματήσω να ονειροπολώ! Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που το βρήκαν διασκεδαστικό… Οτιδήποτε και να ισχύει όμως το γεγονός δεν αλλάζει και η ερώτηση για το τι είναι ζωή συνεχίζει να υπάρχει. Κανείς δεν ξέρει τι υπάρχει μετά και δυστυχώς όποιος μαθαίνει δεν μπορεί να το πει στους άλλους! Το μόνο που είναι σίγουρο και δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε είναι το τώρα, το σήμερα, το παρόν! Και αυτό είναι που καλούμαστε να ζήσουμε.

Στο θεατρικό Όπως Σας Αρέσει (As You Like It), ο 

Σαιξπηρ γράφει τους εξής στίχους:

"Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή

Κι όλοι εμείς, άντρες και γυναίκες, 

οι ηθοποιοί που μπαίνουν και βγαίνουν" 

Ένας ηθοποιός όταν είναι πάνω στο θέατρο και υποδύεται ένα ρόλο ουσιαστικά αλλάζει ταυτότητα για μερικές ώρες και στο τέλος της παράστασης ξαναγυρίζει στον πραγματικό του εαυτό. Αυτό λοιπόν είναι και οι άνθρωποι… Ηθοποιοί που καλούνται για τη διάρκεια μιας παράστασης που λέγεται «ζωή» να υποδυθούν ένα ρόλο, να δράσουν, να ερωτευτούν, να πληγωθούν, να γελάσουν, να φτάσουν ένα βήμα πριν το θάνατο… Στη διάρκεια όμως της παράστασης είναι εκεί και ζουν το κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο τους. Γιατί να μην κάνουμε κι εμείς αυτό; Μας απασχολούν τόσα πολλά θέματα, τόσοι φόβοι μου τελικά μας εμποδίζουν να παίξουμε το ρόλο μας. Πολλοί μπορεί να υποστηρίξουν πως και οι φόνοι είναι μέρος του ρόλου και θα με βρουν σύμφωνο. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν και άνθρωποι που πέρα από τον φόβο τους δεν βλέπουν τίποτ’ άλλο και αντί να βγουν να παίξουν το ρόλο τους είτε μένουν στα παρασκήνια είτε κρύβονται στα καμαρίνια τους!

Η συμβουλή μου είναι να ανεβείτε στο σανίδι και να απολαύσετε την παράσταση. Καλό το να είσαι θεατής αλλά είναι άλλο πράγμα να παίζεις στη σκηνή! Ρωτήστε και τους ηθοποιούς… όλο και κάτι παραπάνω ξέρουν! ;-)