Piano Man/My Life

Και μ’ αυτό το άρθρο κλείνει κι αυτό το αφιέρωμα γεμάτο με γλυκόπικρες στιγμές. Δυστυχώς υπάρχουν πολλά τραγούδια του Billy Joel τα οποία αξίζει να τα ξέρουμε αλλά έπρεπε να περιοριστώ σε μόλις 9. Αν μπορούμε να πούμε κάτι για τον Billy αυτό ίσως είναι πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που έμαθε να παλεύει γι’ αυτό που θέλει και αγαπάει και ποτέ του δεν το έβαλε κάτω.

Πολλοί από εμάς έχουμε όνειρα και ακόμα πιο πολλοί τα βλέπουμε να απομακρύνονται όσο τα χρόνια περνάνε. Υπάρχουν όμως και αυτοί που παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να τα κυνηγήσουν ακόμα κι αν ξέρουν πως μπορεί να φάνε τα μούτρα τους. Στο τραγούδι “Piano Man” βλέπουμε τον Billy Joel να μιλάει για μια σειρά από ανθρώπους (σερβιτόρες, υπαλλήλους, μπάρμαν κ.ά.) οι οποίοι ζούνε έχοντας πολλά ανεκπλήρωτα όνειρα στην πλάτη τους και απλώς πηγαίνουν στο πιάνο μπαρ που δουλεύει για να τον ακούνε να τραγουδάει και να ξεχνιούνται. Όλοι αυτοί ανήκουν στην πρώτη κατηγορία καθώς αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το πλοίο των ονείρων τους. Αυτό το κάνουν είτε επειδή φοβούνται πως δεν θα φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους είτε επειδή πιστεύουν πως το πλοίο μπάζει νερά και κάποια μέρα θα βουλιάζει (aka είτε δεν θα πετύχουν ποτέ το όνειρό τους είτε το όνειρό θα αποδειχτεί τελικά κάτι που δεν τους ολοκληρώνει καθόλου). Έτσι περιορίζονται σε μια σωσίβια λέμβο που θα τους σώσει στην τρικυμία και τελικά θα τους ξεβράσει σε μια ακτή και σε μια ζωή που παρόλο που δεν είναι εντελώς αυτό που θέλανε αποφασίζουν να συμβιβαστούν! Και η ζωή συνεχίζεται…

Αντίθετα, ο Billy Joel ανήκει στην άλλη κατηγορία. Ήξερε ότι ήθελε να γίνει τραγουδιστής και συνθέτης από την ηλικία των 15 και το κυνήγησε όσο δεν πήγαινε άλλο χωρίς να αφήσει κανέναν να του πει τι να κάνει. Κάτι παρόμοιο αναφέρει στιχουργικά και στο δεύτερο τραγούδι του δημοσιεύματος “My Life” όπου υποστηρίζει πως δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να επέμβει στις αποφάσεις που παίρνει για τη ζωή του ενώ προτρέπει και όλον τον υπόλοιπο κόσμο να κάνει το ίδιο και να τον αφήσει ήσυχο. Σκληρό από τη μία αλλά αληθινό από την άλλη.

Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να μπορεί να πει λίγο πριν το τέλος της ζωής του, πως τελικά αυτά που έζησε ήταν αυτά που ήθελε. Και ο μόνος τρόπος για να το πει αυτό είναι να δει αν όντως τα όνειρά του κατάφεραν να επιτευχθούν. Αν όχι τότε θα καταλήξει σαν τον John τον μπάρμαν που ήθελε να γίνει κινηματογραφικός αστέρας, σαν τον Paul που δεν θα παντρευτεί ποτέ και σαν τον Davy που εγκατέλειψε τα πάντα και έγινε ναυτικός. Όλοι αυτοί είναι χαρακτήρες που εμφανίζονται μέσα στο τραγούδι και οι οποίοι βασίζονται σε αληθινούς ανθρώπους που γνώρισε ο Billy Joel όταν έπαιζε στην αρχή της καριέρας του σε ένα πιάνο μπαρ. Το κοινό που έχουν όλοι αυτοί είναι πως ζητούσαν από τον Billy να παίξει μια γλυκιά μελωδία για να τους κάνει να ξεχαστούν ξεφεύγοντας για λίγο από τη ζωή τους, ίσα ίσα για να κάνουν μια τσάρκα στον ονειροκόσμο τους.

Αντίθετα την ίδια στιγμή ο Billy έκανε το όνειρό του πραγματικότητα ακολουθώντας αυτό που πάντα ήξερε πως τον κάνει ευτυχισμένο. Αν όλοι κάναμε αυτά που αγαπάμε τότε όχι απλώς θα άλλαζε η δική μας ζωή αλλά και η ζωή όλων των άλλων γύρω μας! Αυτό ο κύριος Joel το γνώριζε και έγινε ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς της Αμερικής αλλά και του κόσμου. Σε κάθε του συναυλία αποφασίζει να κλείσει με το “Piano Man” και γι’ αυτό κι εμείς θα κλείσουμε με αυτό το εξαίρετο κομμάτι που μας θυμίζει πόσο δύσκολο αλλά και ταυτόχρονα πόσο εύκολο είναι να είσαι ευτυχισμένος! ;-)

Sleeping With The Television On

Ο Billy Joel εκτός από πολύ καλός τραγουδιστής θεωρείται ακόμα πιο καλός συνθέτης. Όλα του τα τραγούδια τα έχει γράψει ο ίδιος και γι’ αυτό είναι και αρκετά επικριτικός με τη δουλειά του. Έχει παραδεχτεί πως υπάρχουν δουλειές που δεν του άρεσαν καθόλου και δεν είναι τόσο δυνατές σε σχέση με άλλες. Στον 7^ο του δίσκο λοιπόν μπορούμε να πούμε πως έκανε μια απόπειρα να αλλάξει το στιλ του και να το προσαρμόσει πιο πολύ στο rock n’ roll μετά από πιέσεις της δισκογραφικής του. Το αποτέλεσμα ήταν ο δίσκος “Glass Houses”. Θα περιμένατε να αναφερθώ σε γνωστά τραγούδια του δίσκου όπως το “It’s Still Rock n’ Roll to me” ή το “You May Be Right”. Αντ’ αυτού διάλεξα ένα όχι τόσο γνωστό που όμως δεν υστερεί σε τίποτα από τα υπόλοιπα.

Όπως μαρτυράει και ο τίτλος πρόκειται για κάποιον άνθρωπο που “κοιμάται με την τηλεόραση ανοιχτή”. Σύμφωνα με τους στίχους λοιπόν αυτός ο άνθρωπος είναι η Diane η οποία συνεχώς αρνείται τα καλέσματα των άλλων αντρών κι αυτό επειδή περιμένει να βρει τον Κύριο Τέλειο. Όταν ένα αγόρι προσπαθεί να πλησιάσει ένα κορίτσι σαν την Diane, τότε αυτή αρχίζει να σκέφτεται από μέσα της τι θα ήταν σωστό να κάνει. Να δοκιμάσει να κάνει κάτι με αυτόν τον άγνωστο ή να συνεχίσει να αντιστέκεται μέχρι να έρθει «αυτός που περιμένει» (που όμως θα είναι από τ΄ αστέρια). Μετά από πολύ σκέψη (κάνα πεντάλεπτο) αποφασίζει να ρίξει πάγο στον τυπά που της την πέφτει και να συνεχίσει τη δουλειά της αμέριμνη. Κι εδώ μπαίνει ο Billy Joel και της τα χώνει.

Αν σκεφτούμε πως το φλερτ είναι σαν το ζάπινγκ τότε στην προκειμένη περίπτωση το τηλεκοντρόλ βρίσκεται στο χέρι της γυναίκας. Αλλάξει συνέχεια κανάλια χωρίς να βλέπει τίποτα ενώ ψάχνει αυτό που θα της τραβήξει αρκετά το ενδιαφέρον ώστε να προσηλωθεί 100%. Δυστυχώς όμως ένα preview δεν μπορεί να είναι ένα τόσο αντιπροσωπευτικό δείγμα της “εκπομπής” που παρακολουθεί με αποτέλεσμα να χάνει όλη τη δράση και την ένταση που θα μπορούσε να βιώσει αν καθόταν να την παρακολουθήσει ολόκληρη. Από την άλλη μπορεί ένα φαντασμαγορικό δείγμα να καταλήξει να την απογοητεύσει οικτρά αποδεικνύοντας πως δεν είναι λίγες οι φορές που ένα καλό “μάρκετινγκ” ξεγελάει και τους καλύτερους παίχτες!

Δυστυχώς όλοι οι άνθρωποι βαριόμαστε να δώσουμε πολύ χρόνο για να γνωρίσουμε κάποιον κι αυτό επειδή δεν περισσεύει ούτε σε εμάς. Θέλουμε όλα να γίνονται γρήγορα και εδώ-και-τώρα πράγμα που μας οδηγεί σε συχνές αποτυχίες και μάλιστα απανωτές. Αντίθετα επειδή καμιά φορά, πάνω στο ζάπινγκ, πέφτουμε σε επανάληψη προτιμούμε να δούμε ξανά το ίδιο έργο ακόμα κι αν ξέρουμε πως θα καταλήξει. Κι αυτό συμβαίνει επειδή δεν μας αρέσει να παίζουμε στα τυφλά!

Ας δώσουμε σε έναν άνθρωπο την ευκαιρία να έρθει κοντά μας ακόμα κι αν τελικά αποδειχτεί λάθος. Ας αφήσουμε μια εκπομπή να παίζει από την αρχή μέχρι το τέλος. Μια ολοκληρωμένη γνώμη τουλάχιστον δεν θα μας αφήσει κανένα κενό μέσα μας! Και στην τελική και μαλακία να αποδειχτεί η εκπομπή, το τηλεκοντρόλ το έχουμε στο χέρι μας και πάμε γι’ άλλα! ;-)

Vienna

Και μ’ αυτό το τραγούδι κλείνουμε τον δίσκο “The Stranger” και μάλιστα με το τραγούδι “Vienna” που είναι ένα από τα πιο προσωπικά και αγαπημένα τραγούδια του ίδιου του Billy Joel. Η “Βιέννη” όπως είναι λογικό χρησιμοποιείται ως μεταφορά, η οποία όμως δημιουργήθηκε μέσα στο μυαλό του 24χρονου Billy όταν πήγε στη Βιέννη για να επισκεφτεί τον πατέρα του που είχε να τον δει από τότε που ήταν 8 χρονών!

Σύμφωνα με μια συνέντευξη που είχε δώσει στην New York Times είχε αναφέρει πως γι’ αυτόν η Βιέννη είναι μια παρομοίωση για τη ζωή. Όταν πήγε στη Βιέννη για να δει τον πατέρα του ο Billy είδε τυχαία μια ηλικιωμένη κυρία στον δρόμο να σκουπίζει. Αυτό που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως αυτή η γυναίκα παρά τα 90 της χρόνια συνέχιζε να προσπαθεί και να κάνει κάτι για να αισθάνεται ζωντανή και πως κάνει κάτι χρήσιμο. Και τότε αμέσως του ήρθε στο μυαλό ο πιο βασικός στίχος του τραγουδιού…

“Vienna waits for you...”

Έχουμε μπροστά μας μια ζωή χωρισμένη σε χρόνια, μήνες, μέρες και ώρες. Κάθε ώρα, μέρα, μήνας και χρόνος που περνάει είναι μοναδικός και δεν γυρίζει πίσω. Αυτό που λένε όλοι είναι πως καλά θα κάνεις να ζήσεις τα μαθητικά σου και τα φοιτητικά σου χρόνια έντονα για να κατασταλάξεις και να ηρεμήσεις μετά κάνοντας μια δουλίτσα για να εξασφαλίσεις τα λεφτά για να πιάσεις ένα διαμερισματάκι και να χωρέσεις εκεί μια οικογένεια. Το θέμα είναι όμως να μπορέσεις να δώσεις νόημα σε όλη σου τη ζωή και όχι απλώς στα πρώτα παιδικά βήματα. Όπως αναγνωρίζει και ο Billy Joel, στην Αμερική και σε άλλα κράτη οι ηλικιωμένοι αντιμετωπίζονται σαν αόρατοι καθώς τους κλείνουν σε γηροκομεία αφήνοντας τους στη μοναξιά τους. Αντίθετα όμως στη Βιέννη εκείνη η γιαγιά εξακολουθούσε να κάνει κάτι για να συνεχίσει να νιώθει ζωντανή, παρόλο που πρόκειται για κάτι τόσο απλό όπως το να σκουπίζει τον δρόμο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι τα παρατάνε μετά τα 40 και αφοσιώνονται σε μια ζωή στα δεσμά της οποίας έχουν παγιδευτεί. Και τότε είναι που βλέπουν τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια να περνάνε χωρίς να κάνουν κάτι ουσιαστικό για τους εαυτούς τους. Έτσι είναι η ζωή και αυτό είναι πολύ λογικό να συμβαίνει. Το θέμα είναι όμως να μην παραιτηθείς ποτέ από τη ζωή. Ένας χρόνος όταν είσαι 20 χρονών και όταν είσαι 60 χρονών έχει ακριβώς τις ίδιες μέρες (αρκεί να μην πέσεις σε δίσεκτο). Αν υπάρχει κάτι που αγαπάς και θέλεις να το κάνεις τότε γιατί να μην το κάνεις και όταν γίνεις 60;

Η “Βιέννη” θα είναι εκεί και θα περιμένει μέχρι λίγο πριν το τέλος. Μην πάψεις ούτε στιγμή να ελπίζεις και να προσπαθείς για κάτι καλύτερο στη ζωή σου. Όπως λένε και οι στίχοι:

“Δεν ξέρεις πως μόνο οι χαζοί είναι ικανοποιημένοι;”

Αν υπάρχει κάτι που θέλεις να κάνεις και σε γεμίζει τότε κάντο. Δεν έχει σημασία πότε… Τώρα; Σε 5 χρόνια; Σε 20 χρόνια; Σε 60 χρόνια; Απλώς κάντο έστω μια τελευταία φορά… ;-)

Only The Good Die Young

Συνεχίζουμε με τον δίσκο “The Stranger” και περνάμε σε ένα αρκετά… αμαρτωλό τραγούδι. Ο τίτλος του μπορεί να μεταφραστεί ως «Μόνο οι καλοί πεθαίνουν νέοι» ή σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση «Αμαρτήστε, δίνει ζωή». Ουσιαστικά ο Billy Joel έγραψε αυτό το τραγούδι βασισμένος σε μια πραγματική εμπειρία με μια κοπέλα η οποία δεν ήθελε να συνευρεθεί μαζί του ερωτικώς επειδή ήταν καθολική και σύμφωνα με την καθολική εκκλησία το προγαμιαίο σεξ είναι αμαρτία.

Γενικά ζούμε σε μια αρκετά ασφυκτική κοινωνία. Μας λένε όλοι να κάνουμε το σωστό και να πηγαίνουμε πάντα σύμφωνα με άγραφους και έγγραφους κανόνες. Βάζουμε οι ίδιοι στη ζωή μας “πρέπει” που μας αγχώνουν και γεμίζουμε το μυαλό μας με πράγματα που έχουμε να κάνουμε και με άλλα που θα ήταν πρέπον να αποφύγουμε! Αν ο κανόνας είναι του στυλ «φίλε δεν μπορείς να σκοτώσεις τον διπλανό σου επειδή θα πας στη στενή», τότε συμμορφώνεσαι χωρίς πολλά-πολλά μιας και το Σύνταγμα το λέει ξεκάθαρα. Αν όμως ο κανόνες λέει «μην κάνεις σεξ, είσαι μικρή ακόμα» τότε τι κάνεις; Όχι το λέω γνωρίζοντας πως το Σύνταγμα δεν προβλέπει κάτι (εκτός βέβαια αν προσβάλεις τη δημοσία αιδώ).

Μιας όμως και αναφερθήκαμε στο σεξ, ας το αναλύσουμε περαιτέρω. Συγκεκριμένα το σεξ είναι σαν το να βάζεις το δάχτυλό στη μύτη σου. Όλοι το κάνουν ιδιωτικά αλλά δεν το λένε ποτέ! (εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις – και στα δύο). Ο λόγος για τον οποίο έχει γίνει τόσο taboo το θέμα της σεξουαλικής συνεύρεσης είναι κυρίως οι χριστιανικές απόψεις σύμφωνα με τις οποίες το σεξ εκτός γάμου θεωρείται πορνεία. Ο Απόστολος Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους Επιστολή όπου αναφέρει πως για να αποφευχθεί η πορνεία πρέπει κάθε γυναίκα να έχει έναν άντρα και κάθε άντρας να έχει μία γυναίκα. Άρα μόνο εαν ένα ετεροφυλικό ζευγάρι ενωθεί με τα ιερά δεσμά του γάμου μπορεί να υπάρξει σεξουαλική επαφή. Κάτι τέτοια άκουγε και η Virginia και έκανε κράτη!

Το  2003 η Barbara Streisand  στην  προσπάθειά  της  να απο-
κρύψει φωτογραφίες της βίλας της στο  Μαλιμπού (πάνω) κα-
τέληξε να  δημιουργήσει μεγαλύτερο  σάλο κάνοντας τα μέσα
ενημέρωσης και τα website να ποστάρουν συνέχεια φωτογρα-
φίες της βίλας της. Από κει πήρε το όνομά του και το φαινο-
μενο.

Ποια είναι η Virginia; Πρόκειται για μια κοπέλα που άρεσε στον Billy Joel στο γυμνάσιο και ενώ αυτός της εξέφραζε τα συναισθήματά του, αυτή τον απέρριπτε λόγω του θρησκόληπτου περιβάλλοντος από το οποίο προερχόταν. Χρόνια μετά ο Billy εμπνευσμένος απ’ αυτό το γεγονός αποφάσισε να εκφράσει τα εσώψυχά του μέσα από στίχους που όσο και αν δεν το περίμενε, προκάλεσαν σούσουρο! Ανέφερε συγκεκριμένα πως θα προτιμούσε να μην πάει στον παράδεισο και να μείνει να κάνει παρέα με τους αμαρτωλούς κι αυτό γιατί η παρέα με τους αμαρτωλούς έχει πιο πολύ πλάκα απ’ ότι με τους αγίους. Και αμέσως ξεχύθηκαν οι χριστιανοί στους δρόμους και με την κατηγορία του «Αντιχριστιανικού» απαγόρευαν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς να παίζουν το κομμάτι. Περιττό να σας πω πως με το που το απαγόρευσαν οι πωλήσεις ανέβηκαν κατακόρυφα οδηγώντας το single στις πρώτες θέσεις των charts. Αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε πολύ αργότερα ως το “Φαινόμενο Streisand”. Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται όταν κάποιος στην προσπάθειά του να αποκρύψει ή να απαγορεύσει κάτι καταλήγει να το δημοσιοποιήσει και να το κάνει πιο γνωστό. (Ένα ελληνικό παράδειγμα είναι η σειρά “Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;” που με το που την έκοψε το Mega μετά το 6^ο επεισόδιο κατέληξε να θεωρηθεί μια από τις καλύτερες και πιο κωμικές σειρές της ελληνικής τηλεόρασης). Είναι ουσιαστικά μια αντίδραση που έχει η κοινωνία απέναντι σε κάθε τι που απαγορεύεις στον κόσμο (κάτι ήξερε και ο Καποδίστριας με την πατάτα!)

Τέτοιες αντιδράσεις έχουν πλέον και οι νέοι στο θέμα του σεξ. Αν ένας γονέας απαγορεύσει στο παιδί του να κάνει σεξ τότε το παιδί μπορεί είτε από αντίδραση είτε από αυξημένη περιέργεια να ενδώσει στο ερωτικό κάλεσμα κάποιου άλλου ανθρώπου. Η απαγόρευση συνήθως επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα και γι’ αυτό δεν τη θεωρώ και την καλύτερη λύση. Δώσε στον άλλον τη γνώση για να μπορεί να ξέρει τι θέλει να κάνει και πότε θέλει να το κάνει. Αλλιώς μπορεί ασυναίσθητα να παίρνει αποφάσεις απλώς και μόνο για να φαίνεται ότι τις παίρνει… ;-)

Movin' Out (Anthony's Song)

Και περνάμε ίσως στον δίσκο που εκτίναξε την καριέρα του Billy Joel στον αέρα. Κριτικοί και κόσμος λάτρεψαν τον πέμπτο του δίσκο με τίτλο “The Stranger” κάνοντας τον τον πρώτο του σε πωλήσεις (χωρίς τα άλμπουμ-συλλογές) ενώ το περιοδικό Rolling Stones του έδωσε τη θέση νούμερο 70 ανάμεσα στα “500 μεγαλύτερα μουσικά άλμπουμ όλων των εποχών”. Για όλους αυτούς τους λόγους, αλλά κυρίως λόγω προσωπικής επιλογής, θα ασχοληθούμε αρκετά με αυτόν τον δίσκο σ’ αυτό και στα επόμενα 2 άρθρα. Ξεκινάμε με το “Movin’ Out” ή αλλιώς “Anthony’s Song”!

Μέσα από αυτό το τραγούδι ο Billy Joel θέλει να πει την δική του άποψη για όλους αυτούς τους ανθρώπους της εργατικής και μικροαστικής τάξης που δουλεύουν ώρες ατελείωτες για να μπορέσουν να δείξουν στον κόσμο ότι έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν μια άνετη ζωή. Οι στίχοι αναφέρονται συγκεκριμένα σε ανθρώπους που κάνουν απλές δουλειές όπως μανάβης και μαζεύουν χρήματα κάνοντας μια δεύτερη ή και τρίτη δουλειά με σκοπό να τα ξοδέψουν στο να αγοράσουν ένα σπίτι σε σικάτη περιοχή ή στο να ανταλλάξουν το αυτοκίνητό τους με ένα καλύτερο. Κανείς δε λέει πως είναι κακό να θέλεις λίγη πολυτέλεια στη ζωή σου. Αλλά το να δουλεύεις υπερωρίες μόνο και μόνο για να μπορείς να πουλήσεις μούρη επειδή έχεις καλύτερο σπίτι ή πιο γρήγορο αυτοκίνητο δεν θα έλεγα πως αξίζει.

Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο Billy Joel μέσα από τους στίχους, με το να δουλεύει κάποιος τόσο πολύ για να μπορέσει να εξασφαλίσει όλα αυτά τα αγαθά για τον αυτό του, θα καταλήξει στο τέλος να μην τα χαρεί. Πως λέει ο λαός «η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη»; Κάτι τέτοιο. Τι να το κάνεις το τεράστιο σπίτι αν για να το αποκτήσεις φτάσεις να πάθεις καρδιακό; Πώς να το οδηγήσεις το αυτοκίνητο αν για να το αποκτήσεις φτάσεις να πάθεις λουμπάγκο;

Υπάρχουν άνθρωποι που όντως θέλουν λίγη πολυτέλεια στη ζωή τους κι αυτό γιατί μπορεί η αγορά ενός συγκεκριμένου σπιτιού αποτελούσε γι’ αυτούς όνειρο ζωής (π.χ. το σπίτι στα προάστια, το διώροφο στο Ψυχικό και το εξοχικό στη Σαντορίνη). Μόλις όμως επιτευχθεί ένας στόχος τότε εμφανίζεται ο άλλος, ο οποίος σταδιακά θα πάρει τη μορφή ανάγκης με αποτέλεσμα το “παιχνίδι” να μη σταματάει ποτέ. Αυτό από την μία είναι καλό επειδή πάντα θα έχουμε κάτι να μας παρακινεί αλλά από την άλλη δεν μας επιτρέπει να χαιρόμαστε αυτά που έχουμε ήδη καταφέρει. Πολλά πράγματα στη ζωή μας τα θεωρούμε δεδομένα και τα ξεχνάμε ενώ επικεντρωνόμαστε σε άλλα που πιστεύουμε πως μας λείπουν και τα χρειαζόμαστε. Αυτά είναι οι πολύ γνωστές σε όλους μας «πλασματικές ανάγκες».

Αν μια ανάγκη μας είναι πραγματική, τότε δεν θα χρειαζόταν να δείξουμε στον κόσμο ότι καταφέραμε να την καλύψαμε. Κάτι δηλαδή που κάνουν όλοι όσοι πεθαίνουν στη δουλειά μόνο και μόνο για να αποδείξουν στο γείτονα ότι έχουν περισσότερα καλούδια απ’ αυτόν. Κάτι παρόμοιο δηλαδή που κάνουν οι Έλληνες σήμερα με τα κινητά. Με το που βγήκαν αυτά τα κινητά αφής iPhone της Apple και έγινε ο πανικός, όλοι, κουτσοί, στραβοί, κουλοί έσπευσαν να το αγοράσουν (ακόμα κι αν χωρίς αυτό αντέχουν να ζήσουν). Το αστείο συνεχίζεται με το γεγονός ότι ενώ όλοι έχουν καταφέρει να αγοράσουν ένα κινητό τηλέφωνο 500 και 600 € λίγοι είναι αυτοί οι οποίοι έχουν κάρτα για να μπορέσουν να μιλήσουν! ;-)

Los Angelenos / New York State of Mind

Ο επόμενος μουσικός συνδυασμός νομίζω πως καταλαβαίνετε πόσο αντιθετικός είναι. Μιλάμε για δύο από τις πιο μεγάλες και πιο γνωστές πόλεις στις ΗΠΑ και οι οποίες έχουν ταυτιστεί με εντελώς διαφορετικά πράγματα. Από τη μία έχουμε το Λος Άντζελες με το Hollywood και από την άλλη μεριά της ηπείρου έχουμε τη Νέα Υόρκη με το Μπρόντγουεϊ. Δύση και ανατολή, Ειρηνικός και Ατλαντικός, κινηματογράφος και θέατρο… Όσο να πεις δεν είναι λίγα αυτά που χωρίζουν αυτές τις δύο πόλεις.

Όταν ο Billy Joel πήγε στο Λος Άντζελες το 1973 περίμενε να κάνει μια καινούρια αρχή ύστερα από μια άσχημη συνεργασία που είχε με την πρώτη του δισκογραφική εταιρία. Έζησε εκεί για 3 χρόνια και έβγαλε τον δεύτερο δίσκο του “Streetlife Serenade”. Αν τον ρωτάγατε τότε θα σας απαντούσε μάλλον πως είναι ενθουσιασμένος με αυτή την καινούρια ζωή που ανοίγεται μπροστά του και πως δε βλέπει τη στιγμή που θα βγάλει τον δεύτερο του δίσκο. Ωστόσο 3 χρόνια μετά τον βλέπουμε απογοητευμένο από το Hollywood και όλη αυτή τη ζωή των ανθρώπων της δυτικής ακτής με αποτέλεσμα να πάρει το πρώτο αεροπλάνο και να επιστρέψει στα γνωστά του λημέρια, στη Νέα Υόρκη.

Βλέποντας προσεκτικά τους στίχους του τραγουδιού “Los Angelenos” θα καταλάβουμε πόσο επικριτικός ήταν με τους κατοίκους του Λος Άντζελες. Άλλοτε επικαλείται στερεότυπα όπως μικροαστικές κυρίες μέσα σε σπορ αυτοκίνητα και είτε σέξι μαθητριούλες και άλλοτε κάνει αναφορές στην καταγωγή των ανθρώπων αυτών (μιας και οι περισσότεροι είναι λατινοαμερικάνοι και έχουν ισπανικά ονόματα). Εκεί που καταλήγει ωστόσο για τους κατοίκους του Λος Άντζελες είναι πως τους θεωρεί “κενούς”, επιφανειακούς και πως με ό,τι κάνουν προσπαθούν απλώς να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο. Πολλές μπιχτές και καρφιά σε ένα μόνο τραγούδι… Η αλήθεια να λέγεται.

Από την άλλη όμως έρχεται η Νέα Υόρκη. Έπειτα από τρία χρόνια τον Λος Άντζελες (για τα οποία σήμερα μετανιώνει) παίρνει τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στις ρίζες του. Έτσι το 1976 βγάζει τον καινούριο του δίσκο με τίτλο “Turnstiles” (που ουσιαστικά είναι οι περιστροφικές πόρτες). Μέσα από μια σειρά από τραγούδια [“New York State of Mind”, “Say Goodbye to Hollywood” και “Miami 2017 (Seen the Lights Go Out on Broadway)”] εκδηλώνει την αγάπη του για την ανατολική ακτή και τη χαρά του που επέστεψε έπειτα από μια περιπέτεια που ο ίδιος θεωρεί αποτυχημένη. Οι άνθρωποι σήμερα δεν έχουν αλλάξει και εξακολουθούν να είναι επικριτικοί. Παρόλα αυτά βγάζω το καπέλο στον Billy Joel γιατί αυτός τουλάχιστον δοκίμασε να δει πως είναι η ζωή αλλού και έπειτα αποφάσισε ότι δεν του ταιριάζει.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε να δοκιμάσουμε πως είναι το άγνωστο. Δοκιμάζοντας μαζεύουμε εμπειρίες και γνώση που μέσα από τη θεωρία δεν πρόκειται ποτέ να τη λάβουμε. Μέσα από την πράξη θα μπορέσουμε να μάθουμε τα όρια μας με σκοπό να προχωρήσουμε παρακάτω. Και ακόμα κι αν κάνουμε λάθος επιλογή τουλάχιστον πλέον θα ξέρουμε κάτι παραπάνω για τον εαυτό μας. Στη ζωή δεν υπάρχουν αποτυχίες. Αν βλέπουμε τα πάντα σαν “εμπειρίες” τότε θα συνειδητοποιήσουμε πως όλα αυτά είναι που μας κάνανε αυτούς που είμαστε σήμερα!

Η ζωή είναι σαν μια περιστρεφόμενη πόρτα. Μπαίνεις, κάνεις βόλτες, βγαίνεις από όποια μεριά θέλεις, μαζεύεις γνώση μέσα από εμπειρίες και στο τέλος καταλήγεις εκεί απ’ όπου ξεκίνησες έχοντας πλέον πλήρη συνείδηση για το τι θέλεις να κάνεις. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να μπεις… Τα πάντα στη ζωή είναι η αρχή, το πρώτο βήμα, το πρώτο ταξίδι. Αν γίνει αυτό τότε όλα τα άλλα είναι απλώς ντόμινο! ;-)

Everybody Loves You Now

Κάθε μουσικός που θέλει να κάνει επαγγελματική καριέρα ονειρεύεται τη μέρα που ο κόσμος θα ξέρει το όνομα του και τη μουσική του. Κάτι παρόμοιο σχολιάζει κι ο Billy Joel μέσα από το “Everybody Loves You Now” που περιλαμβάνεται στον πρώτο του δίσκο που έβγαλε το 1971. Ο ίδιος δεν πιστεύει πως είναι από τα καλύτερα δείγματα δουλειάς του και ίσως γι’ αυτό ο δίσκος δεν έγινε την εποχή του ιδιαίτερα γνωστός. Παρόλα αυτά το τραγούδι είναι εξαιρετικό και αναφέρει με πολύ μεγάλη ακρίβεια το πώς μπορεί να σε διαβρώσει η δόξα και η φήμη, ειδικά αν δεν είσαι προετοιμασμένος.

Όταν κάποιος καταφέρει να γίνει διάσημος τότε αρχίζει ένα τρομερά μεγάλο σούσουρο γύρω από το όνομά του. Άλλοι τον κατακρίνουν, άλλοι τον λατρεύουν και άλλοι υποκρίνονται είτε πως τον κατακρίνουν και τον λατρεύουν απλώς και μόνο για να επωφεληθούν από τη φήμη του. Και ξαφνικά από κει που δεν ήξεραν ούτε καν το όνομά του τώρα όλοι τρέχουν από πίσω του για μια φωτογραφία. Και το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι: μπορεί άραγε να αναγνωρίσει μέσα σε όλη αυτή την έκρηξη αγάπης ποιος τον αγαπάει πραγματικά ή όχι;

Αν μιλάμε για κάποιον όχι τόσο προπονημένο στη δόξα και στη φήμη τότε ίσως και να υποκύψει και στις σειρήνες και να καταλήξει να χαθεί από τους ανθρώπους που τον αγαπάνε πραγματικά ενώ να καταλήξει με θεωρεί φίλους του κάποιους που έχουν ερωτευτεί τη φήμη του. Το να μπορέσει να καταλάβει την αλήθεια δεν είναι ποτέ εύκολο, κι αυτό γιατί όταν ένας άνθρωπος θέλει να είναι αγαπητός σε όλους από ένα σημείο και μετά χάνει τη μπάλα και καταλήγει να κάνει οτιδήποτε απλώς και μόνο για να αρέσει. Δεν πρόκειται τόσο για δείγμα μικρής αυτοεκτίμησης όσο για προσπάθεια να μη χάσει κανέναν από τη ζωή του.

Δυστυχώς όμως δεν μπορεί να κουβαλήσει 6 άτομα σε ένα ποδήλατο. Κάποια στιγμή πρέπει να επιλέξει συνεπιβάτες και τότε είναι που πρέπει να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Ποιος μένει και ποιος φεύγει… Αν μιλάμε για την εποχή του σήμερα συνήθως αυτοί που μένουν είναι τα “φιλαράκια” που θα τον προωθήσουν παρακάτω και που θα του “κλείσουν” ραντεβουδάκια για να γίνει ακόμα πιο μεγάλη φίρμα. Αντίθετα αυτοί που βλέπουν την πόρτα να κλείνει είναι η οικογένεια (την οποία συνήθως τη θυμάται στις γιορτές ή στα γενέθλια), οι παλιοί φίλοι που δεν είναι εξίσου διάσημοι και οι πρώην. Με λίγα λόγια ρίχνει μαύρη πέτρα στο παρελθόν στην προσπάθεια να χτίσει ένα μέλλον στρωμένο με ροδοπέταλα!

Αν παίζαμε σε ταινία του Hollywood το μεγάλο φινάλε θα έβρισκε τον πρωταγωνιστή «αστέρα» μας να τα χάνει όλα και να φτάνει πάλι στο μηδέν και να βλέπει πως όλοι οι τωρινοί του φίλοι δεν ήταν τίποτ’ άλλο από κοράκια που εν μέρει τρέφονταν από τη φήμη του επειδή θεωρούσαν πως δεν θα μπορούσαν να τα καταφέρουν μόνοι τους. Το αποτέλεσμα; Θα γυρνούσε μετανιωμένος στα παλιά του λημέρια ελπίζοντας να ανοίξει κάποια πόρτα που ο ίδιος κάποτε επέλεξε να κλείσει φεύγοντας. Η ζωή όμως δεν είναι ταινία, και τότε μπορεί ο φίλος μας να μην μάθει ποτέ ποιοι τον αγάπησαν πραγματικά και ποιοι αγάπησαν τη δόξα του.

Το μόνο που μπορούμε λοιπόν να ευχηθούμε στον μελλοντικό μας διάσημο είναι να μην ξεχάσει ποτέ ποιος είναι και πως έφτασε μέχρι εκεί που έφτασε. Όσο αυτάρκης κι αν είναι σίγουρα θα μπορέσει να θυμηθεί από σκόρπιες στιγμές πως είναι να σε βοηθάει κάποιος επειδή νοιάζεται για σένα ουσιαστικά και πως είναι να σε βοηθάει με σκοπό να του ξεπληρώσεις τη βοήθεια μελλοντικά! Καλοσκεφτείτε το… ;-)

Billy Joel's Lives

"Billy Joel - My Lives" πρόκειται για μια συλλογή από

4 CD που περιλαμβάνει πολλά γνωστά hit του καλλιτέχνη

και αρκετά κομμάτια που δεν βγήκαν ποτέ σε CD.

Το εξώφυλλο του CD το ζωγράφησε ή, τότε, 7χρονη κόρη

του Billy Joel, Alexa.

Όπως κάθε χρόνο, ο Σεπτέμβρης είναι παραδοσιακά ο μήνας των αφιερωμάτων. Ξεκινήσαμε με τα τραγούδια της Disney πρόπερσι, ακολούθησαν οι Queen πέρσι και φέτος έχω τη χαρά να σας μεταφέρω στον κόσμο του Billy Joel. Επειδή είναι πολύ πιθανό κάποιοι να μην τον ξέρουν θα κάνω μια μικρή εισαγωγή μέσα απ’ αυτό το άρθρο έτσι… to know us better!

Ο William Martin Joel γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη στην πολιτεία της Νέας Υόρκης από Εβραίους γονείς και οι ρίζες του είναι από Γερμανία (ο πατέρας) και από Αγγλία (η μητέρα). Μετανάστευσαν στην Αμερική και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο Hicksville στο Long Island. Οι γονείς του ωστόσο χωρίζουν όταν ο Billy ήταν μόλις 10 και εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Βιέννη ενώ αυτός έμεινε πίσω προσπαθώντας να βοηθήσει τη μητέρα του για να τα βγάλουν πέρα. Η ζωή του αρκετά δύσκολη απ’ όποια πλευρά κι αν την δεις. Λόγω νταΐδων στο σχολείο αναγκάστηκε να μάθει μποξ για να μπορέσει να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Η αγάπη του όμως για την μουσική ήταν πιο ισχυρή με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει το σχολείο για να κυνηγήσει μια μουσική καριέρα. Όπως έλεγε κι ο ίδιος χαρακτηριστικά «Αφού δεν μπορώ να πάω στο Πανεπιστήμιο Columbia, θα πάω στη Δισκογραφική Columbia» και αυτό συγκεκριμένα είναι ένας στόχος που όντος πέτυχε!

Μέχρι να φτάσει εκεί βέβαια έπρεπε να περάσει από πολλά κύματα. Συμμετείχε σε αρκετά συγκροτήματα όπως: οι “Echoes” (με τους οποίους ερμήνευε μόνο επανεκτελέσεις από κομμάτια του British Invasion), οι “Hassles” (που είχαν υπογράψει συμβόλαιο με τη United Artists Records) και οι “Attila” (που είναι ένα duo του Billy Joel και του ντράμερ των Hassles). Προσωπικοί λόγοι οδήγησαν το duo στη διάλυση (συγκεκριμένα, ο Billy τα έφτιαξε με την γυναίκα του φίλου του, και αργότερα την παντρεύτηκε)  και τον Billy Joel στο να υπογράψει συμβόλαιο για solo album. Το πρώτο του άλμπουμ ωστόσο δεν είχε επιτυχία κι αυτό λόγω τεχνικών σφαλμάτων της εταιρίας. Μετά απ’ αυτήν την εμπειρία ο Billy Joel είπε αντίο στη Νέα Υόρκη και ταξίδεψε στο Λος Άντζελες όπου και έπαιζε σε ένα piano bar με το όνομα Bill Martin. Το ένα γεγονός έφερε το άλλο και εν τέλει το 1972 υπόγραψε συμβόλαιο με την Columbia κάνοντας το όνειρό του πραγματικότητα. Παρόλα αυτά όμως τα χρόνια στο Λος Άντζελες, όπως λέει ο ίδιος, είναι αυτά για τα οποία μετανιώνει περισσότερο.

 

Αυτή ήταν η αρχή και σιγά-σιγά άρχισαν να έρχονται τα βραβεία, τα Νούμερο 1 hit, οι περιοδείες και ό,τι άλλο μπορεί να ονειρευτεί κάθε άνθρωπος που θέλει να κάνει μουσική καριέρα. Αλλά αυτό που πάντα θα σε χαρακτηρίζει είναι αυτά τα δύσκολα πρώτα βήματα, κι αυτό γιατί κάθε μεγάλος καλλιτέχνης εμνέεται από τα προσωπικά του βιώματα για να δημιουργήσει. Αν κρίνουμε λοιπόν από τη ζωή του Billy Joel, θα λέγαμε ότι έχει να πει αρκετά πράγματα μέσα από τη μουσική του. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ θέλω πάρα πολύ να ακούσω…! ;-)

Για να πάρουμε μια γεύση του αφιερώματος ας δούμε σε ποια τραγούδια θα αναφερθούμε:

1)   Everybody Loves You Now

“Cold Spring Harbor” [1971]

2)   Los Angelenos / New York State of Mind

“Streetlife Serenade” [1974] / “Turnstiles” [1976]

3)   Movin’ Out (Anthony’s Song)

“The Stranger” [1977]

4)   Only The Good Die Young

“The Stranger” [1977]

5)   Vienna

“The Stranger” [1977]

6)   Sleeping With The Television On

“Glass Houses” [1980]

7)   Piano Man / My Life

“Piano Man” [1973] / “52^nd Street” [1978]