Movin' Out (Anthony's Song)

Και περνάμε ίσως στον δίσκο που εκτίναξε την καριέρα του Billy Joel στον αέρα. Κριτικοί και κόσμος λάτρεψαν τον πέμπτο του δίσκο με τίτλο “The Stranger” κάνοντας τον τον πρώτο του σε πωλήσεις (χωρίς τα άλμπουμ-συλλογές) ενώ το περιοδικό Rolling Stones του έδωσε τη θέση νούμερο 70 ανάμεσα στα “500 μεγαλύτερα μουσικά άλμπουμ όλων των εποχών”. Για όλους αυτούς τους λόγους, αλλά κυρίως λόγω προσωπικής επιλογής, θα ασχοληθούμε αρκετά με αυτόν τον δίσκο σ’ αυτό και στα επόμενα 2 άρθρα. Ξεκινάμε με το “Movin’ Out” ή αλλιώς “Anthony’s Song”!

Μέσα από αυτό το τραγούδι ο Billy Joel θέλει να πει την δική του άποψη για όλους αυτούς τους ανθρώπους της εργατικής και μικροαστικής τάξης που δουλεύουν ώρες ατελείωτες για να μπορέσουν να δείξουν στον κόσμο ότι έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν μια άνετη ζωή. Οι στίχοι αναφέρονται συγκεκριμένα σε ανθρώπους που κάνουν απλές δουλειές όπως μανάβης και μαζεύουν χρήματα κάνοντας μια δεύτερη ή και τρίτη δουλειά με σκοπό να τα ξοδέψουν στο να αγοράσουν ένα σπίτι σε σικάτη περιοχή ή στο να ανταλλάξουν το αυτοκίνητό τους με ένα καλύτερο. Κανείς δε λέει πως είναι κακό να θέλεις λίγη πολυτέλεια στη ζωή σου. Αλλά το να δουλεύεις υπερωρίες μόνο και μόνο για να μπορείς να πουλήσεις μούρη επειδή έχεις καλύτερο σπίτι ή πιο γρήγορο αυτοκίνητο δεν θα έλεγα πως αξίζει.

Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο Billy Joel μέσα από τους στίχους, με το να δουλεύει κάποιος τόσο πολύ για να μπορέσει να εξασφαλίσει όλα αυτά τα αγαθά για τον αυτό του, θα καταλήξει στο τέλος να μην τα χαρεί. Πως λέει ο λαός «η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη»; Κάτι τέτοιο. Τι να το κάνεις το τεράστιο σπίτι αν για να το αποκτήσεις φτάσεις να πάθεις καρδιακό; Πώς να το οδηγήσεις το αυτοκίνητο αν για να το αποκτήσεις φτάσεις να πάθεις λουμπάγκο;

Υπάρχουν άνθρωποι που όντως θέλουν λίγη πολυτέλεια στη ζωή τους κι αυτό γιατί μπορεί η αγορά ενός συγκεκριμένου σπιτιού αποτελούσε γι’ αυτούς όνειρο ζωής (π.χ. το σπίτι στα προάστια, το διώροφο στο Ψυχικό και το εξοχικό στη Σαντορίνη). Μόλις όμως επιτευχθεί ένας στόχος τότε εμφανίζεται ο άλλος, ο οποίος σταδιακά θα πάρει τη μορφή ανάγκης με αποτέλεσμα το “παιχνίδι” να μη σταματάει ποτέ. Αυτό από την μία είναι καλό επειδή πάντα θα έχουμε κάτι να μας παρακινεί αλλά από την άλλη δεν μας επιτρέπει να χαιρόμαστε αυτά που έχουμε ήδη καταφέρει. Πολλά πράγματα στη ζωή μας τα θεωρούμε δεδομένα και τα ξεχνάμε ενώ επικεντρωνόμαστε σε άλλα που πιστεύουμε πως μας λείπουν και τα χρειαζόμαστε. Αυτά είναι οι πολύ γνωστές σε όλους μας «πλασματικές ανάγκες».

Αν μια ανάγκη μας είναι πραγματική, τότε δεν θα χρειαζόταν να δείξουμε στον κόσμο ότι καταφέραμε να την καλύψαμε. Κάτι δηλαδή που κάνουν όλοι όσοι πεθαίνουν στη δουλειά μόνο και μόνο για να αποδείξουν στο γείτονα ότι έχουν περισσότερα καλούδια απ’ αυτόν. Κάτι παρόμοιο δηλαδή που κάνουν οι Έλληνες σήμερα με τα κινητά. Με το που βγήκαν αυτά τα κινητά αφής iPhone της Apple και έγινε ο πανικός, όλοι, κουτσοί, στραβοί, κουλοί έσπευσαν να το αγοράσουν (ακόμα κι αν χωρίς αυτό αντέχουν να ζήσουν). Το αστείο συνεχίζεται με το γεγονός ότι ενώ όλοι έχουν καταφέρει να αγοράσουν ένα κινητό τηλέφωνο 500 και 600 € λίγοι είναι αυτοί οι οποίοι έχουν κάρτα για να μπορέσουν να μιλήσουν! ;-)