Los Angelenos / New York State of Mind

Ο επόμενος μουσικός συνδυασμός νομίζω πως καταλαβαίνετε πόσο αντιθετικός είναι. Μιλάμε για δύο από τις πιο μεγάλες και πιο γνωστές πόλεις στις ΗΠΑ και οι οποίες έχουν ταυτιστεί με εντελώς διαφορετικά πράγματα. Από τη μία έχουμε το Λος Άντζελες με το Hollywood και από την άλλη μεριά της ηπείρου έχουμε τη Νέα Υόρκη με το Μπρόντγουεϊ. Δύση και ανατολή, Ειρηνικός και Ατλαντικός, κινηματογράφος και θέατρο… Όσο να πεις δεν είναι λίγα αυτά που χωρίζουν αυτές τις δύο πόλεις.

Όταν ο Billy Joel πήγε στο Λος Άντζελες το 1973 περίμενε να κάνει μια καινούρια αρχή ύστερα από μια άσχημη συνεργασία που είχε με την πρώτη του δισκογραφική εταιρία. Έζησε εκεί για 3 χρόνια και έβγαλε τον δεύτερο δίσκο του “Streetlife Serenade”. Αν τον ρωτάγατε τότε θα σας απαντούσε μάλλον πως είναι ενθουσιασμένος με αυτή την καινούρια ζωή που ανοίγεται μπροστά του και πως δε βλέπει τη στιγμή που θα βγάλει τον δεύτερο του δίσκο. Ωστόσο 3 χρόνια μετά τον βλέπουμε απογοητευμένο από το Hollywood και όλη αυτή τη ζωή των ανθρώπων της δυτικής ακτής με αποτέλεσμα να πάρει το πρώτο αεροπλάνο και να επιστρέψει στα γνωστά του λημέρια, στη Νέα Υόρκη.

Βλέποντας προσεκτικά τους στίχους του τραγουδιού “Los Angelenos” θα καταλάβουμε πόσο επικριτικός ήταν με τους κατοίκους του Λος Άντζελες. Άλλοτε επικαλείται στερεότυπα όπως μικροαστικές κυρίες μέσα σε σπορ αυτοκίνητα και είτε σέξι μαθητριούλες και άλλοτε κάνει αναφορές στην καταγωγή των ανθρώπων αυτών (μιας και οι περισσότεροι είναι λατινοαμερικάνοι και έχουν ισπανικά ονόματα). Εκεί που καταλήγει ωστόσο για τους κατοίκους του Λος Άντζελες είναι πως τους θεωρεί “κενούς”, επιφανειακούς και πως με ό,τι κάνουν προσπαθούν απλώς να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο. Πολλές μπιχτές και καρφιά σε ένα μόνο τραγούδι… Η αλήθεια να λέγεται.

Από την άλλη όμως έρχεται η Νέα Υόρκη. Έπειτα από τρία χρόνια τον Λος Άντζελες (για τα οποία σήμερα μετανιώνει) παίρνει τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στις ρίζες του. Έτσι το 1976 βγάζει τον καινούριο του δίσκο με τίτλο “Turnstiles” (που ουσιαστικά είναι οι περιστροφικές πόρτες). Μέσα από μια σειρά από τραγούδια [“New York State of Mind”, “Say Goodbye to Hollywood” και “Miami 2017 (Seen the Lights Go Out on Broadway)”] εκδηλώνει την αγάπη του για την ανατολική ακτή και τη χαρά του που επέστεψε έπειτα από μια περιπέτεια που ο ίδιος θεωρεί αποτυχημένη. Οι άνθρωποι σήμερα δεν έχουν αλλάξει και εξακολουθούν να είναι επικριτικοί. Παρόλα αυτά βγάζω το καπέλο στον Billy Joel γιατί αυτός τουλάχιστον δοκίμασε να δει πως είναι η ζωή αλλού και έπειτα αποφάσισε ότι δεν του ταιριάζει.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε να δοκιμάσουμε πως είναι το άγνωστο. Δοκιμάζοντας μαζεύουμε εμπειρίες και γνώση που μέσα από τη θεωρία δεν πρόκειται ποτέ να τη λάβουμε. Μέσα από την πράξη θα μπορέσουμε να μάθουμε τα όρια μας με σκοπό να προχωρήσουμε παρακάτω. Και ακόμα κι αν κάνουμε λάθος επιλογή τουλάχιστον πλέον θα ξέρουμε κάτι παραπάνω για τον εαυτό μας. Στη ζωή δεν υπάρχουν αποτυχίες. Αν βλέπουμε τα πάντα σαν “εμπειρίες” τότε θα συνειδητοποιήσουμε πως όλα αυτά είναι που μας κάνανε αυτούς που είμαστε σήμερα!

Η ζωή είναι σαν μια περιστρεφόμενη πόρτα. Μπαίνεις, κάνεις βόλτες, βγαίνεις από όποια μεριά θέλεις, μαζεύεις γνώση μέσα από εμπειρίες και στο τέλος καταλήγεις εκεί απ’ όπου ξεκίνησες έχοντας πλέον πλήρη συνείδηση για το τι θέλεις να κάνεις. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να μπεις… Τα πάντα στη ζωή είναι η αρχή, το πρώτο βήμα, το πρώτο ταξίδι. Αν γίνει αυτό τότε όλα τα άλλα είναι απλώς ντόμινο! ;-)