Hello, Goodbye

Κι έτσι θα τελειώσουμε και την ενότητα του αποχαιρετισμού (όπως μου ήρθε να την ονομάσω αυτή τη στιγμή)! Με αυτό το κλασικό κομμάτι των Beatles που από μόνο του αποτελεί μια αντίθεση… Κόντρα στην κόντρα. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχουν προσέξει τους στίχους αλλά μιλάμε για μια ολόκληρη σύγκρουση μεταξύ αντίθετων δυνάμεων. Και μέσα από κάθε σύγκρουση ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα προκύψει!

Η ζωή είναι μια συνεχόμενη αλυσίδα από ζευγάρια αντιθέτων που λόγω της διαφορετικότητάς τους το ένα συμπληρώνει το άλλο και καταλήγουμε να βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι. Για παράδειγμα όσο αντίθετες κι αν είναι η μέρα με τη νύχτα, καταφέρνουν να αλληλοσυμπληρωθούν και να δημιουργήσουν τη μέρα… Αυτή η αντίθεσή τους τη βλέπουμε να κάμπτεται σε μικρές στιγμές που τις έχουμε ονομάσει χαραυγή και σούρουπο. Αν υποθέσουμε λοιπόν πως αυτά τα δύο αντίθετα είναι δύο άνθρωποι τότε το πάντρεμά τους δημιουργεί τη ζωή. Τα συναισθήματα μπορούνε να κάνουν το σούρουπο και την χαραυγή να κρατάνε για ώρες ή και μέρες πράγμα που συμβαίνει μόνο αν τουλάχιστον ένας από τους δύο είναι διατεθειμένος να περιορίσει τον προσωπικό του χρόνο… Φανταστείτε δηλαδή πως αν το σούρουπο διαρκούσε περισσότερο αυτό θα συνέβαινε είτε επειδή έχει μικρύνει η μέρα είτε επειδή είχε μικρύνει η νύχτα!

Αν δεν μπορέσουν να βρεθούν αυτοί οι κατάλληλοι κώδικες επικοινωνίας τότε καταλήγουμε στην έσχατη λύση… Ο ένας θα ανήκει για πάντα στο φως και στη μέρα ενώ ο άλλος θα κυκλοφορεί αιώνια στο σκοτάδι και στη νύχτα. Και τότε είναι που παίρνει σάρκα και οστά αυτό το τραγούδι καθώς με το που λέει «Αντίο» η νύχτα, μας λέει «Γεια» η μέρα ενώ όταν μας λέει «Αντίο» η μέρα, είναι η σειρά της νύχτας να μας καλωσορίσει! Για να γίνει πιο ξεκάθαρη η σχέση της ιστορίας αυτής με το τραγούδι ας θυμηθούμε μερικούς στίχους απ’ το τραγούδι:

“You say goodbye and I say hello

Hello, Hello, I don’t know why you say goodbye, I say hello”

Σε μια σχέση η επικοινωνία είναι πολλές φορές δύσκολη και θέλει πολύ δουλειά… αλλά δεν είναι και πάντα η καλύτερη λύση να αποκοβόμαστε ο ένας από τον άλλον. Η φύση είναι σοφή δε λένε; Όσο αντίθετα και αν είναι δύο πράγματα πάντα υπάρχει μια μαγική δύναμη και ουσία που τα συνδέει. Όπως στο σύμβολο του Ταοϊσμού το μαύρο και το άσπρο μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο ενώ οι άσπρη και μαύρη αντίθετη κουκίδα δηλώνει πως ακόμα και οι πιο αντίθετες υπάρξεις είναι υποχρεωμένες κάποια στιγμή να έρθουν σε επαφή και να συνυπάρξουν!

"San Giorgio Maggiore at Dusk" ή αλλιώς και "Sunset at Venice"
Πίνακας του Ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Monet. Κάπως έτσι βλέπει
αυτό το "μαγικό πάντρεμα" ο Monet!

Ας αρχίσουμε να βλέπουμε τη ζωή μας σαν κάτι το ολόκληρο και να μην την βλέπουμε σαν κομμάτια που χωρίζονται με χωριστές γραμμές. Όλα είναι ένα ακόμα κι αν διαφέρουν πολύ! Μάθε να δέχεσαι κάθε τι που έρχεται στον δρόμο και προσπάθησε να μάθεις όσα πιο πολλά μπορείς απ’ αυτό. Η ζωή έχει πολύ πιο πολλή φαντασία από εσένα και δεν μπορείς να ξέρεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα!

Σε λίγες ώρες ετοιμάζομαι να πω ένα «Αντίο» και ένα «Γεια»! Κάθε πόρτα που θα κλείσεις, θα ανοίξεις μια άλλη… Μη φοβηθείς να την κλείσεις. Κι αν στην τελική αποδειχτεί πως η πόρτα που ήθελες είναι κλειδωμένη υπάρχουν πάντα και οι κλειδαράδες! ;-)

It's All Coming Back To Me Now

Η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού έγινε
από τους Pandora's Box

Λίγο πριν κλείσουμε και αυτήν την ενότητα, θα ολοκληρώσουμε και το ταξίδι μας. Και τι πιο ολοκληρωτικό από μια επιστροφή! Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει πάντα καθώς δεν μιλάμε τόσο για φυσική επιστροφή αλλά κυρίως για συναισθηματική. Όταν θυμόμαστε πως είναι να νιώθουμε, πως είναι να πιστεύουμε, να ελπίζουμε και να αγαπάμε…

Όπως λέει και ο Jim Steinman, ο οποίος έγραψε το συγκεκριμένο κομμάτι, προσπάθησε να γράψει μια power μπαλάντα για την σκοτεινή πλευρά της αγάπης επηρεασμένος από μια από τις πιο μαγικές αλλά και πιο φρικιαστικής σκηνής από το βιβλίο “Ανεμοδαρμένα Ύψη” της Emily Bronte. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα της Catherine και του υιοθετημένου αδερφού της, του Heathcliff, η οποία καταλήγει να καταστρέφει τους ίδιους αλλά και τους άλλους γύρω τους. Η σκηνή λοιπόν η οποία τον παγίδεψε είναι όταν ο Heathcliff ξεθάβει το νεκρό σώμα της Catherine και την παίρνει να χορέψουν μαζί στην παραλία, στο φεγγαρόφωτο. Τρομακτικά υπέροχο ε;

Μέσα από τους στίχους του ο Steinman ήθελε να γράψει ένα “ξόρκι” το οποίο να αιχμαλωτίζει την ψυχή των ζωντανών αλλά και να ξαναζωντανεύει τους νεκρούς. Η αγάπη και ο έρωτας έχουν αρχή, μέση και τέλος, όπως κάθε τι σ’ αυτόν τον κόσμο. Σε όλους αρέσει μια καλή αρχή, μια δραστήρια και πολυάσχολη μέση και ένα εν κατακλείδι ένα ήρεμο και αναίμακτο τέλος. Καμιά φορά όμως το τελείωμα δεν είναι το αναμενόμενο με αποτέλεσμα σε περίπτωση που οι μνήμες ξαναβρεθούν στην επιφάνεια η εμπειρία να μην είναι και η καλύτερη!

Η εκτέλεση της Celine Dion θεωρείτε μια από τις πιο΄
πετυχημένες. Ο Andrew Lloyd Webber αποκάλεσε αυτή
την εκτέλεση ως τον "δίσκο της χιλιετίας"

Καμιά φορά ένα ταξίδι στο παρελθόν μας βάζει στη διαδικασία να συλλογιστούμε τι συμβαίνει στη ζωή μας. Βλέπεις το παρελθόν, το συγκρίνεις με το παρόν και βλέπεις αν έπραξες σωστά ή όχι… Αυτό όμως δεν είναι ποτέ σίγουρο ότι θα μας δώσει τα σωστά αποτελέσματα καθώς δεν είσαι σε θέση να ξέρεις 100% με σιγουριά τον αντίκτυπο των πράξεών σου. Μπορεί σήμερα μια πράξη σου να σε κάνει να μισείς τον εαυτό σου που την έκανες αλλά στο μέλλον να αποδειχτεί σωτήρια (ή και το ανάποδο). Τι έχουμε να κάνουμε λοιπόν σ’ αυτήν την περίπτωση; Να απολαύσουμε το παρόν και να προσπαθήσουμε να το κάνουμε όσο πιο όμορφο και αισιόδοξο μπορούμε. Προσέχοντας τον κήπο σου κάθε μέρα θα έχεις έναν πλούσιο και όμορφο κήπο. Αντίθετα αν παίρνεις μέτρα για να μην ξεραθεί στο μέλλον (όπως πχ να τον ποτίζεις περισσότερο τη μια μέρα για να μην τον ποτίσεις τις άλλες δύο) τότε πολύ πιθανόν αυτό να σου γυρίσει μπούμερανγκ!

Μετά από αρκετές διαμάχες με τον Steinman (ο οποίος
υποστήριζε πως το κομμάτι απαιτεί μια γυναικία φωνή)
ο Meat Loaf κατάφερε να βγάλει την τρίτη βασική
εκτέλεση του τραγουδιόύ μαζί με την Marion Raven.

Το παρελθόν μπορεί να μπει αιφνίδια στο παρόν μας και από κει που δεν το περιμένουμε να το αλλάξει ριζικά. Θαμμένες και ξεχασμένες από τον χρόνο μνήμες ζωντανεύουν σαν από κώμα και μας φέρνουν αντιμέτωπους με μια παρελθοντική πραγματικότητα που καμιά φορά μπορεί κι εμείς οι ίδιοι να ελπίζαμε να μπορούσαμε να γυρίσουμε… Δεν είναι κακό να θες να κάνεις μια τσάρκα από το παρελθόν σου, αρκεί όμως να κρατήσει όσο κρατάει και μια τσάρκα…

Μη γίνει και αρμένικη βίζιτα!

Ακόμα κι ο Heathcliff όταν ξέθαψε την Catherine το έκανε μόνο για μία στιγμή, μόνο για ένα τελευταίο χορό και μετά την άφησε να επιστρέψει στην πραγματικότητα της! Δε λέω, η αγάπη μπορεί να καταφέρει τα πάντα… αλλά όλα έχουν και τα όρια και τους κανόνες τους. Ακόμα και το αρχαίο τζίνι είχε σαν όρο ότι μια ευχή δεν μπορεί να φέρει πίσω στη ζωή έναν νεκρό! Πόσο μάλιστα η αγάπη που ενεργοποιείται και πιο δύσκολα…

Παρόλα αυτά μην απογοητεύεστε… Η επιστροφή στο παρελθόν και ο γυρισμός στις ρίζες δεν είναι κάτι το απαραίτητα αρνητικό!  ;-)

Ask Me To Stay/Never Going Back Again

Στο προηγούμενο άρθρο προσπαθήσαμε να βρούμε τα δύο κυρίαρχα συναισθήματα του ανθρώπου που αποφάσισε να μείνει πίσω. Αυτά ήταν το συναίσθημα της έλλειψης (μέσω του “Without You”) και της ανακούφισης (μέσω του “Since U Been Gone”). Σήμερα θα δούμε ποια είναι τα δύο βασικά – και αντίθετα πάνω απ’ όλα – συναισθήματα που δημιουργούνται σε αυτόν που φεύγει…!

Το πρώτο κομμάτι για σήμερα ανήκει στον νέο Βρετανό αοιδό Olly Murs που έγινε γνωστός μέσα από τα pop ανεβαστικά κομμάτια του “Heart Skips a Beat”, “Dance With Me Tonight” και “Troublemaker”. Ωστόσο το σημερινό δεν θα μπορούσες να το πεις και την επιτομή της ανεβαστικότητας. Αντίθετα θα το προσδιόριζες καλύτερα ως λυπητερό και καταθλιπτικό (sniff…)! Όπως λέει και ο τίτλος του, “Ask Me To Stay”, πρόκειται για τα παράπονο του ανθρώπου  που έχει φύγει αλλά πραγματικά θα ήθελε τα πράγματα να έχουν πάρει μια εντελώς διαφορετική τροπή. Όλοι έχουμε δει στις ταινίες που η κοπέλα πάει να πάρει το αεροπλάνο και από πίσω βλέπουμε σε πολλά γρήγορα πλάνα το αγόρι να προσπερνάει υπαλλήλους και security και να φτάνει στην πύλη για να της πει πως δεν θέλει να την χάσει από τη ζωή του. Δε λέω, πολύ αμερικανιά το τέλος αλλά θεωρείτε κλασικό! Αν το καλοσκεφτούμε, όλο αυτό το δράμα θα είχε παραληφθεί αν το αγόρι είχε βρει το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά στην κοπέλα για τα αισθήματά του τη στιγμή που έπρεπε. Όπως λέει και ο Olly στους στίχους:

“Why didn’t you ask me to stay?”

Όταν κάποιος θέλει να φύγει συνήθως είναι αγχωμένος και αμφιταλαντεύεται… Να μείνει στη σιγουριά που του παρέχει η παροντική ζωή του ή να ρισκάρει παίζοντας με το μέλλον του και να φύγει; Μέσα σ’ όλη αυτή τη σύγχυση μπορεί κατά βάθος να μη θέλει να πάει πουθενά αλλά επειδή ντρέπεται να το παραδεχτεί αποφασίζει να τολμήσει και μπαίνει στο ρημάδι το αεροπλάνο! Το μόνο λοιπόν που χρειάζεται για να μείνει πίσω είναι να του το ζητήσεις…

Στον αντίποδα αυτής της δήλωσης έρχεται το “Never Going Back Again” των Fleetwood Mac. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο τίτλος έχει μια μεταφορική και μια κυριολεκτική σημασία! Ο Lindsey Buckingham που το έγραψε το εμπνεύστηκε από την ζωή του και κυρίως από τις προσπάθειές που έκανε ο ίδιος όταν ήθελε να πλησιάσει μια γυναίκα αλλά δεν το έβαζε κάτω. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνει κι ο καθένας και όχι μόνο σ’ αυτόν τον τομέα της ζωής του. Η ζωή είναι εδώ και μας περιμένει να κάνουμε λάθη. Μας περιμένει να τη νιώσουμε σε όλη της τη λάμψη μέχρι να καταφέρουμε να μάθουμε κάτι πραγματικά ουσιαστικό γι’ αυτήν. Τα βήματα είναι απλά. Κάνεις το λάθος, το συνειδητοποιείς και τελικά δεν το ξανακάνεις! Όπως λέει και ο τίτλος «δεν ξαναγυρίζεις πίσω…» αλλά αντίθετα κοιτάς μπροστά και προσπαθείς να μην κάνεις άλλη φορά το ίδιο λάθος!

Στο δρόμο για το μέλλον μπορεί να στηθούν πολλοί μπροστά σου. Άλλοι για να σε γυρίσουν πίσω και άλλοι για να σε βοηθήσουν να πας παρακάτω. Αυτό που καλείσαι να κάνεις εσύ είναι να μπορείς να διακρίνεις ποιος είναι ποιος! Σαφέστατα δεν είναι κάτι εύκολο αλλά το μόνο που χρειάζεται είναι να προσπαθήσεις. Αν είσαι τυχερός αυτός που θα σε πάει παρακάτω θα σου ζητήσει να μείνεις μαζί του… ενώ στον άλλο θα πρέπει να πεις ότι δεν θα ξαναγυρίσεις ποτέ σ’ αυτόν! Δύσκολο, αλλά όχι και ακατόρθωτο! ;-)

Without You/Since U Been Gone

Μερικά cover από single με τον τίτλο "Without You"

Κι ενώ λοιπόν άλλοι φεύγουν από την πόλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχουν κι αυτοί που μένουν πίσω. Αν η ζωή ήταν western τότε αυτοί που μένουν πίσω είναι κλασικά οι γυναίκες με τα παιδιά… Αν πάλι ήμασταν ταινία υπερηρώων τότε πίσω θα έμεναν κυρίως οι αδύναμοι ή οι φοβιτσιάριδες. Στην πραγματική ζωή όμως η απόφαση ενός ανθρώπου να μείνει πίσω κρίνεται από τόσους πολλούς παράγοντες και συνήθως είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις μόνο έναν. Παρόλα αυτά αυτό που θα εξετάσουμε σήμερα είναι όχι γιατί κάποιος μένει πίσω αλλά πως νιώθει όταν βγει από τη ζωή του ο άνθρωπος με τον οποίο ήταν μαζί…

Όπως παρατηρήσατε έχουμε δύο τραγουδάκια σήμερα, ένα για κάθε αίσθημα που μπορεί να μας προξενήσει η φυγή της σχέσης μας! Επειδή θα μας έπαιρνε αιώνες αν έβαζα όλα τα συναισθήματα, πήρα τα δύο πιο αντιπροσωπευτικά. Αυτά της έλλειψης και της ανακούφισης. Ότι ενώ δηλαδή από τη μια μπορεί ο άλλος να σου λείπει απίστευτα μόλις τον αποχωριστείς για λίγο καιρό, μπορεί όμως και από την άλλη να νιώσεις τέτοια γαλήνη που ξεκουμπίστηκε από τη ζωή σου που αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι τελικά η παρουσία του σου έκανε κακό!

Το αρχικό "Without You" των Badfinger! 

Μπορείς να ζήσεις χωρίς την διακριτική παρουσία του άλλου δίπλα σου; Αυτό είναι κάτι που μπορούν να το καταλάβουν όλοι αυτοί που έχουν τραγουδήσει κάποιο τραγούδι με τίτλο “Without You” και πραγματικά πιστέψτε με είναι πολύ πιο πολλοί απ’ ότι μπορείτε να φανταστείτε! Αρχικά έχουμε το συγκρότημα Badfinger που λένε το πασίγνωστο “Without You” που έγινε ευρέως γνωστό με τις version της Mariah Carey και του Harry Nilsso. Άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες που έχουν τραγουδήσει ένα ομώνυμο τραγούδι είναι ο David Bowie, οι Van Halen, o Usher με τον David Guetta, οι Empire of the Sun, η Christina Aguilera, η Pixie Lott, οι Breaking Benjamin και η Lana Del Rey. Αυτό που ίσως να έχουν κοινό όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες είναι πως μπορούν να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι να αποχωρίζεσαι κάποιον στο πρόσωπο του οποίου πιστεύεις πως έχεις βρει το άλλο σου μισό. Πως θα νιώθατε αν είχατε μόνο ένα πόδι και μόνο ένα χέρι; Μισός, έτσι δεν είναι; Αν λοιπόν κάποιος νιώθει ολοκληρωμένος με την ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου στη ζωή του και πιστεύει πως τον ολοκληρώνει φανταστείτε πως θα ένιωθε αν ξαφνικά αυτός έφευγε… Θα ήταν σαν να τον κόβουν στη μέση!

Σε κάθε χωρισμό, σε κάθε φυγή το κομμάτι που κόβεται πάντα είναι το δεξί… Μπορεί να χάνουμε το μισό μας σώμα αλλά συνεχίζουμε να ζούμε. Η καρδιά μας συνεχίζει να χτυπάει και δεν θα σταματήσει μέχρις ότου της πούμε εμείς! Συνεχίζουμε να προσπαθούμε να βρούμε αυτόν που θα μας συμπληρώσει χωρίς απαραίτητα να πρόκειται για μια ερωτική σχέση…

Από την άλλη έχουμε και την Kelly Clarkson η οποία μόλις χωρίζει με τον δικό της αντιλαμβάνεται πως τελικά η ζωή είναι ωραία! Έχεις ακούσει που λένε πως μόνο όταν χάσεις κάτι τότε θα το εκτιμήσεις; Ε εδώ συμβαίνει το αντίθετο… Με τον χωρισμό συνειδητοποιείς ότι τόσο καιρό έχανες τζάμπα τον χρόνο σε μια σχέση που δεν σε ωφελούσε και επιτέλους εκτιμάς τη ζωή. Μια σχέση μπορεί να σε κάνει πιο ευτυχισμένο και από τον πιο ευτυχισμένο. Μια λάθος σχέση όμως μπορεί να σου δώσει την ψευδαίσθηση της ευτυχίας η οποία θα καταρρεύσει αν και μόνο πάρεις την απόφαση ποτέ να χωρίσεις! Στην περίπτωση μας ωστόσο έχουμε την φυγή του άλλου πράγμα που επίσης μας αφήνει μόνους μας να αυτοεπαναπροσδιοριστούμε (wow πολλές συλλαβές) και να δούμε συνολικά τη ζωή μας μέχρι τώρα.

Δηλαδή τελικά είναι καλό να μένουμε μισοί καμιά φορά; Αν το καλοσκεφτούμε δένει σαν ιδέα… Από τη μία μπορεί να είσαι μισός, από την άλλη όμως αυτό σου δίνει χρόνο και χώρο να σκεφτείς τι είναι ακριβώς αυτό που θες να σε συμπληρώσει! Η απόφαση δική σας… ;-)

New In Town

Νέος στην πόλη… μπορεί να είναι μια απλή μετάφραση του τίτλου αυτού του τραγουδιού που όμως δεν θα έπρεπε κανονικά να είναι τόσο απλή. Η αγγλίδα Little Boots (που μη φοβάστε δεν την βάφτισαν έτσι οι γονείς της, το κανονικό της είναι Victoria Christina Hesketh) προσπαθεί να μας εξηγήσει πως γίνεται η μύηση μας σε έναν άλλο κόσμο που ενώ μπορεί με μια ματιά να φαίνεται λαμπερός και όμορφος, στην πραγματικότητα κρύβει και μια αρκετά σκοτεινή πλευρά!

Κάθε πράγμα που κάνουμε στη ζωή μας για πρώτη φορά κατακλυζόμαστε από ανάμεικτα συναισθήματα ενθουσιασμού και φόβου. Ενθουσιασμό επειδή ένας νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά από τα μάτια μας και φόβο επειδή δεν ξέρουμε τι μας περιμένει… Δε λέω, μπορεί να αποδειχτεί Κήπος της Εδέμ αλλά ακόμα και στον τελειότερο παράδεισο όλο και κάπου θα κρύβεται ένας καταραμένος όφις! Θυμηθείτε την πρώτη φορά που πήγατε σε μια ξένη χώρα, την πρώτη φορά που μπήκατε σε αεροπλάνο, την πρώτη φορά που κάνατε έρωτα, την πρώτη φορά που πιάσατε δουλειά, την πρώτη φορά που μείνατε μόνοι σας… Όλα αυτά τα γεγονότα που ανέφερα έχουν σαν κοινό παρονομαστή το ότι ενώ από τη μια μπορεί να θέλουμε σαν τρελοί να τα κάνουμε από την άλλη τρέμουμε με την ιδέα της πραγματοποίησης τους! Θα είναι καλά; Μήπως συμβεί τίποτα; Μήπως πάει κάτι στραβά;



To όριος της σκιάς και του φωτός...



Είναι σαν να είμαστε εξερευνητές της ζωής και μας ζητάνε να ερευνήσουμε μια αχαρτογράφητη περιοχή… Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα τι θηρία θα αντιμετωπίσουμε και τι κίνδυνοι μας περιμένουν αλλά δεν παύει να είναι μια περιπέτεια! Οι άνθρωποι θα έπρεπε να ζούμε για την περιπέτεια. Την θέλουμε στη ζωή μας γιατί μας κάνει καλό να νιώθουμε ζωντανοί που και που. Τα ρίσκα που παίρνουμε, το καρδιοχτύπι μέχρι να νιώσουμε ξανά ασφαλείς και η πεποίθηση ότι όλα θα πάνε καλά είναι που τελικά μας βοηθούν να καταλάβουμε τι είναι αυτό το περίεργο πράγμα που λέμε “ζωή”! Δεν είναι τυχαίο που αναφέρονται σ’ αυτήν σαν το φωτεινό διάστημα ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατο.



Σκεφτείτε πόσα χρόνια έχετε μπροστά σας… Πόσα απ’ αυτά συνολικά τα ζήσατε; Δε λέω, είναι πρακτικώς αδύνατο να βρισκόμαστε συνέχεια σε εγρήγορση, αλλά τελικά όλα έχουν να κάνουν με τον ρυθμό της ζωής που διαλέγουμε να ζήσουμε! Δεν θέλω μέσα απ’ αυτό το άρθρο να σας ξεσηκώσω και να σας βάλω στη διαδικασία να γίνετε νομάδες και τυχοδιώκτες όπως οι ήρωες των μεγάλων παραγωγών του Hollywood. Απλώς θέλω να καταλάβετε πως ο φόβος απέναντι στη ζωή θα σας αποτρέψει από το να τη γνωρίσετε σε όλο της το μεγαλείο!

Κάθε πράγμα έχει  πλευρές, την φωτεινή και τη σκοτεινή… και η ζωή κυλάει πάνω στη γραμμή που χωρίζει τη σκιά από το φως. Όλα υπάρχουν και όλα κάπου χρησιμεύουν. Όπως λέει και το τραγούδι, αν είσαι νέος σε μια πόλη θα πρέπει να πας με τους ρυθμούς της και να τη ζήσεις. Αν την φοβηθείς δεν θα την ανακαλύψεις πραγματικά καθώς θα βλέπεις μόνο τις σκιές. Αν πάλι είσαι απρόσεκτος μπορεί να σε ρουφήξουν οι σκιές της. Θυμήσου να είσαι στο όριο… έτσι ώστε να συμβαδίζεις με τη ζωή! ;-)

New York

Το γλυκόπικρο αυτό τραγούδι της Paloma Faith μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση… «Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονούνται». Η απόσταση υπήρξε πάντα ένα μεγάλο πρόβλημα για τη δημιουργία ανθρώπινων σχέσεων. Ο βαθμός επαφής είναι αντιστρόφως ανάλογος με την απόσταση των ατόμων πράγμα που κάνει τις σχέσεις (είτε ερωτικές είτε φιλικές) να φθείρονται…

Στο συγκεκριμένο κομμάτι βλέπουμε την χαριτωμένη Paloma να μας γνωστοποιεί πως από εκεί που όλα ήταν όμορφα και ωραία με τον αγαπημένο της, ξαφνικά αυτός μια μέρα την εγκατέλειψε για κάποια άλλη. Αυτό όμως που μας αποκαλύπτει στο ρεφρέν είναι πως αυτή η άλλη ήταν η… Νέα Υόρκη! Για να λέμε του στραβού το δίκιο, όταν κάποιος μετακομίζει από την πόλη του σε μια άλλη πόλη μεγαλύτερη και πιο κοσμοπολίτικη είναι πολύ λογικό να μαγευτεί. Είναι σαν να μπαίνει σε έναν καινούριο κόσμο και νιώθει πανέτοιμο να εξερευνήσει κάθε σπιθαμή του! Γνωρίζει νέα άτομα, κάνει νέες παρέες και ίσως να ερωτευτεί κιόλας… κι αυτό επειδή όλα είναι πιθανά κάθε φορά που κάποιος αποφασίζει να κάνει μια νέα αρχή. Οι καινούριες αρχές είναι πάντα καλές… αρκεί όμως να μην σε κάνουν να θες να ξεχάσεις το παρελθόν σου.

Καμιά φορά τα φώτα μιας νέας πόλης μπορεί να σε τυφλώσουν και να σε εντυπωσιάσουν δημιουργώντας την ψευδαίσθηση πως είσαι στον παράδεισο! Οι φωτεινές νέον επιγραφές ξέρουν καλά να παραπλανούν με αποτέλεσμα να σε κάνουν να μη θες να αποχωριστείς με τίποτα το παρόν σου μόνο και μόνο για να γυρίσεις σε “μουντό” (πλέον) παρελθόν. Όμως όταν τα φώτα σβήσουν ίσως καταλάβεις πως η “Νέα Υόρκη” σου αξίζει μόνο όσο φαίνεται κι αυτό γιατί πλέον δεν μπορεί να σε εντυπωσιάσει…

Είναι δύσκολο να δεις κάποιον δικό σου να φεύγει... Πιο δύσκολο όμως συνήθως
είναι να είσαι εσύ ο ίδιος που φεύγεις. Μόλις όμως συνηθίσεις στον καινούριο τόπο
τότε όλα μοιάζουν με σωστό παραμύθι!

Πολύ πρόσφατα λοιπόν μια πολύ πολύ πολύ πολύ καλή μου φίλη έφυγε για την Αθήνα για ένα μήνα και θέλω να της αφιερώσω αυτό το κείμενο προσπαθώντας να την πείσω πως ενώ το σώμα μπορεί να αλλάζει μέρη, η καρδιά όμως πάντα θα παραμένει καρφωμένη στο «σπίτι» σου! Και «σπίτι» σου είναι εκεί που είναι η οικογένεια σου, οι φίλοι σου, ο μεγάλος σου έρωτας…! Μια νέα αρχή μπορεί να σε ωφελήσει να αλλάξεις τη ζωή σου μια και καλή, από την άλλη όμως μπορεί να σε ζημιώσει καθώς θα σε ποτίσει με τόσα νέα στοιχεία που ίσως σε κάνει να ξεχάσεις τα παλιά! Δεν λέω πως θα το έκανες επίτηδες… αντίθετα, θα το έκανες κατά λάθος πράγμα που θα οδηγούσε σε χωρισμό (όλων των επιπέδων).

Το τηλέφωνο είναι μια μέθοδος να εκμηδενιστούν της απόστασης αλλά από την άλλη ίσως και να μη φτάνει..! Πόσο μάλιστα αν δεν μιλάμε για φιλία αλλά για μακροχρόνια σχέση! Πες ρε παιδί μου η φιλία κουτσά στραβά όλο και λίγο θα διασωθεί (ή έστω ένα κομμάτι της). Μια σχέση όμως μπορεί να μην αντέξει στην πίεση της απόστασης με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα μεγάλο κενό. Skype, facebook και όλες αυτές οι διάφορες ιντερνετικές “εφαρμογές” μπορεί καμιά να βοηθάνε αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την αληθινή ανθρώπινη επαφή!

Ποια είναι λοιπόν η δική μου συμβουλή; Είτε υπομονή από τη μία (μέχρι να γυρίσει – ελπίζοντας σε μία επανασύνδεση), είτε μια από κοινού δήλωση (που υφίσταται μόνο στις ερωτικές σχέσεις) πως όσο είμαστε σε διαφορετικές πόλεις ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και μόλις ξαναβρεθούμε τότε ξαναπροσπαθούμε… Αυτό είναι ίσως από τα δυσκολότερα πράγματα σε μια σχέση αλλά είναι ταυτόχρονα και η μεγαλύτερη απόδειξη ύπαρξής του!

Όλοι έχουν μια ζωή μπροστά τους… Και αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν! Και το σημαντικό στη ζωή είναι να την κάνεις όσο πιο όμορφη μπορείς. Με αυτό σαν γνώμονα δεν νομίζω να πάρεις ποτέ τις λάθος αποφάσεις..! ;-)