Sail Away

Μόλις μια ανάσα πριν το ρολόι των καλοκαιρινών διακοπών ξεκινήσει να μετράει και όλοι είμαστε ακόμα σε κατάσταση πανικού… Που θα πάμε; Με ποιους; Ποιες μέρες; Θα πάμε σε νησί; Θα πάμε για camping; Κλείσαμε ξενοδοχείο; Τι θα πάρω μαζί μου; Μου φτάνουν τα λεφτά;

Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα καλούμαστε να απαντήσουμε εντός των ημερών των διακοπών μας. Και θα τα απαντήσουμε είτε το θέλουμε είτε όχι. Το καλοκαίρι είναι η μόνη περίοδος του χρόνου που έχουμε τόσο ελεύθερο χρόνο και ταυτόχρονα τόσες πολλές επιλογές να τον ξοδέψουμε με αποτέλεσμα νιώθουμε σαν χαμένοι στο διάστημα. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν ακριβώς τι θέλουν να κάνουν και πού θέλουν να πάνε με αποτέλεσμα οι διακοπές τους να είναι πλήρως οργανωμένες και να αξιοποιείται σε ένα καλό ποσοστό όλος ο ελεύθερός τους χρόνος. Άλλοι πάλι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα που να πάνε και τι να κάνουν που χάνονται και αφήνουν τις μέρες να περνάνε χωρίς να κάνουν τίποτα!

Είναι όλες αυτές οι απεριόριστες επιλογές που τους κάνουν να νιώθουν σαν να βρίσκονται σε κινούμενη άμμο που μέρα με τη μέρα τους βουλιάζει όλο και πιο βαθειά στην απραγία. Αυτό το περιστατικό θυμίζει λίγο το μηχανογραφικό της 3^ης λυκείου (που είναι και οι μέρες του τώρα!). Άμα αυτός που κάνει το μηχανογραφικό δεν έχει πολλά μόρια έχει λιγότερες επιλογές σχολών με αποτέλεσμα να συμβιβάζεται με την επιλογή του. Αντίθετα αν έχει πολλά μόρια τότε μπορεί είτε να βάλει τη σχολή για την οποία στόχευε εξ αρχής είτε να αιωρείται ανάμεσα σε 5 πεδία μην ξέροντας ποια σχολή να βάλει πρώτη και ποια δεύτερη! Με λίγα λόγια η ελευθερία αποφάσεων είναι καλή μόνο όταν ο άνθρωπος έχει ένα στόχο. Αν ο στόχος αχνοφαίνεται χάνεται μέσα στην ίδια του την ύπαρξη και μας αφήνει σαν καπετάνιους καταμεσής του πελάγους χωρίς πυξίδα και με ένα GPS που του έχει τελειώσει η μπαταρία. Έχεις τον χάρτη αλλά αν δεν ξέρεις που είσαι πως θα μπορέσεις να βρεις που πας;

O Carl Fredricksen (πάνω αριστερά) από την ταινία της Pixar
"Up" ήθελε να πάει στους Paradise Falls (κάτω αριστερά) κι
αυτό ήταν που τον έκανε να συνεχίσει το ταξίδι του.

Ο Santiago (πάνω δεξιά) από το μυθιστόρημα του Paulo
Coelho "Ο Αλχημιστής" ήθελε να φτάσει στις πυραμίδες της
Αιγύπτου (κάτω δεξιά) και αυτό ήταν που του έδινε δύναμη.

Το σημαντικό είναι να μάθουμε ποιοι είμαστε και μόνο τότε θα καταφέρουμε να βρούμε το δρόμο μας, το μονοπάτι που θέλουμε να ακολουθήσουμε! Έχουμε τον χάρτη με τις «επιλογές» αλλά δεν ξέρουμε πώς να φτάσουμε σε αυτές. Τα πάντα θέλουν μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος. Ξεκινώντας ένα ταξίδι φροντίζεις να είσαι έτοιμος για κάθε αναποδιά που θα μπορέσει να σου τύχει. Η ζωή όμως έχει περισσότερη έμπνευσή από εμάς με αποτέλεσμα 99,8% των περιπτώσεων πιανόμαστε απροετοίμαστοι. Και τότε είναι που πρέπει να πολεμήσουμε με την κατάσταση που έχει προκύψει. Δεν χρειαζόμαστε πολλά για εφόδια… Αρκεί μόνο να ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλουμε, τι είναι αυτό για το οποίο συνεχίζουμε να ελπίζουμε, αυτό που μας κρατάει ζωντανούς… Αυτό μπορεί να είναι μια ελπίδα, ένας άνθρωπος, ένα όνειρο ή και ένα συγκεκριμένο μέρος. Με αυτό στο μυαλό και στην καρδιά μας δεν θα χάσουμε ποτέ καμία μάχη!

Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά δεν μίλησα καθόλου για το τραγούδι αυτή τη φορά… :P  Πρόκειται για ένα εκπληκτικό τραγούδι του φινλανδικού συγκροτήματος The Rasmus το οποίο αν και δεν μιλάει γι’ αυτά που λέω, υπάρχει ένας έμμεσος συνδετικός κρίκος που τα ενώνει.

Είναι πολύ δύσκολο να βρεις πότε θα φύγεις από το λιμάνι και να ξεκινήσεις το ταξίδι σου. Μερικές φορές είναι η κατάσταση τέτοια που δεν σου αφήνει άλλα περιθώρια. Κάποια στιγμή θα καταλάβεις πως το παρόν δεν σε καλύπτει, δεν σε γεμίζει και πως θα ήθελες κάτι διαφορετικό στη ζωή σου. Φύγε από το παρόν πριν κατακτήσει το μέλλον σου και γίνει παρελθόν σου. Το παρελθόν είναι αυτό που γράφει το μέλλον και γι’ αυτό φρόντισε να προσέχεις τι αφήνεις πίσω σου! Δεν σ’ αρέσει το παρόν; Μπες στο καράβι σου, βρες ένα καλό πλήρωμα, άνοιξε τα πανιά, σάλπαρε και άφησε τον αέρα να σε πάει στο νησί των ονείρων σου!

Πρόσεχε όμως… μην αφήσεις τον άνεμο να σε πάρει από το στόχο σου! Ο άνεμος απλώς σε βοηθάει, δεν σε ελέγχει. Φτιάξε το δικό σου πλάνο και φτάσε εκεί που θες εσύ! ;-)

Καλό Ταξίδι σε όλους! Τα λέμε από τον Σεπτέμβριο…

Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini

Άρωμα διακοπών λοιπόν και συνεχίζουμε με ένα πολύ παιχνιδιάρικο τραγουδάκι το οποίο έχει διασκευαστεί πάρα πολύ από τη στιγμή που πρωτοβγήκε. Κι αυτό το «πρωτοβγήκε» μας πάει πίσω στον Ιούνιο του 1960, όταν πριν από 52 χρόνια ακριβώς ο δεκαεφτάχρονος τότε τραγουδιστής Brian Hyland έβγαλε ετούτο το κομμάτι με το οποίο κατέκτησε την πρώτη θέση του U.S. Billboard Hot 100.

Το τραγούδι μπορούμε να πούμε ότι χωρίζεται σε τρία μέρη μέσα από τα οποία ο Brian διηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού που πήγε στην παραλία φορώντας ένα μικρούλι κίτρινο πουά μπικίνι και την έπιαναν συνέχεια οι ντροπές. Στην αρχή, μόλις φόρεσε το μπικίνι ντρεπόταν να βγει από το αποδυτήριο, μετά που βγήκε ντρεπόταν να μπει στη θάλασσα και έμενε τυλιγμένη με την πετσέτα στην άμμο χαζεύοντας τους περαστικούς και τέλος, αφού πήρε τη μεγάλη απόφαση να βουτήξει και να πλατσουρίσει, ντρεπόταν να βγει από τη θάλασσα και να περπατήσει από την ακτή μέχρι την ψάθα! Κι όλα αυτά επειδή τότε το μπικίνι θεωρούταν πολύ αποκαλυπτικό και τολμηρό. Αυτό όμως που σίγουρα δεν ξέρατε είναι πως ακριβώς αυτό το τραγούδι την δεκαετία του 60 δημιούργησε τέτοιο σάλο που σταδιακά καθιέρωσε το μπικίνι στις αμερικανικές πλαζ (και σιγά-σιγά σε όλο τον κόσμο). Κι αν αναρωτιέστε πως ήρθε και στην Ελλάδα την απάντηση την έχει η Πωλίνα η οποία το 1987 το διασκεύασε και το αποθέωσε με τον τίτλο «Το Ροζ Μπικίνι»!

Αυτό που έκανε το τραγούδι τόση μεγάλη επιτυχία πιστεύω είναι οι στίχοι και το πόσο ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα του τότε αλλά και του σήμερα. Όσα χρόνια και να περάσουν οι άνθρωποι πάντα θα αισθανόμαστε μια ανασφάλεια με την εμφάνισή μας. Είτε πρόκειται για ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό του σώματός μας, είτε για τα κιλά μας, είναι για το σωματότυπο… Σίγουρα θα βρίσκουμε συνέχεια κάτι το οποίο δεν μας ευχαριστεί πάνω μας και πιστεύουμε ότι δεν μας κολακεύει. Και τον χειμώνα πες πάει στα κομμάτια, θα φορέσουμε κάνα μπουφανάκι, ε όλο και κάπως θα κρύψουμε τις ατέλειες. Το καλοκαιράκι πως θα πετάξουμε την πετσέτα και θα ξεχυθούμε στις πλαζ;

"Και το μπικίνι τέλειο κορίτσια..."

Υπάρχουν ρε παιδί μου αυτοί που πάνε με ένα αέρα στις παραλίες μου νομίζεις ότι βλέπεις μπροστά σου την Μις Υφήλιος να κατεβαίνει από τη σκάλα της ομορφιάς. Δεν τους νοιάζει τίποτα και η γνώμη κανενός. Πάνε, τα πετάνε, κάνουν το μπανάκι τους και αυτό ήταν όλο. Από την άλλη είναι και αυτοί οι οποίοι ντρέπονται για το σώμα τους και είναι λες και προσπαθούν να κρυφτούν από τον κόσμο. Κοιτάνε συνέχεια δεξιά και αριστερά προσπαθώντας να διερευνήσουν την ύπαρξη αδιάκριτων βλεμμάτων από τα γύρω άτομα, προσπαθούν πάντα να κρύβουν τα «σημεία της ντροπής» (διαφορετικά για τον εκάστοτε άνθρωπο) είτε με ρούχα είτε με την πετσέτα και μπαίνουν στη θάλασσα αμέσως για να μην τους δουν να στέκονται όρθιοι. Το ξέρω ότι αναρωτιέστε πως ξέρω τι κάνουν ακριβώς και η απάντηση είναι απλή! Ανήκω στην δεύτερη κατηγορία!

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν μέσα απ αυτό το άρθρο προσπαθώ κι εγώ να αλλάξω και να νιώσω πιο άνετος με τον εαυτό μου! Κι αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε όλοι να κάνουμε… Αν αποφασίσεις να αλλάξεις όμως πρέπει να είσαι σίγουρος ότι το κάνεις για εσένα και για να αισθανθείς εσύ καλύτερα! ;-)

La Isla Bonita

Και περνάμε σε πιο επίκαιρα κομμάτια… Μιας και έρχεται το καλοκαιράκι λέω να σας πάω μια βόλτα στο “όμορφο” νησί της Madonna από το εξίσου όμορφο (αλλά και εθιστικό) τραγούδι της La Isla Bonita. Όσα χρόνια κι αν περάσουν αυτό το τραγούδι πιστεύω θα συνεχίσει να χορεύεται και να τραγουδιέται. Ο τρομερός ρυθμός, οι έντονες λατινοαμερικάνικες επιρροές, η αισθησιακή ενορχήστρωση και η τσαχπινιά της Madonna έκαναν το τραγούδι μια διαχρονική επιτυχία που καίει καρδιές από το 1986 μέχρι σήμερα!

Κάπου διάβασα ότι οι δύο δημιουργοί του (Patrick Leonard και Bruce Gaitsch) προόριζαν αυτό το τραγούδι για τον Michael Jackson όταν ετοίμαζε τον δίσκο του “Bad”. Όταν αυτός το απόρριψε, αυτό βρήκε φωλιά στην αγκαλιά της Madonna και στο album της “True Blue”. Πρόκειται για το πρώτο τραγούδι της Madonna που περιέχει ισπανικά χαρακτηριστικά καθώς και στίχους ολόκληρους στα ισπανικά. Ωστόσο το La Isla Bonita έθεσε τα θεμέλια αυτής της “σχέσης” της τραγουδίστριας με τα ισπανικά καθώς ακολούθησαν αρκετά παραδείγματα ισπανικής/λατινοαμερικάνικης κουλτούρας κατά τη διάρκεια της καριέρας της (όπως πχ στα τραγούδια Who’s that Girl, Be Careful που το λέει σε ντουέτο με τον Ricky Martin και το Spanish Lesson).

Αν ακούσετε λοιπόν αυτό το αρκετά ερωτικό κομμάτι θα καταλάβετε ότι μιλάει για ένα φανταστικό νησί, το San Pedro το οποίο σύμφωνα με τους στίχους πρόκειται για τον πιο καυτό προορισμό για καλοκαιρινές διακοπές. Η σάμπα να παίζει παντού και πάντα, η φύση να οργιάζει, ο ήλιος να θερμαίνει την ατμόσφαιρα, ένα θαλασσινό αεράκι να σε αναζωογονεί και ισπανικά κορμιά να λικνίζονται στο ρυθμό της σάμπα. Με λίγα λόγια… επίγειος παράδεισος. Το μέρος όπου όλες οι αισθήσεις σου ικανοποιούνται και δεν θες τίποτ’ άλλο από το να σηκωθείς να χορέψεις και να μην σταματήσεις μέχρι να ματώσουν τα πόδια σου. Γιατί αυτό είναι το ιδανικό καλοκαίρι όλων… Ξεγνοιασιά, σιέστα σε μια αιώρα κάτω από τη σκιά ενός δέντρου και το βράδυ το πρόγραμμα συνεχίζεται με νυχτερινό μπάνιο και ομιλίες γύρω από τη φωτιά στην παραλία! Ζηλεύετε;

Να σας πω την αλήθεια εγώ ζήλεψα λίγο τώρα που τα γράφω… Αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι ένα καλοκαίρι μεγάλων συγκινήσεων δεν λέει τίποτα αν δεν έχεις δίπλα σου τους φίλους σου και τα άτομα τα οποία αγαπάς! Σκεφτείτε να είστε στο ομορφότερο νησί του κόσμου και να είστε μπουκάλες, σαν την καλαμιά στον κάμπο (και δεν εννοώ μόνο χωρίς σύντροφο…). Η αλήθεια είναι πως όχι απλώς δεν θα σας άρεσε αλλά θα το μισούσατε κιόλας… Και μιλάμε για το μυθικό San Pedro! Αντίθετα όμως μπορεί να τύχει να είστε σε ένα οποιοδήποτε μέρος χωρίς τουρίστες, χωρίς τη σάμπα, χωρίς τα ιδρωμένα κορμιά τριγύρω και να περάσετε αξέχαστες στιγμές μόνο και μόνο επειδή τις έχετε μοιραστεί με τους καλύτερους σας φίλους.

Τελικά μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο επίγειος παράδεισος των αισθήσεων δεν παρά μια ψευδαίσθηση. Ο πραγματικός παράδεισος είναι η παρέα μας. Είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που θέλουμε κοντά μας και που κανένα “όμορφο” νησί δεν θα μπορέσει να τους αντικαταστήσει! ;-)

The Edge of Glory

Πρόκειται αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα κομμάτια από τον δίσκο “Born This Way” κι όχι μόνο επειδή έχει το σαξόφωνο (το οποίο προσωπικά αγαπώ). Πρέπει να πω ότι από την πρώτη φορά που άκουσα το τραγούδι με έκανε να κολλήσω και να θέλω να το ακούω με τις ώρες. Ήταν τόσο διαφορετικό από τα προηγούμενα single της Lady Gaga (όπως το Bad Romance και το Alejandro) και ήταν αυτή ακριβώς η διαφορετικότητα που με ενθουσίασε.  Όλα βέβαια εξηγήθηκαν όταν έμαθα ότι ο λόγος της διαφορετικότητας ήταν οι επιρροές που είχε η Gaga από τον Bruce Springsteen. Περιττό να πω ότι δεν είχα λόγια… Αγαπάμε Bruce!

Πρόσφατα λοιπόν έτυχε να ξανακούσω το τραγούδι, μόνο που αυτή τη φορά κάθισα και έψαξα και τους στίχους. Όταν έμαθα γιατί μιλάνε οι στίχοι έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Όπως είπε και σε μια συνέντευξή της η Gaga, το τραγούδι αυτό μιλάει για τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου στη γη, λίγο πριν πεθάνει που βλέπει αναδρομικά τη ζωή του και όλες τις ξεχωριστές στιγμές που έζησε. Ουσιαστικά πρόκειται για εκείνο το περίεργο συναίσθημα που αισθάνεσαι έτοιμος να δεχτείς τον θάνατο επειδή έχεις κατακτήσεις τη ζωή. Είναι πάρα πολύ συγκινητικό άμα το καλοσκεφτείς επειδή ο άνθρωπος που θα το καταφέρει αυτό θα μπορέσει να πει ότι έζησε μια ευτυχισμένη ζωή, από την αρχή μέχρι το τέλος.

Το τραγούδι αυτό το έγραψε η Gaga σε ένα πιάνο με τον πατέρα της από δίπλα την ημέρα της κηδείας του παππού της. Αυτό το τραγούδι το εμπνεύστηκε όταν είδε τη γιαγιά της στο προσκεφάλι του παππού της λίγο πριν πεθάνει να του χαμογελάει. Ένα χαμόγελο που δεν έκρυβε αμηχανία αλλά αγάπη και χαρά που καταφέρανε να μείνουν μαζί 40 χρόνια. Εδώ που τα λέμε δεν είναι πολύ εύκολα να είσαι μαζί με έναν άνθρωπο για πολλά χρόνια πράγμα που έχει αποδειχτεί πολύ πιο δύσκολο τα τελευταία χρόνια όπου τα διαζύγια έχουν καταντήσει περισσότερα από τους γάμους!

Πάντα όμως θα υπάρχουν αυτοί οι οποίοι θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα, να νικήσουν τα προσωπικά τους θέλω και να καταφέρουν να μείνουν με τους ανθρώπους αγαπάνε μέχρι το ύστατο αντίο. Και αυτούς είναι που επιβραβεύουμε σήμερα με αυτό το άρθρο. Σε μια εποχή γεμάτη αλλαγές, που το ΕΓΩ έχει τρομερά μεγαλύτερη βαρύτητα από το ΕΜΕΙΣ ή από το ΕΣΥ, βλέπουμε ανθρώπους που βρίσκουν τη δύναμη να αγαπήσουν και να αγαπηθούν χωρίς να φοβούνται.

Όπως και να ’χει πάντως πιστεύω πως είναι απίστευτο το συναίσθημα να ξέρεις ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες και να μπορέσεις να καλωσορίσεις τον θάνατο με ένα γλυκό χαμόγελο. Είναι σαν να είσαι μια μηχανή που την προγραμματίσανε με μόνο σκοπό να κατακτήσει την κορυφή του Έβερεστ. Αν κάποια στιγμή καταφέρει να φτάσει στην ψηλότερη κορυφή του Έβερεστ, θα φωνάξει «ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ» και μετά θα πηδήξει κάτω έχοντας πετύχει τον σκοπό της, έτοιμη να γίνει χίλια μικρά κομματάκια. Η διαφορά με εμάς τους ανθρώπους βέβαια είναι ότι με τη επίτευξη ενός στόχου έρχεται ένας επόμενος πράγμα που επαναλαμβάνεται αέναα για την υπόλοιπη ζωή του. Οπότε μπορούμε να καταλάβουμε πόση ψυχική δύναμη θέλει να αδιαφορήσεις για τους νέους στόχους και να ετοιμαστείς για το τελευταίο ταξίδι.

Φτάσε στην κορυφή της ζωής σου, δόξασε την κάθε στιγμή και στο τέλος θα βγεις νικητής. Προσπάθησε να γίνεις κύριος της δική σου ζωής και να την ελέγξεις, γιατί όσο και να προσπαθήσεις τον θάνατο δεν θα τα καταφέρεις ποτέ να τον ελέγξεις! ;-)

What the Hell

Δεν ξέρω πως ακριβώς να μεταφράσω τον τίτλο για να μπορέσω να ανταποδώσω εξολοκλήρου το μήνυμα το οποίο θέλει να περάσει… Ουσιαστικά πρόκειται για ένα τρελιάρικο τραγούδι που μας λέει να κάνουμε οτιδήποτε εξίσου τρελιάρικο κάθε μέρα της ζωής μας!

Το ίδιο ακριβώς προσπαθεί να εφαρμόσει και η Avril Lavigne στε βίντεο κλιπ του τραγουδιού όπου τη βλέπουμε να κάνει διάφορα “κουλά” πραγματάκια. Το πρωί που ξυπνάει κλειδώνει τον μουσάτο boyfriend έξω από το σπίτι του, κλέβει ένα ξεχαρβαλωμένο ταξί, το οποίο το κάνει κυριολεκτικά κουδουνίστρα ξεριζώνοντας καθρέφτες και τρακάροντας το πάνω σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο – το οποίο παρεμπιπτόντως καλά το έκανε επειδή ήταν επιεικώς άθλιο!! – παίρνει μια μπλούζα από ένα μαγαζί χωρίς να πληρώσει, παίζει σε μια μικρή συναυλία και όλα αυτά με τον μουσάτο να την ακολουθεί πιστά σαν καλοαναθρεμμένο kanis terrier!!!

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς, που είμαστε ΛΟΓΙΚΟΙ άνθρωποι, δεν θα κάναμε τέτοια πράγματα εκτός αν μας απειλούσανε ή αν μαθαίναμε ότι απαγάγανε την οικογένεια μας και τους έχουνε παγιδευμένους μέσα σε ένα δίχτυ που κρέμεται πάνω από μια πισίνα με πιράγχας και κάθε ώρα το δίχτυ χαμηλώνει κατά 10 εκατοστά! Αλλά αφού τίποτα απ’ αυτά δεν πρόκειται να συμβεί μπορούμε να ηρεμίσουμε και να συνεχίσουμε την καθημερινότητά μας! Κανονικάαααααα… Βαρετάαααααα… Χωρίς αλλαγές, χωρίς ίχνος σασπένς…

Αχ μελαγχόλησα… Λοιπόν ας σκεφτούμε όλοι ότι η ζωή μας ήταν σαν μια ταινία James Bond. Πυροβολισμοί, βόμβες, καταδιώξεις, cool αυτοκίνητα, σέξι τύπισσες πάνω στο παρμπρίζ, κοσμοπολίτικα γκαλά, μαρτίνι με μια ελιά και άλλα τέτοια… Από μια μεριά δεν ζηλεύεται αυτή τη ζωή; Η τόση δράση και οι τόσες συγκινήσεις σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός! Όπως είχε πει και η Sophie Marceau ως Electra King στον James Bond στον στην ταινία “The World is not Enough”:

 «Δεν υπάρχει λόγος να ζεις, αν δεν νιώθεις ζωντανός»

Και αν θέλετε τη γνώμη μου έχει δίκιο. Καλά εντάξει δεν να γίνουμε όλοι μυστικοί πράκτορες για να μπορέσουμε να γεμίσουμε τις μέρες μας, απλώς να μπορέσουμε να αλλάξουμε λίγο την καθημερινότητά μας. Η ζωή είναι ωραία όταν ξέρεις να την εκτιμήσεις! Αν η ζωή σου είναι σαν να περπατάς πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί από το οποίο μπορείς ανά πάσα στιγμή να πέσεις τότε να είσαι σίγουρος ότι έχεις μάθει να εκτιμάς την κάθε στιγμή της κάθε μέρας της ζωής σου.

Λένε πως για να εκτιμήσει κάτι πρέπει να το χάσεις. Άμα κάθε μέρα φοβάσαι ότι μπορεί να χάσεις τη ζωή σου, πίστεψέ με, θα αρχίσεις να την εκτιμάς! Κι ακόμα και να τη χάσεις τουλάχιστον θα ξέρεις ότι την έκανες κάτι… από το να τη βλέπεις να περνάει μπροστά από τα μάτια σου!

O νεκρός Kevin Spacey στο τέλος της ταινίας

Και κλείνουμε με  τον Kevin Spacey ως Lester Burnham στην τελευταία σκηνή της ταινίας “American Beauty”, όπου και δολοφονείται και μιλάει ως αφηγητής:

«Υποθέτω θα μπορούσα να είμαι πολύ εκνευρισμένος γι αυτό που μου συνέβη. Αλλά είναι δύσκολο να είσαι εκνευρισμένος όταν υπάρχει τόση ομορφιά στον κόσμο. Κάποιες φορές νιώθω σαν να τη βλέπω όλη με μιας και είναι τόση πολλή που η καρδιά μου γεμίζει σαν μπαλόνι έτοιμο να σκάσει. Και τότε θυμάμαι να χαλαρώσω και να σταματήσω να επιμένω. Και μετά ρέει από μέσα μου σαν τη βροχή και δεν μπορώ να νιώσω τίποτα άλλο παρά ευγνωμοσύνη για κάθε στιγμή της ηλίθιας και μικρής ζωής μου. Δεν έχετε ιδέα για τι μιλάω είμαι σίγουρος… Μην ανησυχείτε. Κάποια μέρα θα καταλάβετε!»